ΥΓ: Το κείμενο αυτό δεν είναι μια καταγγελία προς κάποιον συγκεκριμένο, αλλά μια υπενθύμιση για όλους μας: το κακό συνήθως δεν έρχεται από μακριά· έρχεται από δίπλα μας, μέσα από ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν μόνο όταν οι άλλοι λυγίζουν. Είναι οι άνθρωποι που δεν αντέχουν το φως γιατί δεν άντεξαν ποτέ το δικό τους σκοτάδι. Αυτοί που χαμογελούν ευγενικά, αλλά η παρουσία τους αφήνει πίσω μια σκιά. Δεν χρειάζεται να τους φοβόμαστε· χρειάζεται να τους αναγνωρίζουμε.
Όχι για να τους μισήσουμε ― η μνησικακία είναι δική τους αρρώστια ― αλλά για να προστατέψουμε την ψυχή μας. Για να μη γίνουμε σαν αυτούς Και πάνω απ’ όλα, για να θυμόμαστε πως η απάντηση στο μίσος δεν είναι άλλο μίσος· είναι η σταθερή, αθόρυβη επιλογή του φωτός και της αλήθειας. Γιατί εκείνοι τρέφονται από την πτώση των άλλων και το ψέμμα, αλλά εμείς στεκόμαστε όρθιοι μόνο όταν στηρίζουμε ο ένας τον άλλον υπηρετώντας την αλήθεια.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν από το πόνο των άλλων; Ναι υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι που η μόνη τους χαρά είναι να καταστρέφουν τις ζωές των άλλων; Δυστυχώς υπάρχουν, και είναι πάρα πολύ κοντά μας.
Εχθές βράδυ είδα την ισπανική ταινία «Ο Θυρωρός». Ένας νεαρός άνδρας διακατέχεται από έλλειψη αισθήματος χαράς.
Η ζωή του είναι μια κόλαση απουσίας νοήματος. Το μόνο που του δίνει ικανοποίηση είναι να προκαλεί πόνο στους άλλους ανθρώπους. Δηλαδή τρέφεται με την δυστυχία των άλλων. Δεν αντέχει να βλέπει χαρούμενους και επιτυχημένους ανθρώπους. Όπου συναντάει το γέλιο και την ομορφιά επιθυμεί να την εξοντώσει. Κάνει τα πάντα αρκεί να δει το δάκρυ στα μάτια του άλλου, αρκεί να αντικρύσει διαλυμένη την ζωή του άλλου ανθρώπου.
Μη μου πείτε ότι δεν αναγνωρίζεται αυτόν τον ρόλο σε πολλούς ανθρώπους δίπλα σας; Ίσως και μέσα σας. Γιατί δεν είναι πάντα οι άλλοι που κάνουν κακό σε εμάς αλλά και εμείς που κάνουμε κακό στους άλλους.
Υπάρχουν άνθρωποι εντός της εκκλησίας, που χαίρονται με το λάθος του άλλου. Που η πτώση και η αμαρτία του αδελφού τους όχι μόνο δεν τους οδηγεί σε προσευχή και δάκρυα αλλά αντιθέτως τους προσφέρει χαρά και ικανοποίηση. Γλυκαίνονται περισσότερο στην κόλαση του άλλου παρά στο δικό τους παράδεισο.
Είναι οι άνθρωποι που σε κατηγορούν, σε συκοφαντούν, σε περιμένουν στην γωνία με το δάκτυλο στην σκανδάλη και στο πρώτο λάθος σε εκτελούν. Σκαλίζουν την ζωή σου, ξεσκεπάζουν τα αμαρτήματα σου, αδιαφορούν για τον πόνο που θα σου προκαλέσουν με σχόλια και κείμενα τους, με φαιδρές τοποθετήσεις και ψευδείς ειδήσεις, όλα εκφορές ενός διαστρεμμένου ψυχισμού, που ζει και τρέφεται από την ταραχή, την ένταση, το κακό και τον πόνο. Το σκοτάδι που ζει μέσα τους, απλώνεται σε κάθε ενέργεια τους όσο καλά κι εάν προσπαθούν να τακτοποιήσουν στην βιτρίνα του δημόσιου βίου τους.
Συνήθως έχουν το προφίλ του «καλού παιδιού» ή «ανθρώπου», απαραίτητο για να ενεργήσουν το σχέδιο της εξόντωση των άλλων. Ποιος θα άνοιγε την πόρτα σε κάποιον που θα κρατούσε μαχαίρι; Τις περισσότερες φορές ο εκτελεστής σου κρατάει λουλούδια και ο δήμιος πριν ρίξει την τελευταία μαχαιριά, σου χαμογελά ηδονικά.
Τους καταλαβαίνεις όμως από το βλέμμα, στην «λάμψη» του υπάρχει ένα βαθύ σκοτάδι. Είναι εμμονικοί, σχεδόν παραληρηματικοί και συχνά επαναλήψιμοι. Μια κι αυτό που φωνάζουν δεν είναι η αλήθεια αλλά η αρρώστια τους.
Έχουν ζωή αντιφατική, ψευδή και απόλυτα συγκρουσιακή. Γι’ αυτό χτυπάνε αλύπητα τους άλλους γιατί δεν αντέχουν τον εαυτό τους. Το μίσος προς τους άλλους, είναι το μίσος προς τον εαυτό τους, που ποτέ δεν αποδέχθηκαν και δεν αγάπησαν.
Μη νομίσεις όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κάποιοι αιμοβόρα τέρατα. Όχι. Αντιθέτως φοράνε κοστούμι και γραβάτα, ταγιέρ και γόβες, είναι στην πόλη και το χωριό μας, στην γειτονιά και μέσα στο σπίτι και στους ναούς μας. Πολλές φορές μέσα στο ίδιο μας τον εαυτό.
π Λίβυος plibyos.blogspot.gr
