Άργησε λίγο να επέμβει το Πανεπιστήμιο. Άργησε λίγο να ενδιαφερθεί η Πολιτεία. Τους πήρε… 34 χρόνια για να δώσουν οριστικό τέλος σε μια παράνομη κατάληψη δημοσίου χώρου!
Μια κατάληψη που μάλλον θα είχε συμβολικό χαρακτήρα! Γιατί ακόμη και μετά τη λήξη της κανείς δεν έχει καταλάβει τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησε. Κανείς, ούτε καν οι πρωτεργάτες της δεν σπατάλησαν έστω ένα λεπτό για να εξηγήσουν στην κοινωνία, ποιοι ήταν οι λόγοι που τους ώθησαν στην αρχική πρωτοβουλία ή ποιες ήταν οι αιτίες που κρατούσαν ζωντανό το τότε ζητούμενο επί 34 χρόνια!
Κανείς δεν ασχολήθηκε, γιατί κανείς δεν νοιάστηκε, κανείς δεν ήθελε να πάρει το ρίσκο να συγκρουστεί με μια μειοψηφία που μεταπολιτευτικά θωρούσε τους πανεπιστημιακούς χώρους, όχι πεδίο ακαδημαϊκής εξέλιξης, αλλά ιδεολογικό ορμητήριο που, με την επίφαση του πνευματικού ασύλου, μετατρεπόταν σε εκκολαπτήριο παράνομων πράξεων. Δεν χρειαζόταν επαρκής λόγος, ούτε καν μια πρόφαση, για να ποδοπατηθεί κάθε έννοια σεβασμού στη δημόσια περιουσία. Όλα υπάρχουν για να υπηρετούν τον ιδεολογικό σκοπό ή κι αυτός να χρησιμεύει μόνο ως πέπλο για οτιδήποτε έκνομο.
Τόλμησε ο Πρύτανης του ΑΠΘ να κλείσει έναν κύκλο ανοησίας και βρέθηκε αντιμέτωπος με την οργή των “επαναστατών”. Προσβολές κι απειλές κατά της ζωής του, συνόδεψαν μια λογική απόφαση, που οι προκάτοχοι του απέφευγαν, είτε γιατί αποτελούσαν κι οι ίδιοι μέρος της μεταπολιτευτικής “προοδευτικής” κουλτούρας, είτε γιατί επιθυμούσαν να δείχνουν αρεστοί στους παλιμπαιδισμούς των φοιτητών για να εξασφαλίζουν την ευκολότερη εκλογή τους στην Πρυτανεία, είτε γιατί ένιωθαν ανίσχυροι και δίχως επαρκή στήριξη από την Πολιτεία.
Έστω και με χαρακτηριστική καθυστέρηση διανύουμε μια εποχή που τα αυτονόητα, αρχίζουν όντως να θεωρούνται αυτονόητα, τόσο για την εξουσία όσο και για την πλειοψηφία των πολιτών. Η λογική που ανέθρεψε τις γενιές των προηγούμενων δεκαετιών, όπου οι μεταδικτατορικά πληγές μετατράπηκαν σε ιδεολογικά απωθημένα και μια άνευ προηγουμένου αυθαιρεσία και αποστροφή απέναντι στο νόμο, ελπίζουμε ότι στερεύει σιγά, σιγά.
Το παράδειγμα του Πρύτανη, του κ. Παπαϊωάνου πρέπει να αποτελεί οδηγό και για την πανεπιστημιακή κοινότητα και για πολιτεία, η οποία οφείλει να προστατεύει πλήρως τέτοιες προσωπικότητες ώστε να ασκούν απρόσκοπτα το έργο τους. Αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία, να ολοκληρωθεί ένας κύκλος δημοκρατικής ανωριμότητας, να κλείσει ένα κεφάλαιο αυτοαναφορικής αντιδραστικότητας και να περάσουμε στη φάση μιας πιο ώριμης, πιο συνειδητοποιημένης κοινωνίας.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
