Η Μαριούπολη είναι από τη γέννηση της μια Ελληνική πόλη.
Δημιουργήθηκε το 1778 όταν η Αυτοκράτειρα της Ρωσίας Μεγάλη Αικατερίνη με διάταγμα αποφάσισε την μετεγκατάσταση των Ελλήνων της Κριμαίας στα Βόρεια παράλια της Αζοφικής Θάλασσας, προσφέροντας εύφορη γη και χρηματικές ενισχύσεις. Τότε η Κριμαία ανήκε στο Χανάτο της Κριμαίας αλλά υπό ρωσικό στρατιωτικό έλεγχο. Πρωταγωνιστές στο όλο εγχείρημα ο Ρώσος στρατηγός Αλεξάντερ Σοβόροβ, ο Μητροπολίτης Κριμαίας Ιγνάτιος και ο Κυβερνήτης των Νέων Νότιων περιοχών της Ρωσίας πρίγκιπας Γκριγκόρι Αλεξάντροβιτς Ποτιόμκιν.
Οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στη μικρή πόλη Παβλόφσκ η οποία με απόφαση του Ποτέμκιν μετονομάστηκε σε Μαριούπολη ύστερα από απαίτηση των Ελλήνων προς τιμήν της Παναγίας. Γύρω από την Μαριούπολη δημιουργήθηκαν δεκάδες χωριά Ελλήνων με περισσότερο γνωστά την Γιάλτα (όχι αυτή της Κριμαίας), το Ουρζούφ, το Στάρι Κριμ (Παλιά Κριμαία), το Καράν, τη Λάσπη, το Μάνγκους, την Σαρτανά, την Κωνσταντινούπολη και πολλά άλλα. Μετά την πλήρη προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία το 1792, αρκετοί έλληνες επέστρεψαν στα χωριά τους.
Στην Μαριούπολη και στην ευρύτερη περιοχή της δόθηκαν μεγάλα προνόμια και κηρύχθηκε αυτόνομη ελληνική περιοχή (okrug) για διάστημα 63 χρόνων (1810-1873). Στην περιοχή αυτή δεν μπορούσαν να κατοικήσουν άλλοι εκτός από Έλληνες. Ο περιορισμός αυτός όμως άρθηκε και η περιοχή κατακλύστηκε άμεσα από Ρώσους. Ωστόσο η ελληνική παρουσία παραμένει ισχυρή ακόμη μέχρι τις μέρες μας, παρά το γεγονός ότι υπάρχει και μία διασπορά στην ευρύτερη περιοχή μέχρι και το Χάρκοβο.
Να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της Σταλινικής περιόδου πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες βιαιοπραγίες και εκτελέσεις Ελλήνων της Μαριούπολης (1937-1939) στις οποίες ακολούθησαν εκτοπίσεις μεγάλου αριθμού Ελλήνων από όλες τις περιοχές της Ρωσίας στη Σιβηρία και στις Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (1941-1949). Οι Έλληνες της Κριμαίας εκτοπίστηκαν το 1944 στο Ουζμπεκιστάν, ενώ από την υπόλοιπη Ρωσία εκτοπίστηκαν κυρίως στο Καζακστάν και ορισμένοι και στη Σιβηρία. Μετά τον θάνατο του Στάλιν και την ανάδειξη του Χρουστσόφ ως γραμματέα του ΚΚΣΕ επιτράπηκε ο ελεγχόμενος επαναπατρισμός στα πατρογονικά εδάφη ωστόσο οι περισσότεροι παρέμειναν στις νέες τους πατρίδες και οι περισσότεροι τελικώς μετοίκησαν στην Ελλάδα, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 μέχρι τις μέρες μας.
Στην πόλη της Κομοτηνής αρχής γενομένης από το 1988, εγκαταστάθηκαν αρκετοί από τους Έλληνες προερχόμενοι από τις Δημοκρατίες της κεντρικής Ασίας. Οι πρώτοι εγκαταστάθηκαν σε νεόδμητο οικισμό προκατασκευασμένων κατοικιών που υλοποίησε η Αγροτική Τράπεζα βόρεια της Κομοτηνής. Το 1992 προέκυψε η ανάγκη να δοθούν ονόματα στους δρόμους του νέου οικισμού. Η τότε διοίκηση του Δήμου με Δήμαρχο τον αείμνηστο Γιώργο Παπαδριέλλη και τον γράφοντα αντιδήμαρχο και πρόεδρο της επιτροπής ονοματοθεσιών συνομίλησε με τους νεοφερμένους κατοίκους
οι οποίοι ζήτησαν στους δρόμους να μη δοθούν ονόματα των τόπων που είχαν εξοριστεί, παρά το γεγονός ότι έτρεφαν και για τους τόπους αυτούς και τους κατοίκους τους φιλικά αισθήματα, αλλά ονόματα από τους πατρογονικούς τους τόπους. Και εγένετο!!!
Έτσι η Κομοτηνή είναι μία από τις λίγες ελληνικές πόλεις που δίνοντας ονόματά σε αρκετούς δρόμους, έχει τιμήσει τις πατρογονικές πατρίδες των Ελλήνων του παρευξείνιου χώρου όπως Οδησσός, Κριμαία, Γιάλτα, Σεβαστούπολη και βέβαια και της μαρτυρικής Μαριούπολης.
