«Εδώ τα προβλήματα δεν λύνονται. Απλώς συνηθίζονται.»
Στην είσοδο της πόλης επί της Ορεστείων, ο επισκέπτης – και κυρίως ο κάτοικος – έρχεται αντιμέτωπος με μια εικόνα που δεν συνάδει ούτε με ευρωπαϊκή πόλη ούτε με στοιχειώδη διοίκηση: στενέματα δρόμου, πρόχειρες πινακίδες, ανύπαρκτο προειδοποιητικό φωτισμό και μηδενική αίσθηση οδικής ασφάλειας.
Όχι λόγω έργου σε εξέλιξη. Αλλά επειδή κάτι έγινε, μπαλώθηκε και εγκαταλείφθηκε.
Ο δρόμος στενεύει επικίνδυνα. Η ορατότητα μειώνεται δραματικά. Η οδήγηση μετατρέπεται σε δοκιμασία τύχης.
Το πρόβλημα παραμένει σχεδόν 20 ημέρες, με μειωμένη ορατότητα και αυξημένο κίνδυνο ατυχήματος. Πιθανό έργο υποδομής (ΔΕΥΑΚ) ολοκληρώθηκε χωρίς ουσιαστική αποκατάσταση, με τη «λύση» να περιορίζεται σε πινακίδες.
Λες και οι πινακίδες είναι λύση…
Λες και η ευθύνη εξαντλείται στο «προσέχετε»…
Η προσωρινή σήμανση δεν είναι άλλοθι.
Είναι ομολογία αδράνειας.
❓ Ποιος αποφασίζει ότι αυτό δεν επείγει; Ποιος θεώρησε αποδεκτό να διαρκεί η «προσωρινή λύση» σχεδόν έναν μήνα;
❓ Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη αν συμβεί ατύχημα; Ποιος έκρινε ότι το συγκεκριμένο σημείο δεν είναι επικίνδυνο;
Η εμπιστοσύνη των πολιτών δεν χτίζεται με προειδοποιήσεις, αλλά με αποτέλεσμα. Και εδώ, το αποτέλεσμα είναι μηδέν.
Σοβαρότητα, κύριοι. Η οδική ασφάλεια δεν είναι λεπτομέρεια. Δεν μιλάμε για αισθητική. Δεν μιλάμε για πολυτέλειες. Μιλάμε για αστική ευθύνη.
