Αίφνης η ελληνική κοινωνία διχάστηκε και για το ουκρανικό ζήτημα ή για να κυριολεκτήσω, για την εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία.
Η μεγάλη τομή έγινε, μερικά χρόνια πριν, πάνω στη βάση μνημόνιο – αντιμνημόνιο, όταν και διαμορφώθηκαν και ανασυγκροτήθηκαν συνειδήσεις, έγιναν συγκρούσεις κάθε μορφής και σε όλα τα επίπεδα και τελικά όλη αυτή η κάθετη ρήξη αποτυπώθηκε στα ποσοστά του δημοψηφίσματος του 2015. Ενα γεγονός που κατέγραψε τα ρεύματα μιας φουρτουνιασμένης Ελλάδας. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά φαίνεται πως οι μετατοπίσεις στις πολιτικές αντιλήψεις και συμπεριφορές που πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 2011-2015 ήταν τόσο καθοριστικές, που επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Λες και η ελληνική κοινωνία έχει εκπαιδευτεί, από αυτή την τετραετία, οποιοδήποτε σημαντικό πρόβλημα να το καθιστά αντικείμενο διχασμού και πόλωσης. Παράδειγμα, η πανδημία.
Τι πιο φυσιολογικό, οι πολίτες αυτοβούλως να σπεύσουν να εμβολιαστούν για να προστατεύσουν πρωτίστως τη δική τους υγεία. Οχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αλλά η άρνηση θεωρητικοποιήθηκε, ιδεολογικοποιήθηκε και συσπείρωσε περίπου το ένα τέταρτο της κοινωνίας. Γύρω από τον αντιεμβολιασμό αναπτύχθηκε μια κουλτούρα και ένα κίνημα που υπερακόντισε κατά πολύ την υγειονομική πτυχή του ζητήματος.
<<Οι μετατοπίσεις στις πολιτικές αντιλήψεις και συμπεριφορές που πραγματο- ποιήθηκαν την περίοδο 2011-2015 ήταν τόσο καθοριστικές, που επιβιώνουν μέχρι σήμερα.>>
Με την Ουκρανία –χωρίς να μου αρέσουν οι σχηματικές μετατοπίσεις– ο πυρήνας του «Οχι» τάχθηκε εμφανώς ή συγκεκαλυμμένα με την πλευρά των εισβολέων. Με τη δύναμη που έχει σε συγκεκριμένους μηχανισμούς και κοινωνικούς χώρους, που στήριξαν τη γραμμή της επιτήδειας και ανήθικης ουδετερότητας, προκάλεσε την αντισυσπείρωση κι έτσι ξαναγινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές.
Μια κοινωνία σε έναν μόνιμο αναβρασμό σχεδόν από το 2010. Γιατί δεν βιώναμε μια παρόμοια κατάσταση τις προηγούμενες δεκαετίες; Τότε η πόλωση εκινείτο αποκλειστικά στο πολιτικό πεδίο και αφορούσε τη σύγκρουση δύο ίσων μεγεθών κομμάτων. Δεν είχαν αναδειχθεί όλες οι κρυμμένες πτυχές που συγκροτούν το προφίλ των ατόμων και της κοινωνίας. Αυτές αποκαλύφθηκαν με την ταχύτητα της πληροφορίας, τη δύναμη της μαζικής επικοινωνίας και κυρίως με την αδυναμία του κοινού νου να επεξεργαστεί και να φιλτράρει αυτά που βλέπει και ακούει με ακατάπαυστους ρυθμούς καθημερινά.
Τελικά ο διχασμός ήρθε για να μείνει στην κοινωνία μας.
