ΓΡΑΦΕΙ η Όλγα Στέφου
Το κείμενο αναρτήθηκε δημόσια από την Όλγα Στέφου στο F/B
Αύριο είναι η Ημέρα των Νοσηλευτών. Όποιος δεν έχει περάσει από το σύστημα υγείας ως ασθενής, όποτε ακούει για τα νοσοκομεία, η πρώτη του σκέψη πηγαίνει στους γιατρούς.
Αλλά χωρίς τους νοσηλευτές, δε θα υπήρχαμε. Ούτε και το νοσοκομείο θα υπήρχε.
Οι νοσηλευτές (οι νοσηλεύτριες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, θεωρείται ακόμη πιο “γυναικείο” επάγγελμα) είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται πάνω από το κεφάλι μας κάθε ώρα και κάθε στιγμή.
Που θα δουλέψουν σε χειρότερες συνθήκες, θα αλλάξουν πάπιες, πάνες, θα καθαρίζουν εμετούς, θα πάνε για έλεγχο πάνω από κάποιο κρεβάτι μέσα στη νύχτα και θα βρούνε νεκρό τον ασθενή τους.
Οι νοσηλεύτριες θα ψάξουν με αγωνία να βρούνε γερή φλέβα, όταν όλες έχουν καεί ή έχουν σπάσει, ακόμη και όταν οι νέοι γιατροί έχουν πλέον “πελαγώσει”.
Αυτές θα δούνε ότι η πίεσή μας έχει πέσει πολύ χαμηλά και θα τρέξουν να ενημερώσουν, θα πούνε ότι έχουμε πυρετό, ότι πονάμε, ότι πάθαμε αλλεργίες.
Αυτές είναι υπεύθυνες για να πάρουμε τις θεραπείες μας στην ώρα τους, να μας ξυπνήσουν, να βεβαιωθούν ότι έχουμε φάει. Αυτές είναι εκείνες που θα τις βρίσουν περισσότερο οι ασθενείς, θα ξεσπάσουν πανω τους, θα κλάψουν μπροστά τους, θα ανακουφιστούν μαζί τους, θα προσπαθήσουν να μας ηρεμήσουν, να μας ανακουφίσουν κι είναι εκείνες που θα πονέσουν περισσότερο για εμάς.
Θα πούνε “δεν αντέχω να τρυπήσω ξανά το χέρι σου, δεν αντέχω να σε ξαναδώ να λιποθυμάς, δε θέλω να θυμάμαι τότε που μου γέμιζες με αίμα τα σεντόνια”.
Δεν θα μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα, είτε γιατί θα δουλεύουν, είτε γιατί είδαν ότι τις νύχτες στο νοσοκομείο, η κόλαση είναι πιο αληθινή κι είναι εκείνες που πρέπει να ενημερώσουν τους γιατρούς πόσο αγρίεψαν τα πράγματα -ωδή στους ανθρώπους που έχει μαυρίσει η ψυχή τους ένα χρόνο τώρα. Πιο πολύ, σήμερα σκέφτομαι τα “κοριτσια”, τις εκπληκτικές κυρίες στη νευρολογική που ήταν οι δεύτερες μανάδες μου: Με έμαθαν στα 28 μου να περπατάω ξανά, με μάλωσαν όταν δεν άντεχα άλλο την υποχρεωτική ακινησία, έχασαν το χρώμα τους κι έκλαψαν, όμως, κι από χαρά. Γιατί όσο μας νοιάζονται αυτοί οι άνθρωποι που περνάμε μαζί τους όλες μας τις “άρρωστες” μέρες, όσο μας καταλαβαίνουν εκείνοι, κανένας άλλος δεν μπορεί να μας καταλάβει.
Για όλους εσάς που εργάζεστε δίπλα στον ασθενή!
Για όλους εσάς που λείπετε από τις οικογένειές σας και το νοσοκομείο έχει γίνει δεύτερο σπίτι σας!
Για όλους εσάς που σας αναγνωρίζουν πλέον και σας χειροκροτούν όλοι! ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ
