Δεν αποτελεί κανενός είδους… ντροπή να το παραδεχτούμε: μας έχουν πιάσει από το λαιμό την ψυχολογία μας και της επιτίθεται αλύπητα, δοκιμάζοντας ακόμα και τους- θεωρητικά- πιο «δυνατούς» εξ ημών. Είναι πανταχού παρόντες για να εξυμνήσουν τον δήμαρχο ή τον αντιδήμαρχο άμεσα ή έμμεσα εξυπηρετώντας τους στόχους που έχουν θέσει στις μεταξύ τους συνομιλίες. Είναι πανταχού και καθημερινά παρόντες με ποσταρίσματα και εμμονές εναντίον ατόμων και πολιτικών με αντιγραφές συμπεριφορών που θα ζήλευε και ο Γκαίμπελς.
Αναφερόμαστε σ’ αυτούς που έχουν πάρει αγκαλιά τον μηδενισμό, ή την άρνηση ενός νέου που έρχεται ή ακόμα την αμφισβήτηση της νοητικής κατάστασης της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας.
Μερικές φορές ο συντονισμός τους είναι η αφορμή για να ξεφύγει η κατάσταση και να κατρακυλήσει στον κατήφορο της εμμονής, της σκόπιμης διαπόμπευσης συνανθρώπων μας, και της ύβρεως. Κάτι τέτοιοι σχολιαστές της τηλεοράσεως και του ραδιοφώνου αλλά και σχολιαστές του διαδικτύου μαζεύουν τον περισσότερο κόσμο και απαντήσεις. Όταν τσιγκλίσεις τον ξερόλα γίνεται ακόμα πιο σκληρός με αποτέλεσμα να νομίζεις από ένα σημείο και μετά πως αποτελείς εξαίρεση μεταξύ νοημόνων…
Κάθε φορά που διαβάζουμε κάτι δικό τους στο Facebook ή στο twitter μας γεννάται η έντονη επιθυμία να χρησιμοποιήσουμε αρκετές από εκείνες τις λέξεις για τις οποίες η γιαγιά και η μάνα μας θα μας έβαζε πιπέρι στο στόμα όταν ήμασταν μικροί.
Φυσικά, δικαίωμα του καθενός είναι να πιστεύει και να σχολιάζει το οτιδήποτε, απλά, ρε σεις φωτεινοί παντογνώστες, μήπως να βάζατε και λίγο νερό στο κρασί σας;
Μήπως;
