ΦΩΤΟ από την βράβευσή του Νίκου Δόικου στην Καλαμάτα
Με τον Νίκο Δόικο εάν και είχαμε μακρινή συγγένεια, είχα την τύχη να τον γνωρίσω καλύτερα στις δημοτικές εκλογές του 1982 όπου ήταν υποψήφιος για την θέση του Δημάρχου.
Ήταν μία περιπετειώδης εκλογή, αφού ο συνδυασμός του μέχρι τις τελευταίες μέρες των εκλογών προηγούνταν του άλλου υποψηφίου, αλλά το κλίμα άλλαξε όταν τις τελευταίες μέρες αφυπνίστηκαν τα αντανακλαστικά των ακραίων στοιχείων που χρησιμοποίησαν θεμιτά και αθέμιτα μέσα που θύμιζαν μετεμφυλιακή περίοδο. Τελικά η Καστοριά έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει μία άλλη δημοτική αρχή που δεν θα είχε τα χαρακτηριστικά και την νοοτροπία παρωχημένων εποχών. Για να καταλάβει κανείς την νοοτροπία της δημοτικής αρχής εκείνης της εποχής θα αναφέρω μόνο το εξής περιστατικό. Κάναμε παρατήρηση ως Δημοτικοί Σύμβουλοι της μειοψηφίας στον τότε πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου, για το ότι ο Δήμαρχος έρχονταν μόνο το μεσημέρι για 2 ώρες περίπου στο Δημαρχείο και ο Πρόεδρος την μόνη απάντηση που είχε να δώσει ήταν ότι: Ο Δήμαρχος έρχεται, ενημερώνεται, υπογράφει και φεύγει. Δεν χρειάζεται να βρίσκεται όλη την μέρα στο Δημαρχείο.
Μετά από αυτή την τετραετία συναντηθήκαμε με τον Νίκο ξανά στην ‘’Πολιτική Άνοιξη’’ και τέλος ως συνταξιούχοι πλέον σε διάφορες βιβλιοπαρουσιάσεις δικές του ή δικές μου, έχοντας συνάμα την δυνατότητα σε συναντήσεις ψυχαγωγίας σε διάφορα στέκια να συζητάμε για επίκαιρα και τοπικά θέματα της πόλης μας.
Ονειρο μας ήταν να δημιουργήσουμε μια ομάδα Δεξαμενής Σκέψης( thing tank) αλλά οι εξελίξεις με τον κορονοϊού μας χάλασαν τα σχέδια.
Οσο για το συγγραφικό έργο του Νίκου δεν νομίζω ότι πρέπει να αναφερθώ ξανά αφού το έκανα ήδη αρκετές φορές και εκτός αυτού μπορεί να το βρει κανείς στο διαδίκτυο( π.χ.Wikipedia). Εκτός από μελέτες και μονογραφίες που έχουν εκδοθεί ακόμη και από ευρωπαϊκούς οργανισμούς και δημοσιεύθηκαν στον εβδομαδιαίο και περιοδικό Τύπο, θα πρέπει να τονίσω ότι τον τελευταίο καιρό τον κέρδισε η ποίηση και καλό θα είναι, κάποιοι σύλλογοι-φορείς να αναγνωρίσουν το έργο του, καθότι δεν είναι πρέπον να υπάρχουν συμπολίτες μας που βραβεύονται εκτός Καστοριάς και η ιδιαιτέρα πατρίδα μας να μην αναγνωρίζει το έργο τους.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο αρθρογραφικό μνημόσυνο, ευχόμαστε στον αγαπητό Νίκο, ανάπαυση σώματος και ψυχής και το έργο που μας άφησε να γίνει πηγή έμπνευσης για νέους αναζητητές δημιουργικής σκέψης και προβληματισμού.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ ΝΙΚΟ!
.
