Στην κρίσιμη καμπή της εθνεγερσίας όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προσέφυγε στην Παναγία, ζητώντας βοήθεια. Η Παναγιά τον άκουσε. Και η φλόγα της επανάστασης ξαναφούντωσε στις ψυχές των Ελλήνων.
Δείτε πώς περιγράφει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του το θαύμα που βίωσε. Με την ταπεινότητα ενός πραγματικού ήρωα, με την ορθολογική προσέγγιση ενός πραγματικού μαχητή:
«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς…
Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν.
Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο… άλογό μου και έφυγα.
Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του.
– Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι.
-Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλικάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή του»
Μερικές ημέρες μετά, οι οπλαρχηγοί εγκρίνουν το σχέδιο πολιορκίας της Τριπολιτσάς και ανακηρύσσουν τον Κολοκοτρώνη Αρχιστράτηγο, μέσα στην ίδια εκκλησία της Παναγίας στο Χρυσοβίτσι. Η πορεία προς τη δόξα αρχίζει.
Ο Άνθρωπος που πίστεψε βαθιά στον ανώτερο, ανιδιοτελή σκοπό, με καθάρια, ασκητική ψυχή, έχοντας κατανικήσει την μοχθηρία του “Εγώ” ακολούθησε τον δρόμο που σμιλεύθηκε σε αυτά τα Άγια Χώματα .
Γιατί αυτός είναι ο δρόμος του Αγίου, του Ήρωα, του Φιλοσόφου. Ο δρόμος ο Ελληνικός, που όταν η Παναγιά τον αφουγκράζεται,ερχεται πάντα παραστάτιδα.
Ας τον περπατήσουμε.
