Ο 18χρονος Peter Fechter απλά ήθελε να γευτεί τον ελεύθερο αέρα του Δυτικού Βερολίνου
Η επίσημη ημερομηνία πτώσης του τείχους του Βερολίνου είναι η 9η Νοεμβρίου, αλλά η Γερμανία, επειδή ή ημερομηνία αυτή συμπίπτει με την φριχτή «Νύχτα των Κρυστάλλων» (Kristallnacht) του 1938, το φοβερό πογκρόμ εναντίον των Εβραίων, ορθώς έχει επιλέξει την 3η Νοεμβρίου, ημέρα της επανένωσης της Γερμανίας, ως ημέρα εθνικού εορτασμού.
Το τείχος ήταν μια σύνθετη στρατιωτική κατασκευή η οποία περιείχε δύο τείχη ύψους 3,6 μέτρων με διάδρομο περιπολίας, 302 παρατηρητήρια και συστήματα συναγερμού, 14.000 φύλακες, 600 σκυλιά και καλωδιωτά πλέγματα. Και όλα αυτά για να προστατεύεται η “Λαϊκή σοσιαλιστική δημοκρατία της δικτατορίας του προλεταριάτου”. Γκρεμίστηκε σαν σήμερα στις 9.11.1989
Το Τείχος του Βερολίνου είχε μήκος 155 χλμ. Τουλάχιστον 86 άνθρωποι -κάποιοι προσμετρώντας και τα θανατηφόρα ατυχήματα τα ανεβάζουν στα 238- μεταξύ αυτών και 2 Έλληνες, σκοτώθηκαν από βίαιες ενέργειες των ανατολικογερμανικών δυνάμεων ασφάλειας. Στα 38 χρόνια της χρήσης του ήταν αμέτρητες οι απόπειρες που έγιναν για να το περάσουν.
Το Τείχος, χώριζε όχι μόνο την πόλη, αλλά δυο ολόκληρους κόσμους: την σοβιετική αυτοκρατορία, με τα κομμουνιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα στα κράτη-δορυφόρους (που δημιουργήθηκαν από τις ερπύστριες των ρωσικών αρμάτων μάχης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) από τη μια μεριά και την δημοκρατική Δύση, τον ελεύθερο κόσμο από την άλλη. Ορισμένοι ακόμα και σήμερα επιμένουν να γράφουν ανάποδα την ιστορία.
Βάζουν την φράση ελεύθερος κόσμος σε εισαγωγικά επειδή δεν θέλουν να δεχθούν την ιστορική αλήθεια. Όχι ότι οι δυτικές δημοκρατίες ήταν τέλειες και δεν είχαν τα τρωτά και μελανά τους σημεία. Κάθε άλλο. Η ελευθερία και η δημοκρατία, όμως, τις έδωσαν τη δυνατότητα αυτοκριτικής, διόρθωσης και προόδου...
Η υπεροχή του δυτικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος, κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες, ήταν τέτοια που στην πάροδο του χρόνου αποδείχτηκε συντριπτική και στον τομέα του βιοτικού επιπέδου και στον τομέα, φυσικά, των πολιτικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων. Αν η Δύση δεν ήταν τόσο ελκυστική, έστω με την υπερβολή της προπαγάνδας, δεν θα χτιζόταν «το τείχος του αίσχους» το 1961, καθόσον υπολογίζεται ότι στην περίοδο 1948-1961 περίπου 3 με 3,5 εκ. εγκατέλειψαν την Ανατολική Γερμανία, το 20% περίπου των 17 εκ. του πληθυσμού της χώρας. Η διαρροή συνεχιζόταν αδιάλειπτη με τους πιο νέους και μορφωμένους να την εγκαταλείπουν.
Το Τείχος ήταν η απάντηση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη συνεχή αυτή αιμορραγία με την αστεία δικαιολογία «προστασίας από τους φασίστες».
