Σαν σήμερα το 1906 (19-20/11), ο Μακεδονομάχος Νταλίπης Δημήτριος, από τον Γάβρο (Γαβρέσι) φονεύθηκε σε Βουργάρικη ενέδρα στο Πρέβαλι, στο δρόμο προς την Πρέσπα.
Το σώμα του αφέθηκε παραπεταμένο και παραμορφωμένο σε μιά ρεματιά. Όταν η γυναίκα του έμαθε ότι θα ξαναέβγαινε στα βουνά, τού είχε γράψει να ησυχάσει πια και να κοιτάξει τα παιδιά του που είχαν μείνει στους πέντε δρόμους.
Η φτωχή γυναίκα, είχε καταφύγει στην Καστοριά με τα παιδιά της και προσπαθούσε να επιβιώσει υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Το πλούσιο άλλοτε σπίτι της είχε σκορπίσει κι αν ήθελε κάποιος συγγενής να τη βοηθήσει, δεν το επέτρεπαν οι κομιτατζήδες.
Η απάντηση τού Νταλίπη του ήρωα Μακεδονομάχου ήταν ότι “δεν μπορούσε να σκέφτεται τα δικά του παιδιά όταν ερχόντουσαν ξένοι να πολεμήσουν για τη Μακεδονία, και εάν τού ξαναζητούσε να εγκαταλείψει τον αγώνα θα την χώριζε άμεσα.”
Την επόμενη ημέρα σε ενέδρα, θα πέσει υπέρ Πατρίδος και ο Παύλος Κύρου, αχώριστος καπετάνιος με τον Νταλίπη. Και οι δύο Μακεδονομάχοι είχαν ξεκινήσει ως συμπολεμιστές στην ομάδα τού Κώττα.
Μετά από μερικές ημέρες ειδοποίησαν την οικογένεια του η οποία, αφού ζήτησε άδεια από τις Τουρκικές Αρχές, τέλεσε επισήμως κηδεία, την οποίαν παρακολούθησαν τα γύρω χωριά με τους δασκάλους και μαθητές, δείχνοντας σπάνιο θάρρος επί τουρκοκρατίας. Ο Δημήτριος Νταλίπης άφησε ορφανά μία κόρη και τέσσερα αγόρια.
Ένας από τους γιους του ήταν ο Τάσος Νταλίπης, ο οποίος μεταφέρθηκε από το Ελληνικό κράτος για ασφάλεια στην Αθήνα. Έγινε αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους σαν εθελοντής, κατόπιν στη Μικρασιατική εκστρατεία σαν αξιωματικός και τέλος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Αλβανία όπου και τραυματίστηκε. Συνέχισε τον αγώνα στη Κρήτη και κατόπιν στη Μέση Ανατολή. Είχε εκλεγεί τέσσερις φορές βουλευτής Καστοριάς-Φλωρίνης, και σαν υπουργός – Γενικός Διοικητής Δυτικής Μακεδονίας, ήταν ο πρώτος Έλληνας πολιτικός ο οποίος το 1946 κατάγγειλε τον Τίτο, ότι επιβουλεύεται την Ελληνική Μακεδονία μέσω της προπαγάνδας των Σκοπίων. Πέθανε το 1949.
Ο άλλος γιος του ο Αθανάσιος Νταλίπης έγινε και αυτός αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, εφονεύθη δε ως ανθυπολοχαγός μαχόμενος εις την Μικρασιατική εκστρατεία στις 11 Ιουνίου 1921.
Ο οπλαρχηγός Νταϊλάκης, στα απομνημονεύματά του ανέφερε ότι ο θάνατός τους προήλθε από προδότες που είχαν εισχωρήσει στην ομάδα, και ότι ο Κύρου και ο Νταλίπης τους δέχτηκαν παρ’ όλες τις αντίθετες συστάσεις του.
Σε αναφορά του προς το υπουργείο Εξωτερικών, ο πρόξενος Μοναστηρίου Ν. Ξυδάκης σχολιάζει το θάνατο του Νταλίπη: «Ο Δημήτριος Νταλίπης εκ Γκαμπρές καταγόμενος ήτο γενναίος και αρκούντος ικανός οπλαρχηγός, γνωρίζων καλώς τα μέρη και τα χωρία και υπό την έννοιαν ταύτην επαρκώς χρήσιμος. Το κύριον προσόν αυτού τε και του Παύλου Κύρου εκ Ζελόβου καταγομένου ήτο ότι ήσαν εγχώριοι, επομένως εγκρατείς των λαλουμένων γλωσσών, γνώσται του τόπου και των κατοίκων» [Προξενείο Μοναστηρίου, 11.12.1906, έγγραφο 832]
