[Αλφαβητάριον Ι. Γιαννέλη – Γ. Σακκά, έκδοση 1957, Εικονογράφηση Κ. Γραμματόπουλου]
Δεν λέω ότι όλα ήταν τόσο καλά εκείνα τα χρόνια. Έτσι βέβαια μάθαμε όταν μεγαλώσαμε, ότι κάθε εποχή έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Εκείνη η εποχή ήταν πιο δομημένη, μια οικογένεια η κάθε γειτονιά, περισσότερο στενές οι σχέσεις, μεγαλύτερη ασφάλεια.
Σήμερα περισσότερο χάος, χαλαρούς δεσμούς, διάλυση κάθε μορφής σχέσης, κυριαρχία της ατομικότητας, περισσότερη ανεξαρτησία. Το διπλανό σπίτι καίγεται στις μέρες μας και αμέτοχοι οι γείτονες παρακολουθούν, ως σύγχρονοι Νέρωνες, μέχρι να ολοκληρωθεί τελείως ή καύση. Κυριολεκτικά λοιπόν είναι σαν να βλέπει η γειτονιά το γεγονός του αφανισμού της διπλανής πόρτας στην τηλεόραση. Έχουν μπερδευτεί αρκετά τα πράγματα μεταξύ πραγματικής-ζωής και εικονικής-πραγματικότητας. Αλλά κανείς δεν βοηθά, κανείς δεν μετέχει.
Όλα τα παγανιστικά χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης που υπήρχαν στη γειτονιά των παιδικών μας χρόνων έχουν πεταχτεί στον τενεκέ των σκουπιδιών. Επιπλέον η ζωή μας σήμερα-έτσι πιστεύω βέβαια εγώ-δεν αναδίδει αυτές τις παλαιότερες και σπάνιες μυρωδιές όπως του χαρτιού των βιβλίων και των μολυβιών. Και αυτό το αισθητικό αριστούργημα, το αλφαβητάρι της δικής μας πρώτης του δημοτικού, είναι ανεπανάληπτο. Με έχει εκπαιδεύσει στο να βλέπω, να μυρίζω, να γεύομαι την ομορφιά. Και να καταλαβαίνω την ελληνική γλώσσα βέβαια, ένα ακόμη υπέροχο δημιούργημα. Μάλλον μεγαλώνω και νοσταλγώ. Ευτυχώς υπάρχει δίπλα μου ακόμη και σήμερα το Αλφαβητάρι. ως παρηγοριά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Να το ξεφυλλίζω και να ζεσταίνεται η ψυχή και το πνεύμα μου.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ, ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΩΝΑΣΕΙΟΥ ΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΣΥΝΘΕΤΗ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
.
