΄΄ Ένα κράτος παραδόξως νεωτερικό ΄΄, είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που διάβασα πρόσφατα και αναλύει με επιχειρήματα και ορθολογικό τρόπο τα βήματα που έκανε το ελληνικό κράτος από την απελευθέρωσή του και μετά, αποδεικνύοντας ή επιβεβαιώνοντας έτσι πλήρως τον τίτλο του βιβλίου.
Ανεξάρτητα όμως από αυτό, δηλαδή την παραπάνω διατύπωση ή διαπίστωση, επειδή πολλές φορές συμβαίνει στον άνθρωπο ως άτομο να υποτιμά τον εαυτόν του ή την οικογένειά του ή το χωριό του ή ακόμη την πόλη ή το κράτος στο οποίο ζει, σκέφτηκα να κάνω κάποιες διαπιστώσεις απλές και κατ’ εμέ λογικές και ορθολογικές, οι οποίες αποδεικνύουν ότι, δεδομένων των αναλογιών, ως έθνος κράτος ή λαός, κάναμε πολλά και κατ’ αναλογία πολύ περισσότερα από άλλους λαούς, αρκεί να μας συγκρίνει κανείς ή να ρωτήσει τι γνώμη έχουν για μας οι γείτονές των Βαλκανίων.
Ας ξεκινήσουμε να συγκριθούμε στην νεωτερικότητασε σχέση με τους άλλους βαλκανικούς λαούς. Νομίζω είναι πασιφανές ότι είμαστε σε επίπεδο δημοκρατίας, τεχνολογίας, ανάπτυξης κ.λπ. πολύ ποιο μπροστά από τους γείτονές μας που και αυτοί ήταν για πολλά χρόνια υπό οθωμανικό ζυγό. Ίσως εδώ αντιτάξει κανείς το επιχείρημα ότι, η Ελλάδα ευνοήθηκε σε σύγκριση με τους γείτονές της, διότι μετά τον 2ο ΠΠ εντάχθηκε στο δυτικό μπλόκ, όπου η οικονομία η δημοκρατία και γενικά οι θεσμοί λειτούργησαν με κανόνες που ευνοούσαν τη νεωτερικότητα. Αυτό είναι όντος γεγονός ή παράγων, που έχει την λογική του και μπορεί να γίνει αποδεκτός.
Ας κάνουμε όμως την σύγκριση με την Τουρκία η οποία εφάρμοσε το σύστημα της ελεύθερης ή φιλελεύθερης οικονομίας και δεν ακολούθησε τον δρόμο των άλλων κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Είναι πολλαπλάσια απ’ ότι εμείς, σε πληθυσμό και σε μέγεθος, ήταν για αιώνες μια αυτοκρατορία και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν μια υπερδύναμη που πολεμούσε ακόμη και ενάντια στη Ρωσία. Είχε μια κρατική υπόσταση εκατοντάδων χρόνων, γνώριζε από διεθνείς σχέσεις και διπλωματία, είχε αναπτύξει τεχνολογία, βρήκε θεσμούς οργανωτικές δομές και επαγγέλματα έτοιμα από τους Έλληνες, τους Άραβες τουςΕβραίους, Αρμενίους, Κούρδους, Πέρσες κ.λπ. και γενικά ήταν ένα πολυεθνικό κράτος το οποίο ήξερε και να πολεμά, να διοικεί, και να ακολουθεί ή να εφαρμόζει τεχνικές και πρακτικές ενός προηγμένου και καλά οργανωμένου κράτους. Με λίγα λόγια βρήκε έτοιμο πολιτισμό και τεχνογνωσία που προϋπήρχε, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε σήμερα Βυζάντιο και τότε ανατολική Ρώμη, με πρωτεύουσα φυσικά την αποικία των Μεγαρέων που αργότερα πήρε το όνομα Κωνσταντινούπολη.
Εμείς από την άλλη πλευρά ως Έλληνες εάν υποθέσουμε ότι χάσαμε την κρατική μας οντότητα στα μέσα του 15ου αιώνα (1453 άλωση της Κωνσταντινούπολης), στερηθήκαμε κάθε πλεονέκτημα που μπορεί να έχει ένα οργανωμένο κράτος. Το μόνο που μας απέμεινε ήταν η γλώσσα, η ορθόδοξη πίστη, ο πολιτισμός, η αρχαιολατρία (φιλοσοφία, φιλόσοφοι ως πρότυπα κ.λπ.), και ίσως κάποια άλλα υποβόσκοντα πλεονέκτημα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφετηρία για αναγέννηση μιας νέας κρατικής οντότητας. Πέρασαν επομένως 400 χρόνια χωρίς καμιά εμπειρία για το πώς λειτουργεί ένα κράτος. Το κοινό μας χαρακτηριστικό την ΔΙΧΟΝΟΙΑ την ξεχάσαμε για να τη θυμηθούμε φυσικά αμέσως μετά την επανάσταση του ΄21.
Γίνεται η επανάσταση του ’21 και ξεκινά δειλά μετά από δέκα περίπου χρόνια η επανίδρυση του κράτους με τεχνογνωσία από έξω η οποία υιοθετήθηκε με δυσκολία και με αντιδράσεις που μας οδήγησαν σε εμφυλίους και διχασμούς. Ο υπέροχος αυτός κυβερνήτης ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ δυστυχώς δολοφονήθηκε από ελληνικά χέρια ανεξάρτητα για το ποιος τα υποκίνησε και κυβερνηθήκαμε από τους Βαυαρούς με έναν αλλοπρόσαλλο τρόπο που δεν πατούσε στην καμπαδοσύνη μας (καστοριανή έκφραση των γουναράδων) και όσο να βρούμε τον βηματισμό μας μπήκαμε σε άλλον απελευθερωτικό πόλεμο, ενθουσιαστήκαμε από τον Μακεδονικό Αγώνα και την απελευθέρωση μεγάλου μέρους της Μακεδονίας και θυμηθήκαμε ξανά τον διχασμό και τη διχόνοια που μας οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή.
Έτσι λοιπόν μέσα σε 100 χρόνια περίπου από το 1821 έως το 1921 μεγαλώνει το κράτος μεσολαβούν δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και ένα εμφύλιος με διχασμούς και καταστροφές και σήμερα είμαστε όρθιο στα πόδια μας και γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση ‘21 για την δημιουργία κρατικής οντότητας.
Ένα Έθνος ένας Λαός μία Φυλή ξαναδημιουργεί την Νέα της κρατική οντότητα με τα στραβά και ανάποδα αλλά κατά το πλείστο Νεωτερική που υπολείπεται σε πολλά από την νεωτερική Δύση αλλά πολύ ποιο μπροστά από όλους μας τους γείτονας, που είχαν την ίδια σχεδόν ιστορία, κάτω από έναν βάρβαρο κατακτητή.
Και τώρα μετά από 200 χρόνια ενδοσκοπώντας την ιστορία και τον χαρακτήρα μας, θα πρέπει να ξεδιαλέξουμε τις αρετές μας, αφήνοντας έξω τα μπουκλούκια (έκφραση τοπικής ντοπιολαλιάς) και ότι μας διχάζει, βαδίζοντας στον δρόμο του υγιούς ανταγωνισμού και της άμιλλας, προβάλλοντας πρώτα το ΕΜΕΙΣ και ΟΧΙ το ΕΓΩ.
Δεν νοείται να θαυμάζουμε τους αρχαίους φιλοσόφους και να αγνοούμαι τον ΣΩΚΡΑΤΗ που δέχθηκε να πιεί το κώνειο, επειδή δεν ήθελε να καταπατήσει τον νόμο. Δεν γίνεται να καταπατούμαι και να αγνοούμαι τους νόμους στο όνομα μια ιδεολογίας που δεν άντεξε στο χρόνο. (Δεν είναι νόμος το δίκαιο του εργάτη πάντα).Όλα δεν πετυχαίνονταμε βίαιες διαδηλώσεις και βανδαλισμούς. Όποιος θέλει να αλλάξει το σύνταγμα τους νόμους την κοινωνία υπάρχουν κανόνες που κερδήθηκαν με αίμα με αγώνες με θυσίες και θα πρέπει να τους σεβόμαστε. Έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Δεν γίνεται κάθε νόμος που ψηφίζεται να αντιτιθέμεθα καταπατώντας άλλους νόμους σε βάρος των πολλών. Η σύγχρονη επικοινωνία, η τηλεόραση, το διαδίκτυο και τα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μας δίνουν ως κοινωνία τέτοια πληροφόρηση και δύναμη που δεν χρειάζεται να βγαίνουμε στις πλατείες και στους δρόμους για να ακουσθούμε.Ο Γκάντι με τον ειρηνικό τρόπο που διαδήλωσε πέτυχε πολλά περισσότερα απ’ ότι θα πετύχαινε διά της βίας. Ο μεσαίος χώρος δεν κερδίζεται με ακραίες ενέργειες. Δεν μας κυβερνά κάποιος ούτε δια της βίας ούτε με πραξικόπημα. Μας κυβερνούν αυτοί που εμείς τους ψηφίσαμε για να νομοθετούν. Δεν έχουμε άμεση δημοκρατία όπως στην Αρχαία Αθήνα, να ψηφίζει κάθε νόμο ο λαός. Μπορούμε να εκφράζουμε την αντίθεσή μας χωρίς βία και χωρίς κόστος που είναι εις βάρος της τσέπης μας. Μία ειρηνική διαδήλωση είναι θεμιτή ΟΧΙ όμως οι βιαιότητες που βιώνουμε συχνά, καθότι το κόστος των ζημιών το πληρώνουμε όλοι μας και όχι η ολιγαρχία.
Η κοινή γνώμη έχει τέτοια δύναμη και υπάρχουν τόσο ευρηματικοί τρόποι να διαδηλώσεις που δεν χρειάζεται να βανδαλίζεις να καταστρέφεις και να πυρπολείς την δική μας περιουσία, την οποία πάλι εμείς θα κληθούμε να πληρώσουμε.
Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν ανήκουν μόνο στους καθηγητές και τους φοιτητές. Ανήκουν σε όλη την κοινωνία και πρωτίστως στους φορολογούμενους πολίτες. Επομένως καλά θα κάνουν τα κανάλια όταν γίνονται καταλήψεις να ρωτούν και τη γνώμη κάποιων εκπροσώπων της κοινωνίας που πληρώνουν τις ζημίες και τις βαρβαρότητες των βαρβάρων.
Η ζωή και η επιστήμη έχει αποδείξει ότι μια κοινωνία μία επιχείρηση ακόμη και ένα άτομο για να επιβιώσει χρειάζεται ένα ΟΡΑΜΑ. Το όραμα με την σειρά του δημιουργεί στρατηγική και αυτή με την σειρά της δημιουργεί τους Στόχους που κι’ αυτοί με την σειρά τους δημιουργούν την τακτικήή τις τακτικές που πρέπει να εφαρμόσουμε, που θα μας οδηγήσουν στους στόχους προς εκπλήρωση του οράματος μας. Αυτά όμως για να συμβούν χρειάζεται μια πεφωτισμένη μορφωμένη και σκληραγωγημένη ΗΓΕΣΙΑ. Δεν μπορείς π.χ. σε μια χώρα με τέτοιους γείτονες να έχεις πρωθυπουργό ή υπουργό άμυνας που δεν υπηρέτησαν στο Στρατό. Δεν μπορεί η Ηγεσία του υπουργείου Άμυνας να μην υπηρέτησε σε ειδικές δυνάμεις μέσα στο στρατό. Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα για να καταδείξουμε ως προς το πώς θα πρέπει να χωρίζουμε ή να ξεδιαλέγουμε τον χορδά( λέξη των γουναράδων) δηλαδή την ήρα από το σιτάρι.
Κάποιοι κομπάζουν για την ισότητα των δύο φίλων αλλά κανένας δεν μιλάει για την στράτευση των γυναικών όπως γίνεται και με τους άνδρες. Καταργήσαμε στα γυμνάσια τα καπέλα, τις ποδιές,τις γυμναστικές επιδείξεις την κοινωνική ή κοινωφελή εργασία, που κάναμε στα σχολεία π.χ. με δενδροφυτεύσεις, καθαριότητα και άλλες δραστηριότητες και τώρα παραπονιόμαστε για την νεολαία: Που δεν ξέρει ποιες επετείους γιορτάζουμε, δεν παραχωρεί την θέση τους στο αστικό σε έναν ηλικιωμένο/η, σε κάθε τρείς λέξεις επαναλαμβάνει την λέξη ΄΄ ΜΑΚΑΚΑΣ’’, καπνίζουν και πετάν τις γόπες στον δρόμο οι οποίες καταλήγουν στις θάλασσες και ένα σωρό άλλες συνήθειες και πρακτικές που μόνο κοινωνία ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ δεν μπορούμε να χαρακτηριστούμε.
Μια άλλη συζήτηση που θα πρέπει να ξεκινήσει από την χώρα μας, να τεθεί μετ’ επιτάξεως και να γίνει ΣΗΜΑΙΑ σε όλα τα διεθνή Φόρα και κυρίως στην ΕΕ, είναι το θέμα των αρχών του διεθνούς δικαίου της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν μπορεί χώρες του δυτικού πολιτισμού επειδή έχουν οικονομικά συμφέροντα να πωλούν όπλα να συνεργάζονται και να έχουν εμπορικές συναλλαγές με χώρες που δεν έχουν δημοκρατία, καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μολύνουν το περιβάλλον και γενικά συμπεριφέρονται εκτός του πλαισίου της διεθνούς νομιμότητας.
Αυτές είναι μόνο μερικές σκέψεις και προτάσεις που θα μας οδηγήσουν σε μια ΝΕΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ την οποία πρέπει να την κάνουμε ΣΗΜΑΙΑ και ΟΡΑΜΑ και θα έχει την σφραγίδα μιας χώρας και ενός λαού που καλώς – κακώς, κουβαλάει ακόμη στους ώμους της, τη σφραγίδα του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού και μιας βαριάς ιστορικής και πνευματικής κληρονομιάς.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ. ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ (ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΒΕΛΕΡ) ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ.
.