Αμετανόητοι…
Κατά την ολιγοήμερη οικογενειακή απόδρασή στην πανέμορφη ορεινή Ελλάδα, στη Δυτική Μακεδονία και την Ήπειρο, οδήγησα πολύ (σημειωτέον ότι το σημερινό εθνικό οδικό δίκτυο δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων, σημάδι της προόδου της χώρας).
Ένα από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν το εξής: στο μέσο της παλαιάς Ε.Ο. Κοζάνης-Ιωαννίνων, στα δεξιά του ορμητικού Σαρανταπόρου, ο ταξιδιώτης έρχεται αντιμέτωπος με ένα “μνημείο” που γεννά πολλά ερωτηματικά.
Πρόκειται για ένα ιστορικό “πάρκο”, αφιερωμένο στην “πιο ένδοξη στιγμή του ΚΚΕ”, τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας! Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Τη χοντροκομμένη αισθητική ή ακόμα περισσότερο την προσπάθεια των εμπνευστών του “μνημείου” να παρουσιάσουν τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο, μια απίστευτη εθνική τραγωδία, ως μέγα επίτευγμα του ΚΚΕ;
Είναι πραγματικά άξιο απορίας τι εξυπηρετεί το συγκεκριμένο κιτς υπερθέαμα, πέρα από το να συντηρήσει έναν ξεπερασμένο διχασμό και, ενδεχομένως, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα γι’ αυτούς που τους προσπέρασε η ιστορία.
Το βέβαιο είναι ότι η άλλη πλευρά, αυτή που βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, δεν τόλμησε ποτέ, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, να στήσει ένα αντίστοιχο “μνημείο”. Και πως σε αντίθεση με τον γνωστό κανόνα ότι οι νικητές γράφουν την ιστορία, εννοώντας ότι ως νικητές διαμορφώνουν και κυριαρχούν στη μνήμη, στην Ελλάδα υπήρξε μια, το λιγότερο, ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη και, σίγουρα, πρωτόγνωρη αντιστροφή με τους χαμένους να επικρατούν και, εν πολλοίς, να καθορίζουν την ιστορική μνήμη… Και, τέλος, πως η χώρα δεν έχει ανάγκη ούτε την παραχάραξη της ιστορίας ούτε τη διχόνοια.
Σύντομη υποσημείωση: το “μνημείο” είναι περίκλειστο από χαμηλό φράχτη και η είσοδος του κλειδωμένη. Μοιάζει να αιωρείται ως ένας ιδιωτικός χώρος σε δημόσια θέα, σαν μνημείο που “ντρέπεται” να ανοιχτεί και προτιμά να παραμένει κλειδωμένο. Κάτι είναι κι αυτό…
*Βουλευτής ΝΔ – Β1 Βόρειος Τομέας Αθηνών – Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Το είδαμε ΕΔΩ να συνοδεύεται από το σχόλιο του κ ΙΩΑΝΝΗ Κ. ΜΠΟΥΓΑ που σας παραθέτουμε
Ο βουλευτής Δημήτρης Καιρίδης σχολιάζει ένα Μνημείο του ΚΚΕ στον Τόπο των Εγκλημάτων του!
Ο σχολιασμός του κ Καιρίδη είναι πολύ σωστός, πλην της αναφοράς του Ελληνικού κράτους, του Ελληνικού Στρατού και όλων των νομίμων οργάνων του ως «άλλη πλευρά» του «ΔΣΕ»!
Υπάρχει ένα στοιχείο τραγωδίας, σχετικό με το συγκεκριμένο «μνημείο» του ΚΚΕ στο χωριό Θεοτόκο – Κεφαλοχώρι (παλαιά Λυκόραχη) Κόνιτσας, όπου για μεγάλο διάστημα του 1948 βρισκόταν το Αρχηγείο των Ανταρτών. Όπως περιγράφω στο έργο μου «Το Παιδομάζωμα του 1948-49 και τα «Κάτεργα» της Φρειδερίκης», όλους τους κατοίκους (παιδιά και ενήλικες) της Λυκόραχης που δεν είχαν διαφύγει στην Κόνιτσα ή τα Γιάννενα, τους οδήγησε το ΚΚΕ το 1948 στην Αλβανία, όπου ένα από τα παιδιά, θύματα μου είπε ότι αντιμετώπισαν «πείνα, βρώμα και ψείρες». Το συγκεκριμένο θύμα με τη μητέρα του και τα αδέλφια του κατέληξε στη Ρουμανία, άλλοι πήγαν στην Τσεχοσλοβακία και άλλοι στην Πολωνία.
Η συγκεκριμένη οικογένεια –μητέρα με τα παιδιά, γιατί ο πατέρας είχε χαθεί στη μάχη της Κόνιτσας- μπόρεσε να επιστρέψει από τη Ρουμανία το 1954 με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού. Ένα από τα παιδιά της οικογενείας, μετά την επιστροφή έζησε για 3 χρόνια στην Παιδόπολη Ζηρού στην Πρέβεζα, από την οποίαν έχει τις καλύτερες αναμνήσεις.
Το οικόπεδο που έχτισε το ΚΚΕ το μνημείο του, ανήκει σε μέλος αυτής της οικογένειας! Είχε επιτρέψει σε γείτονα να το χρησιμοποιεί ως κήπο, και εκείνος το έκανε δικό του λόγω χρησικτησίας, πριν το δωρήσει στο ΚΚΕ!
.
