Τον Μάο επικαλέστηκε ο Α. Τσίπρας στη χθεσινή συνέντευξη του στον ΣΚΑΙ. Και τον επικαλέστηκε με τη γνωστή φράση του «να αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν», εννοώντας την ύπαρξη πολυφωνίας.
Τώρα κατά πόσο ο Μάο άφησε στο δικό του κήπο, στην Κίνα, να ανθίσουν όλα τα λουλούδια, είναι ένα πραγματικό ζήτημα. Όχι μόνον δεν άφησε να ανθίσει κανένα λουλούδι, αλλά ξερίζωσε όσο πιο βάρβαρα μπορούσε και αυτά που υπήρχαν.
Ο Μάο αναμφίβολα υπήρξε ο μεγαλύτερος «μακελάρης»–για να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη λέξη των αμφιθεάτρων της δεκαετίας 70—του 20ού αιώνα. Δεκάδες εκατομμύρια Κινέζοι έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του λεγόμενου «μεγάλο άλματος» και με τη λεγόμενη «πολιτιστική επανάσταση» που το διαδέχθηκε. Πνευματικό παιδί του Μάο και του γαλλικού Μάη ήταν και ο άλλος «μακελάρης» ο Πολ-Ποτ. Είναι αξιοπερίεργο που ο Α. Τσίπρας δεν επικαλέστηκε και δικά του αποφθέγματα.
Επαναλαμβάνω αυτά τα πολύ γνωστά για να αναδείξω τι σημαίνει ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στην καθημερινότητα. Στις μικρές καθημερινές κουβέντες.
Όταν χθες παρέπεμψε ο Α. Τσίπρας στον Μάο, ουδείς τόλμησε να διαμαρτυρηθεί γιατί παραπέμπει σε έναν σφαγέα. Σε έναν άνθρωπο που βαρύνεται με εγκλήματα επί δεκάδων εκατομμυρίων Κινέζων. Ουδείς του είπε «τι μας λες ρε άνθρωπε μου! Επικαλείσαι έναν δολοφόνο που δεν άφησε ούτε μισό λουλούδι να ανθίσει στον τόπο του;»
Το «κατάπιαν αμάσητο» όλοι, αυτό που είπε ο Α. Τσίπρας χθες στη συνέντευξη του.
Τώρα, για σκεφτείτε έναν αρχηγό φιλελεύθερου ή συντηρητικού κόμματος να παρέπεμπε στον Πινοσέτ. Δε χρειάζεται να πω ότι θα γινόταν ένας κακός χαμός. Τι δε θα άκουγε ο άνθρωπος και δικαιολογημένα. Εννοείται πως η αιτιολογία «ότι αυτή ακριβώς είναι η διαφορά μας» ουσιαστικά αναγνωρίζει το πρόβλημα που συνίσταται στο πώς προβάλλουμε και υποστηρίζουμε αυτή τη διαφορά μας. Όχι πάντως δια της σιωπής.
Έτσι, σε αυτό το περιστατικό συμπυκνώνονται συμπεριφορές 48 ετών. Οι αστοί φιλελεύθεροι πολιτικοί και η αστική διανόηση παρακολουθούν αμέριμνοι, αδιάφοροι, βυθισμένοι σε έναν ιδεολογικό νιρβάνα, την Αριστερά να έχει επιβάλει ως πρότυπα ειδεχθείς δολοφόνους. Να δικαιολογεί τα εγκλήματα τους ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης. Και όχι μόνον αυτό, να αναφέρεται σε ειδυλλιακά τσιτάτα τους, που ουδεμία σχέση έχουν με τα τρομακτικά πεπραγμένα τους. Ο κήπος με τα λουλούδια του Μάο είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Για να μη μιλήσω πώς ο Στάλιν, άλλος μεγάλος «ανθρωπιστής», βαφτίστηκε σε «πατερούλη».
Στις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης, πολύ, δε, περισσότερο σε αυτές που έζησαν για δύο γενιές την κομμουνιστική δυστοπία, αυτά τα ζητήματα είναι ξεπερασμένα. Αυτούς τους δολοφόνους τους επικαλούνται περιθωριακές γκρούπες της Αριστεράς. Δεν έχουν θέση στο δημόσιο λόγο εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι αδιανόητο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ευρωπαϊκής χώρας να παραπέμψει στον Μάο. Μόνον στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά.
Και το χειρότερο. Δε βλέπω αυτό να αλλάζει και οι ευθύνες είναι γνωστές.
