Το αυτονόητο ως κατόρθωμα – Σύντομο χρονικό μιας επικοινωνιακής υπερβολής
Σε αυτή την πόλη φαίνεται πως ζούμε μια νέα εποχή. Όχι γιατί λύνονται τα προβλήματα, αλλά γιατί τα μικρά βαφτίζονται μεγάλα.
Μερικά ξύλα, λίγα σκουπίδια και μια πρόχειρη παρέμβαση παρουσιάζονται ως απόδειξη ότι «η υπηρεσία δουλεύει» και ότι υπάρχει «άμεση ανταπόκριση». Λες και η καθαριότητα είναι έκτακτη χάρη και όχι καθημερινή υποχρέωση.
Στο ίδιο αφήγημα, ο εθελοντισμός δεν εμφανίζεται ως σιωπηλή προσφορά, αλλά ως συμπληρωματικός ρόλος επικοινωνίας: μια πράξη που συνοδεύεται από δημόσιους επαίνους προς τη διοίκηση, περισσότερο για την εικόνα παρά για την ουσία. Έτσι το αυτονόητο παρουσιάζεται ως άθλος και ο εθελοντισμός ως χειροκρότημα προς τα πάνω.
Το αφήγημα είναι γνωστό: ένα στιγμιότυπο, λίγες φωτογραφίες, πολλά μπράβο. Χωρίς αναφορά σε πρόγραμμα, χωρίς συνέχεια, χωρίς λογοδοσία. Γιατί αν αρχίσουμε να μιλάμε για συστηματική φροντίδα του δημόσιου χώρου, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν.
Η εικόνα που παρουσιάζεται δεν απαντά στο βασικό ερώτημα: Τι γίνεται πριν και τι γίνεται μετά; Αν ο ίδιος χώρος χρειάζεται «ηρωική επέμβαση» κάθε τόσο, τότε το πρόβλημα δεν λύνεται — απλώς φωτογραφίζεται.
Και όσο το αυτονόητο παρουσιάζεται ως άθλος, τόσο χαμηλώνει ο πήχης των απαιτήσεων. Μέχρι που στο τέλος, η διαχείριση αντικαθίσταται από την επικοινωνία.
🧭 Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει
Οι πολίτες δεν ζητούν θαύματα. – Ζητούν σταθερότητα, συνέπεια και αποτέλεσμα. Όταν αυτά υπάρχουν, δεν χρειάζονται πανηγυρισμοί. – Φαίνονται.
