Δια ζώσης ή εξ αποστάσεως εκπαίδευση;

.

Εδώ και πολύ καιρό ζούμε αυτή τη μάστιγα της απομόνωσης, της μη συναναστροφής και αγκαλιάς με αγαπημένους μας ανθρώπους, του ΄΄μη΄΄ γενικότερα, λόγω της λεγόμενης πανδημίας του κορονοϊού.

Ζούμε διαρκώς με το φόβο και την αμφιβολία, εκεί που έρχεται μία ανάσα και μια ελπίδα ότι σιγά-σιγά μπαίνουμε στο δρόμο της κανονικότητας, ξανά πισωγυρίσματα. Αν για εμάς τους μεγαλύτερους, η κατάσταση αυτή είναι εξαντλητική, τότε πώς μπορεί να χαρακτηριστεί για άτομα μικρότερης ηλικίας, για τα ΠΑΙΔΙΑ!

Η έννοια της τηλεκπαίδευσης, την περίοδο αυτή, έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Τα παιδιά είναι αναγκασμένα, με όλη την έννοια του περιορισμού της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ τους, να καθηλώνονται ώρες μπροστά σε μία οθόνη και να παρακολουθούν τα μαθήματά τους από εκεί, χωρίς καμία φυσική επαφή με τους/τις εκπαιδευτικούς, αλλά και με τους συμμαθητές/τριές τους εδώ και αρκετό διάστημα, αλλά και αντιμέτωπα με τα όποια προβλήματα εμφανίζονται λόγω διάφορων κολλημάτων των συστημάτων.

Καλή η επικοινωνία και η διεκπεραίωση διάφορων εργασιών και δραστηριοτήτων μέσω των τεχνολογικών μέσων, αλλά όχι διαρκώς και ακαταπαύστως και σε περιπτώσεις που αναστέλλουν την εκ φύσεως ανάγκη του ανθρώπου για κοινωνικοποίηση. Η συζήτηση με τους/τις καθηγητές/τριες είναι ιδιαίτερα σημαντική, γιατί τα παιδιά μπορεί να μην κατανοήσουν άμεσα αυτό που έχει λεχθεί και έχουν την ευκαιρία για επιπλέον διευκρινίσεις. Η άμεση ανατροφοδότηση είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στην εκπαίδευση. Ακόμη και αν κάποια εργασία δε χρήζει διόρθωσης, η επιβράβευση ως συνέπεια είναι πολύτιμη.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο ρόλος του/της εκπαιδευτικού είναι πολλαπλός. Είναι και ρόλος διδάσκοντα, καθώς μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του/τις στους/στις μαθητές/τριες, αλλά και ρόλος παιδαγωγού, λόγω του ότι  μεταφέρει αξίες, αρχές και διαμορφώνει συμπεριφορές. Ωστόσο, είναι και καθοδηγητής, καθώς συμβάλλει στην κοινωνικοποίησή τους εμπλουτίζοντας τον ψυχικό τους κόσμο και ρυθμίζοντας τη συμπεριφορά τους. 

Σχετικά με την τηλεκπαίδευση, λόγω έλλειψης προσωπικής επαφής, μπορεί να εκπληρωθεί μόνο ένα μέρος της εκπαίδευσης, της μετάδοσης μέρους τυπικών γνώσεων και όχι οι υπόλοιπες, γι΄αυτό θα πρέπει να αποτελεί συμπλήρωμα της δια ζώσης εκπαίδευσης και όχι να πάρει ολοκληρωτικά τη θέση της.

Ας μην ξεχνάμε, επίσης και το κόστος που έχει όλος αυτός ο εξοπλισμός. Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν μπορούν όλοι οι γονείς να ανταπεξέλθουν στα έξοδα αυτά; Με την ανεργία να έχει χτυπήσει κόκκινο, είναι προφανές ότι πολλές οικογένειες πλήττονται οικονομικά και δεν μπορούν να επιβαρυνθούν και με αυτό, ενώ στερούνται των βασικών. Αυτομάτως λοιπόν δημιουργείται  το αίσθημα της απογοήτευσης των γονιών που δεν μπορούν να προσφέρουν και αυτό στα παιδιά τους, αλλά ταυτόχρονα και το αίσθημα κατωτερότητας στα παιδιά νομίζοντας ότι υστερούν μπροστά στα υπόλοιπα που διαθέτουν αυτά τα μέσα. Είναι ανεπίτρεπτο να δημιουργείται ταξικό θέμα. Από τη στιγμή που βιαίως μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία, είναι αναγκαίο να τα φροντίσουμε ΟΛΑ για ΟΛΟΥΣ και όχι για μερικούς ή για πολλούς.

Είναι απαραίτητο λοιπόν να σκεφτούμε και να δραστηριοποιηθούμε, για να δούμε τι μπορεί να γίνει για την επίλυση ιεραρχίας που δημιουργείται αυτομάτως από τη μη κατοχή από όλους του εξοπλισμού που χρειάζεται για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Κυρίως όμως, δεν πρέπει να αδρανήσουμε στο γεγονός της δια ζώσης εκπαίδευσης ως φαινόμενο κοινωνικοποίησης μέσω της αλληλεπίδρασης εκπαιδευτικού και εκπαιδευομένου με τη φυσική και αμφίδρομη επικοινωνία, καλλιεργώντας τις κοινωνικές τους δεξιότητες.

Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης εκπαίδευση, αυτές τις ΄΄συναντήσεις΄΄ των παιδιών με τους ΄΄παιδαγωγούς΄΄ τους.

.

Κοινοποίησε:

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ενα σχόλιο