Μετά τον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις εξηγώντας κάποια αποτελέσματα αρχικά με ποδοσφαιρικούς όρους και στην συνέχεια με ιδεολογικοπολιτικούς.
Το σκορ της αναμέτρησης των δύο πρώτων κομμάτων ήταν συντριπτικό καθότι το πρώτο κόμμα έπαιζε σχεδόν ολιστική επίθεση ενώ το δεύτερο κόμμα σχεδόν ολιστική άμυνα. Η ΝΔ έβαλε ένα γκολ αφού πήρε επιπλέον μόνο ένα ποσοστό σχεδόν1% σε σχέση με το 2019 ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έβαζε συνέχεια αυτογκόλ με την αναχρονιστική άμυνα του΄΄κατενάτσιο΄΄που εφάρμοσε. Οι παίκτες της μίας ομάδας έκαναν συνεχώς φάουλ με συνέπεια να τιμωρούνται από τον διαιτητή – ψηφοφόρο και τα φάουλ να καταλήγουν σε αυτογκόλ. Έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς σε γενικές γραμμές την αναμέτρηση των δύο κομμάτων, αλλά όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, μια τέτοια γενικότητα δεν μπορεί να εξηγήσει σε βάθος το πρόβλημα του ηττημένου.
Φεύγοντας όμως από αυτή την ορολογία του ποδοσφαίρου, θα προσπαθήσω να ενδοσκοπήσω κι’ εγώ με τον τρόπο μου, το απρόσμενο αυτό αποτέλεσμα των εκλογών, που ως κοινωνικής συμπεριφοράς φαινόμενο, χρήζει επιστημονικής μελέτης που θα πρέπει να συζητείται ακόμη και στα πανεπιστήμια.
Σίγουρα εμείς οι αρθρογράφοι όπως και πολλοί άλλοι σχολιαστές να μην είμαστε οι πλέον ειδικοί για να αναλύσουμε το φαινόμενο αυτό, αλλά με την δημοσιοποίηση των ιδεών μας και της γνώμης μας, μπορούμε να συμβάλουμε στον δημόσιο διάλογο, έτσι ώστε ο ιστορικός και ειδικός του μέλλοντος να προσεγγίσει το πρόβλημα και να δώσει ρεαλιστικότερες απαντήσεις έστω και εκ των υστέρων.
- Πρώτο σχόλιο που θα μπορούσα να κάνω είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπροσωπούσε παράταξη παρά μόνο ένα κόμμα και μάλιστα χωρίς οργανώσεις βάσεις όπως το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ.
- Δεύτερον είχε έναν αρχηγό που υπολείπονταν σε ηγετικά χαρακτηριστικά,γνώσεις και εμπειρίας του Μητσοτάκη, που σφυριλατήθηκε εκτός των άλλων και μέσα από την πολιτική οικογενειακή του παράδοση.
- Τρίτον δεν είχε ως κόμμα καθαρό αφήγημα ή Όραμα. Ο λόγος πολλών στελεχών του εκτός από καταγγελτικός ήταν σχεδόν υβριστικός. Επικεντρώνονταν κυρίως στα αρνητικά και όχι σταθετικά ή δημιουργικά.
- Σε πολλά μείζονος σημασίας θέματα όπως ο φράκτης στον Έβρο, το πανεπιστημιακό άσυλο, η πανεπιστημιακή αστυνομία, η κατάληψη εγκαταλειμμένων κατοικιών, η μη σαφείς καταδίκη των βανδαλισμών, η ετερόκλητη συμμαχία με τον Καμένο και πολλά άλλα θέματα καθημερινότητας, έπαιρνε θέσεις που δημιουργούσαν ανασφάλεια αβεβαιότητα ή φόβο. Η συμφωνία των Πρεσπών δεν ενόχλησε μόνο το 1 εκατομμύριο κόσμο που κατέβηκε στους δρόμους αλλά και κόσμο της αριστεράς που αυτοπροσδιορίζονται ως πατριώτες (π.χ, Μίκης Θεοδωράκης) και όταν οι βόρειοι γείτονας επιχειρούν να ιδρύσουν σχολεία εκμάθησης της σλαβικής γλώσσας ως μακεδονικής, αφυπνίζεται το πατριωτικό συναίσθημα και εκτονώνεται στην κάλπη. Τα στελέχη του και οι κομματικοί φίλοι χρησιμοποιούσαν μια γλώσσα που άγγιζε τα όρια της προσβολής της ύβρης της καταγγελίας ή του στιγματισμού και ο αμφιταλαντευόμενος ουδετεροποιημένος ψηφοφόρος δεν αποδέχονταν τέτοιου είδους συμπεριφορές.
- Και τέλος το αφήγημα της κυβερνησιμότητας με άλλα όμορα κόμματα που δεν δέχονταν εκ των προτέρων την πρόταση αυτή, ήταν όλα μαζί, ίσως ο καταλύτης για μια τόσο μεγάλη συντριπτική ήττα.
Το ζητούμενο τώρα είναι τι θα γίνει στις επόμενες εκλογές της 25ης Ιουνίου όπου θα κριθεί το θέμα της αυτοδυναμίας. Η ορθολογική σκέψη λέει ότι οι ψηφοφόροι σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θα κινηθούν περίπου με την ίδια λογική, με κάποιες φυσικά μικροδιορθώσεις που σημαίνει ότι κάποια μικρά κόμματα που δεν κατόρθωσαν να μπουν στην βουλή αυτή την φορά να το πετύχουν. Στην περίπτωση αυτή το πρώτο κόμμα θα χρειασθεί ένα μεγαλύτερο ποσοστό για να πετύχει ισχυρή πλειοψηφία απ’ ότι εάν τα κόμματα της βουλής παρέμεναν στα πέντε όπως στις πρώτες εκλογές. Δηλαδή όσο περισσότερα κόμματα μπαίνουν στη βουλή τόσο περισσότερο ψαλιδίζεται η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος. Εμάς ως κοινωνία μας συμφέρει να υπάρξει μια σταθερή και ισχυρή κυβέρνηση όχι μόνο για εσωτερικούς λόγους αλλά και για εξωτερικούς, καθότι ζούμε σε μια περιοχή όπου ο εξ’ ανατολών γείτονας μας, δεν σταματάει και ούτε θα σταματήσει στο άμεσο μέλλον να μας πιέζει προκειμένου να πετύχει τον μεγαλοϊδεατισμό του. Στο κάτω κάτω και εάν ακόμη ολόκληρη η κοινωνία δεν ήταν ευχαριστημένη από όλες τις κυβερνήσεις που μέχρι τώρα μας κυβέρνησαν, μπορούν στην αστική μας δημοκρατία να ψηφίσουν ή να επιλέξουν την λιγότερο κακή ή χειρότερη κυβέρνηση. Εξάλλου αυτό νομίζω ότι έκανε ένα μέρος της κοινωνίας στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση και έδωσε αυτό το προβάδισμα στο πρώτο κόμμα, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι ένα έστω και μικρό μέρος της κοινωνίας διακατέχεται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης όπως διατύπωσε ένας πικραμένος υποψήφιος του μεγάλου χαμένου των πρόσφατων εκλογών.
Οι αντισυστημικές ψήφοι και η μεγάλη αποχή έδειξαν ότι νικητής των εκλογών δεν ήταν μόνο η ΝΔ αλλά και κάτι καινούργιο που έρχεται άλλα δεν έχει φθάσει ακόμη. Τέλος τα κόμματα της αριστεράς θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η κοινωνίες αλλάζουν διότι αλλάζουν τα δεδομένα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε χώρες όπως η ΗΠΑ, Γαλλία Ιταλία Σουηδία κ.λπ. επικράτησαν κόμματα με δεξιότερες ( αν και δεν είναι εύστοχος ο χαρακτηρισμός) αντιλήψεις τύπου Τραμπ, Λεπέν, Μελόνι και πολλούς άλλους. Όταν υπάρχουν νομοτελειακές ή θεμελιώδεις αξίες όπως πατρίδα, οικογένεια, κ.λπ. οι οποίες απειλούνται η μεν πρώτη λόγω του μεταναστευτικού προβλήματος ή άλλη λόγω ακραίων δικαιωματικών αντιλήψεων ή ακόμη υβριδικών επιθέσεων από θεοκρατικές αντιλήψεις, επόμενο είναι η κοινωνία να θεωρεί ότι απειλείται η ύπαρξή της όπως θα έκανε οποιοδήποτε έμβιοων που θα έβλεπε ότι κινδυνεύει. Έτσι λοιπόν η ευρύτερη αριστερά θα πρέπει να καταλάβει την ρήση που λέει ο σοφός λαός. Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε.
Οι πολιτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι η κοινωνία μετατοπίστηκε στον λεγόμενο δημοκρατικό πατριωτισμό, που όπως φαίνεται τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα δεν το αντιλήφθηκαν. Η Ελλάδα έχει μια ιστορική ευκαιρία να δημιουργήσει ΟΡΑΜΑ αφήνοντας πίσω την μικροελλαδική νοοτροπία, υποκαθιστώντας την με ένα δικό της άνοιγμα στον κόσμο, που θα συνδέει τη γνώση και την εκπαίδευση με την δική της ταυτότητα. Ο Ελληνισμός είναι πανάκεια για τη Δύση, η οποία όμως εδώ και αρκετά χρόνια υιοθετεί αυτοκτονικά με τα νεωτερικά αφηγήματα που δίνουν τροφή σε αυταρχικά καθεστώτα κυρίως της ανατολής να γίνονται απειλητικά και επικίνδυνα. Εδώ είναι που η Ελλάδα και ο Ελληνισμός μπορεί να κάνει τη διαφορά και να δημιουργήσει ένα νεωτερικό ΟΡΑΜΑ με διαχρονικές και συμπαντικές αρχές, οι οποίες κάποτε ανέδειξαν τον Ελληνισμό σε δημιουργό του δυτικού πολιτισμού. Εάν θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει όχι πρόβλεψη αλλά εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος στις 25 Ιουνίου, εφόσον όλα κυλήσουν ομαλά, θα έλεγα ότι το πρώτο και το τρίτο κόμμα θα ενισχυθούν, το δεύτερο θα συρρικνωθεί και το κόμμα της Ζωής μάλλον θα καταφέρει να εκπροσωπηθεί. Όσο για το άλλο σκοτεινό κόμμα έκπληξη, θα δούμε εάν θα αντέξει στην πίεση που θα του ασκηθεί.
Έτσι λοιπόν θα πρέπει με γνώμονα την σύνεση τον ρεαλισμό και τον ορθολογισμό που επιδείξαμε ως κοινωνία τα τελευταία κυρίως χρόνια, να επιλέξουμε την ασφάλεια και την σταθερότητα που διασφαλίζεται με μια ισχυρή κυβέρνηση, καθότι όπως λέει και η λαϊκή ρήση, ΄΄ όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει΄΄.
