Θα ήταν άκρως υποκριτικό εκ μέρους μας να σας πούμε ότι ενδιαφερόμαστε για τη σωτηρία της αριστεράς.
Πολύ φοβόμαστε ότι και οι ίδιοι οι αριστεροί δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία της πολιτικής τους ψυχής. Οπότε, τζάμπα το βασανίζουμε.
Θέλουν τον Κασσελάκη; Να ψηφίσουν τον Κασσελάκη. Θέλουν απευθείας τον Πολάκη; Να ψηφίσουν τον Πολάκη. Δικό τους είναι το μαγαζί, δική τους και η απόφαση…
Κατανοούμε την αγωνία των ανθρώπων να ξανακερδίσουν την εξουσία. Αν και ένα μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής αριστεράς, των ήντα και πάνω, πιθανότατα θα καταριέται την ώρα και τη στιγμή που η κρίση τους τράβηξε με το βίντσι στα πάνω πατώματα της εξουσίας. Καλά ήταν εκεί στους μπαξέδες και στα καφέ, όταν φιλοσοφούσαν εκ του ασφαλούς για το μέλλον της ανθρωπότητας. Έτσι, είναι πιθανόν να επιλέξουν συνειδητά την επιστροφή τους στο 3%. Τόσο όσο…
Οι άλλοι, όμως, όσοι μολύνθηκαν από την εξουσιομανία, θα θελήσουν να παίξουν το χαρτί του Στέφανου Κασσελάκη. Ελπίζουν ότι έτσι θα φέρουν στα ίσια το παιγνίδι και θα αντιμετωπίσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στο όνομα της αριστεράς, βεβαίως – βεβαίως. Κι ας ξέρουν όλοι ότι όλο αυτό είναι μία κωμωδία. Προσωπικά δεν έχουμε αντίρρηση να είναι επικεφαλής της αριστεράς ακόμη και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Το ερώτημα είναι τι σχέση έχει με όλο αυτό η αριστερά; Θα μας πείτε ότι δικό τους είναι το μαγαζί, δικές τους και οι αποφάσεις. Σωστό αυτό, το έχουμε ήδη αναγνωρίσει.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι η εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη μοιάζει περισσότερο με ένα τηλεοπτικό σόου και λιγότερο με μία ουσιαστική πολιτική παρέμβαση. Ίσως επειδή ο πολιτικός λόγος της αριστεράς ηττήθηκε το 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας μετέτρεψε το «όχι» σε «ναί». Η αριστερά ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε ελλιποβαρής. Δεν υπάρχει πλέον αριστερά και αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η προσπάθεια μιας παρέας να ξανακερδίσει τις υπουργικές καρέκλες.
Εμείς οι δημοσιογράφοι δεν θα πλήξουμε. Διότι ο Στέφανος Κασσελάκης «πουλάει». Κάνει τηλεθέαση, αυξάνει τα κλικ στις ιστοσελίδες. Είναι ένα νέο προϊόν. Το πρόβλημα είναι ότι οι σύγχρονες κοινωνίες μας βαριούνται γρήγορα τα προϊόντα που υπερκαταναλώνουν και στη συνέχεια τα οδηγούν στην απαξίωση. Ίσως, τελικά κι αυτή είναι μία απαραίτητη διαδικασία μετά από την πρόσφατη συντριπτική εκλογική ήττα. Η απαξίωση να οδηγήσει σε κάτι νέο. Όχι τόσο «αριστερό», αλλά σίγουρα με ευδιάκριτες τις διαχωριστικές γραμμές από την Κεντροδεξιά. Αυτό είναι το καλό σενάριο. Επώδυνο, αλλά καλό. Η αριστερά έχει πεθάνει από το 2015.
Η (πιθανή) εκλογή Κασσελάκη μοιάζει με την έκδοση του πιστοποιητικού θανάτου. Η επόμενη ημέρα είναι το ζητούμενο…
Θανάσης Μαυρίδης
