Θα ήταν αλαζονικό να νιώσεις ότι σε ένα κείμενο μπορείς να αιχμαλωτίσεις τον Μίκη Θεοδωράκη…
Σε έχει κάνει να ανατριχιάσεις.
«Περιφρονώ τον φασισμό σε όλες του τις μορφές, προπαντός στην πιο απατηλή και επικίνδυνη μορφή του, την αριστερόστροφη. Όσοι αντιδρούν δεν μπορούν να δεχθούν ότι ένας παλιός κομμουνιστής και αριστερός είναι τόσο πατριώτης».
Να νιώσεις. Να δακρύσεις.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Να κλάψεις. Να ερωτευτείς.
Στην αγκαλιά μου και απόψε σαν άστρο κοιμήσου
Δεν απομένει στο κόσμο ελπίδα καμιά
Τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
Μέτρα τον πόνο και άσε με μόνο στην ερημιά
Αν θυμηθείς το όνειρό μου σε περιμένω να ‘ρθεις
Να θυμώσεις. Να επαναστατήσεις.
Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ’ τα σίδερα και κείνοι μεσ’ το χώμα. Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Σε έχει κάνει και να περάσεις καλά. Έτσι με ένα ρεφρέν, κάποια περασμένη ανέμελη ώρα …
Ίσως να μην είχε δικαίωμα στο θάνατο. Ο ίδιος πίστευε το αντίθετο, και το είχε πει το 2017.
«Μα, τι να κάνω πια, τα ‘χω ζήσει όλα. Νιώθω τόσο ευτυχής με όλα αυτά, που θα ‘ναι άδικο να ζήσω κι άλλο»
