Οι τρέχουσες τάσεις στα ΜΜΕ και στα social media έχουν αυξήσει τον κίνδυνο δυσφήμισης, ακόμη και για τον μέσο πολίτη.
Στον σημερινό κορεσμένο από πληροφορίες κόσμο, τα μέσα ενημέρωσης πρέπει συνεχώς να προσφέρουν νέο περιεχόμενο. Δυστυχώς, πολύ συχνά αυτές οι ιστορίες περιλαμβάνουν την καταστροφή της φήμης κάποιου.
Για τους δημοσιογράφους ή συντάκτες που έχουν προθεσμίες, αυτό είναι μια εύκολη λύση. Όταν τα υποκείμενα είναι διασημότητες, άτομα υψηλού προφίλ ή επιτυχημένα, οι θεατές ή αναγνώστες συχνά απολαμβάνουν τις ιστορίες της καταστροφής τους. Το συναίσθημα της ευχαρίστησης για την ατυχία κάποιου άλλου ονομάζεται schadenfreude. Προκαλείται μέσω της κοινωνικής σύγκρισης και μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα με τον εαυτό μας.
Με τα 24ωρα ειδησεογραφικά δίκτυα, τα αμέτρητα τηλεοπτικά ριάλιτι και τις εκπομπές διαγωνισμών, τα σκανδαλοθηρικά περιοδικά και τις ιστοσελίδες, οι τηλεθεατές και οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να διασκεδάσουν με τις αποτυχίες, τον εξευτελισμό ή τον πόνο των άλλων. Οι αλγόριθμοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το ενισχύουν, προωθώντας συχνά τα υποτιμητικά σχόλια, προσθέτοντας κι άλλα. Μέσα σε λίγες ώρες, χιλιάδες άγνωστοι από όλο τον κόσμο μπορούν να συμμετάσχουν σε επιθέσεις εναντίον ατόμων, ανεξάρτητα από το αν οι όποιοι ισχυρισμοί εναντίον τους είναι αληθινοί, υπερβολικοί ή ψευδείς.
Για παράδειγμα, στη σειρά του Netflix Cecil Hotel, ο Πάμπλο Βεργκάρα συζητά πώς κατηγορήθηκε ψευδώς για τη δολοφονία της Ελίζα Λαμ. Τον παρενοχλούσαν χιλιάδες άνθρωποι στο διαδίκτυο, παρόλο που μπορούσε να αποδείξει ότι εκείνη τη στιγμή βρισκόταν εκτός της χώρας. Η αλήθεια δεν είχε σημασία για τους εκδικητές του διαδικτύου. Η ψυχολογική επιβάρυνση από τις συνεχείς επιθέσεις στον χαρακτήρα του οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας.
Δεν είναι ο μόνος. Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα ζωών και καριέρας που καταστράφηκαν ή χάθηκαν λόγω λανθασμένης παρουσίασης ή εξευτελισμού στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τιμωρώντας τους άλλους ωφελούμαστε;
Γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι; Η συμμετοχή στην καταστροφή της φήμης κάποιου άλλου μπορεί να προσφέρει κοινωνικό όφελος. Η τιμωρία ενός ατόμου που παραβιάζει την ιδεολογία μας μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε θετικά. Μπορεί να νιώσουμε υπερηφάνεια ή μια αίσθηση ότι ανήκουμε σε μια ομάδα που ενδιαφέρεται για έναν σημαντικό σκοπό.
Το δικό μας κοινωνικό «νόμισμα» μπορεί να αυξηθεί. Αν γράψουμε ένα υποτιμητικό σχόλιο και αυτό ανταμείβεται με likes και θετικά σχόλια, η κοινωνική έγκριση μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση ντοπαμίνης ή ωκυτοκίνης και αυτό δημιουργεί μια ευχάριστη αίσθηση. Η τιμωρία άλλων, ακόμη και αγνώστων, είναι επίσης ένας τρόπος να επισφραγίσουμε τη δική μας αξιοπιστία και να μειώσουμε την πιθανότητα να γίνουμε στόχοι παρόμοιων επιθέσεων. Δυστυχώς, αυτά τα οφέλη αυξάνουν τον κίνδυνο για όλους, συμπεριλαμβανομένου και εσάς, να πληγεί η φήμη και η αξιοπρέπειά σας μέσω κάποιας μορφής ψηφιακής θυματοποίησης.
Τι είναι η αξιοπρέπεια
Ο Γερμανός φιλόσοφος Immanuel Kant (1724-1804), ο οποίος θεωρείται «ο πατέρας της σύγχρονης έννοιας της αξιοπρέπειας», υποστήριξε ότι όλα τα ανθρώπινα όντα έχουν την ίδια εγγενή αξία και αξίζουν από τη φύση τους να αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια. Ο Καντ εξήγησε ότι για να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια, δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιούνται ως μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού.
Αντίθετα, τα ανθρώπινα όντα θα πρέπει να θεωρούνται αυτοσκοπός. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι δεν πρέπει να χειραγωγούνται, να χρησιμοποιούνται ή να υποβαθμίζονται για το όφελος κάποιου άλλου, ανεξάρτητα από το πόσο καλός μπορεί να φαίνεται ο σκοπός. Σύμφωνα με τον Καντ, η επίτευξη ενός προσωπικού οφέλους εις βάρος της φήμης κάποιου άλλου θα αποτελούσε παραβίαση της αξιοπρέπειάς του, όπως και μια ιστορία στα μέσα ενημέρωσης που εξευτελίζει ή βλάπτει ένα άτομο ή μια ομάδα. Η μεταχείριση των ανθρώπων ως «αντικείμενα περιεχομένου» που χρειάζονται για κλικ, θεατές, διαφημιστές ή έσοδα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα προσωπικά τους συναισθήματα ή η ευημερία τους, είναι εκμετάλλευσή τους για προσωπικό ή εταιρικό κέρδος και είναι ταπεινωτική.
Ταπείνωση: Μια παραβίαση της αξιοπρέπειας
Η ταπείνωση ενός ατόμου τραυματίζει την αίσθηση της αξίας, τη θετική αίσθηση του εαυτού και το αίσθημα της αποδοχής και του ανήκειν. Όταν ένα άτομο ταπεινώνεται δημοσίως στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η φήμη του πλήττεται και πιθανότατα βιώνει απώλεια κοινωνικής θέσης και ευκαιριών. Δεδομένου ότι η αξιοπρέπεια ορίζεται επίσης ως «η ιδιότητα ή η κατάσταση του να είσαι άξιος, εκτιμητέος ή σεβαστός», το να ταπεινώνει κανείς ένα άτομο σημαίνει να επιτίθεται στη φήμη και την αξιοπρέπειά του, να το αντιμετωπίζει ως υπάνθρωπο.
Σε προηγούμενους αιώνες, τέτοιες επιθέσεις κατά της φήμης θεωρούνταν θεμιτά εργαλεία κοινωνικής μεταρρύθμισης και χρησιμοποιούνταν συνήθως. Δραστηριότητες όπως η διαπόμπευση ανθρώπων, η χρήση μαστιγίων, ράβδων λάμβαναν χώρα τις περισσότερες φορές στη δημόσια πλατεία, όπου το κοινό μπορούσε όχι μόνο να γίνει μάρτυρας της τιμωρίας αλλά και να συμμετάσχει εκτοξεύοντας προσβολές ή σάπια τρόφιμα. Ωστόσο, στις ΗΠΑ το 1787, ο Μπέντζαμιν Ρας, γιατρός, κοινωνικός μεταρρυθμιστής και ιδρυτής, έγραψε ένα έγγραφο υποστηρίζοντας ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να καταργήσουν τις δημόσιες τιμωρίες. Υπενθύμιζε στους νομοθέτες ότι η ατίμωση ή η δημόσια ατίμωση «αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως τιμωρία χειρότερη από τον θάνατο».
Το κοινό άρχισε να συνειδητοποιεί ότι αφού ένα άτομο αποστερούνταν δημοσίως την αξιοπρέπειά του, συχνά έσβηνε η επιθυμία του να αναμορφωθεί και να γίνει παραγωγικό μέλος της κοινωνίας. Οι δημόσιες τιμωρίες που αποσκοπούσαν στην αφαίρεση της κοινωνικής αξίας των ανθρώπων σύντομα εξορίστηκαν από τα νομικά συστήματα της Δύσης και όχι μόνο.
Η ψηφιακή εποχή
Παρόλο που η ψηφιακή εποχή έχει συμβάλει σημαντικά στο να γίνει ο κόσμος καλύτερος, έχει επίσης επιτρέψει στις δημόσιες τιμωρίες να επιστρέψουν δυναμικά – συνήθως χωρίς καμία δέουσα διαδικασία ή έλεγχο όσων διατυπώνουν κατηγορίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, άνθρωποι έχουν αδίκως κακοποιηθεί ή παραποιηθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για λόγους ψυχαγωγίας. Σε άλλες περιπτώσεις, άσημα άτομα έχουν υποστεί άγριες προσωπικές επιθέσεις για μικρές παρεξηγήσεις, αδικήματα ή ακόμη και για καθόλου αδικήματα. Λόγω της μόνιμης φύσης του ψηφιακού αποτυπώματος, ένα αθώο άτομο μπορεί να σημαδευτεί για πάντα με τις επιζήμιες πληροφορίες κάθε φορά που κάποιος αναζητά το όνομά του.
Τα καλά νέα
Ατομικά, μπορούμε να απέχουμε από το να δημοσιεύουμε ή να μοιραζόμαστε κακόβουλα σχόλια. Μπορούμε να υποστηρίξουμε αυτούς που ντροπιάζονται δημοσίως. Οι πιο γενναίοι από εμάς ίσως βρουν ακόμη και το θάρρος να σταθούν στο ύψος εκείνων που στοχοποιούνται άδικα, διακινδυνεύοντας τη δική μας φήμη για να το πράξουμε. Συλλογικά, μπορούμε να απαιτήσουμε αλλαγή στη δεοντολογία και τα καμώματα των μέσων ενημέρωσης και των οργανισμών κοινωνικής δικτύωσης. Το πιο σημαντικό, μπορούμε να επανεκπαιδευτούμε ώστε να σκεφτόμαστε κάθε πρόσωπο στην οθόνη, στις ειδήσεις ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως ένα ανθρώπινο ον με συναισθήματα, ένα πρόσωπο που έχει σημασία, ένα πρόσωπο που μπορεί να αλλάξει και ένα πρόσωπο που αξίζει να αντιμετωπίζεται με αξιοπρέπεια.
Πηγή:
www.psychologytoday.com/intl/blog/dignity-in-digital-world/202201/why-your-dignity-is-so-vulnerable-today
