Ζούμε μια χρονική περίοδο η οποία μπορεί να είναι δύσκολη, σπάνια, περίεργη, αλλά σίγουρα χωρίς ρουτίνα, αφού έχουμε να αντιπαλέψουμε με προβλήματα, όπως o Κορωνοϊός, οι προκλήσεις των βαρβάρων γειτόνων, οι συνέπειες της οικονομικής κρίσεις που την προκάλεσαν πολιτικοί που νόμιζαν ότι θα έκαναν ‘’με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο’’ δηλ. δανεικά, ή νόμιζαν ότι τα αυγά τα αλωνίζουν και πάνω απ΄ όλα τον πόλεμο στην Ουκρανία και την εισβολή ενός άλλου βαρβάρου σε μια αδελφή χώρα, τις συνέπειες και την κατάληξη του οποίου είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς.
Συνάμα γιορτάσαμε και μνημονεύσαμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21, τους αγωνιστές και συντελεστές αυτού του Αγώνα και φέτος θα θυμηθούμε και θα μνημονεύσουμε το μεγαλύτερο δράμα του Ελληνισμού από την σύσταση του Ελληνικού κράτους που ακούει στο όνομα Μικρασιατική Γενοκτονία – Καταστροφή
Μια Γενοκτονία η οποία δεν έγινε μόνο σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας αλλά και άλλων λαών όπως οι Αρμένιοι, Κούρδοι, Σύριοι κ.λπ., από βάρβαρους κατακτητές η οποίοι όπως φαίνεται ότι ακόμη και σήμερα τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας δεν αποβαρβαροποιήθηκαν.
Σ΄ αυτή την Γενοκτονία-Καταστροφή δυστυχώς συνέδραμαν και ευρωπαίοι ηγέτες σύμμαχοι των Νεοτούρκων αλλά και δικοί μας σύμμαχοι που επιζητούσαν να υλοποιήσουν ένα διαχρονικό δόγμα που στα λατινικά αποτυπώνεται στην φράση MareNostrum.
Τα αίτια της λεγόμενης μικρασιατικής καταστροφής ήταν πολλά και δεν οφείλονταν σίγουρα στην υπεροχή των κατακτητών της Ιωνίας. Η Ελλάδα με τον διορατικό και μεγάλο Ηγέτη Ελευθέριο Βενιζέλο αν και στην πλευρά των νικητών του Α’ ΠΠ είχε να αντιπαλέψει με πολλά γεγονότα και κυρίως ενδογενή προβλήματα όπως: Ο διχασμός σε βενιζελικούς και βασιλόφρονες. Η γενοκτονία που ξεκίνησε από τον Πόντο. Η στάση της Ρωσίας με το που ανέλαβαν οι Μπολσεβίκοι. Η καταψήφιση του Βενιζέλου και η επάνοδος του Γερμανόφιλου Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’. Η ύπουλη και υπονομευτική στάση της Ιταλίας από πολύ νωρίς, η κοντόφθαλμη θεώρηση των γεωπολιτικών πραγμάτων από την φιλοβασιλική κυβέρνηση και πολλές άλλες αστοχίες και φαγωμάρες της φυλής μας, ΄΄ η Ελλάδα απέκτησε ερήμην της την αυτοκρατορία των ονείρων της για να την απορρίψει μόλις ξύπνησε ΄΄ ανέφερε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα γεγονότα και συμπεριφορές, όπως η φυγή του Βενιζέλου στο Παρίσι(χρεώνεται στα αρνητικά του), η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη κ.λπ. συνέβαλλαν σ’ αυτό που σήμερα χαρακτηρίζουμε Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτά και πολλά άλλα έχουν αποτυπωθεί και αναλυθεί από συγγραφείς, ιστορικούς, διεθνολόγους, πολιτικούς και δεν μπορούμε εμείς σε ένα τόσο μικρό άρθρο να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες. Αυτό που προέχει σήμερα είναι να αντιληφθούμε να καταλάβουμε και να συνειδητοποιήσουμε με τι γείτονες έχουμε να κάνουμε,(κυρίως σε επίπεδο ηγεσίας), ώστε ούτε να εφησυχάζουμε αλλά ούτε και να πέφτουμε σε παγίδες που ενδεχομένως μας στήνουμε ακόμη και σήμερα υποτιθέμενοι φίλοι μας.
Χαρακτηριστικό της βαρβαρότητας αυτής, είναι αυτά που έγραψε ο Αμερικανός γενικός πρόξενος Τζώρτζ Χόρτον: << Έφυγα από τη Σμύρνη νοιώθοντας βαθιά ντροπή, γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος>>.
Για να αντιληφθεί κανείς την διαφορά συμπεριφοράς και ηθικής μεταξύ των εμπολέμων, θα αναφερθώ σε ένα απόσπασμα του βιβλίου του Γιάννη Π. Καψή ‘’Χαμένες Πατρίδες’’ που αναφέρει: << ….Οι Τούρκοι χτυπήθηκαν, αλλά δεν σφάχτηκαν. ‘’ Τίποτε, που να μπορή, να χαρακτηρισθή σαν σφαγή’’, γράφει ο Τζώρτζ Χόρτον, ‘’δεν συνέβη το πρωί εκείνο’’. Και συμφωνεί με τον Άγγλο δημοσιογράφο Γουίλλιαμ Ρήηβς, που ανεβάζει τον αριθμό των σκοτωμένων σε ‘’όχι περισσότερους από 76’’. Αυτή είναι η περιβόητη σφαγή.
Και συνεχίζει ο τ. δημοσιογράφος και υπουργός Γιάννης Καψής στο βιβλίο του:
<< Κι όμως ο Έλληνας αρμοστής Στεργιάδης, ο άνθρωπος, που άλλοι τον θεωρούσαν κατάρα για τον μικρασιατικό Ελληνισμό κι άλλοι σαν υπέροχο Κυβερνήτη έλαβε αυστηρά μέτρα: Συνέστησε έκτακτα στρατοδικεία και παρέπεμψε του υπευθύνους…………Κι όμως, ο Στεργιάδης διέπραξε ένα ολέθριο σφάλμα: Τιμώρησε αυστηρά τους συμπατριώτες του, που θεώρησε ενόχους. Τιμώρησε και Τούρκους. Δεν τόλμησε, όμως, να προχωρήσει – ν’ αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς και να καταγγείλει το έγκλημά τους. Κι όμως γνώριζε την αλήθεια. Αν δεν είχε δειλιάσει τότε, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, και οι Νεότουρκοι συνεργάτες τους δεν θα αποθρασύνονταν – η εξέλιξη ίσως να ήταν διαφορετική……
Ο Γάλλος Αλλώ, στο βιβλίο του ‘’ Η κατάπτωσις του Ελληνισμού’’, δίνει μια ανατριχιαστική περιγραφή του διωγμού εκείνου. << Οι Ελληνίδες – γράφει – όσες ήταν νέες και ωραίες, πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα του Ικονίου και του Μπαλούκ Εσέρ για 10 παράδες μόνον. Με το ευτελές αυτό αντίτιμον οι Τούρκοι τακτοποιούσαν την συνείδησή τους προς το Κοράνι, που τους απαγόρευε να έχουν φιλενάδες παντρεμένες γυναίκες, εκτός εάν τις αγοράζουν σαν σκλάβες. Οι Ελληνίδες του Γενί Σεχίρ κλείσθηκαν διά της βίας στα χαμαιτυπεία, όπου οι μεθυσμένοι στρατιώται του Σουλτάνου γλεντούσαν με τα κάλλη τους>>….
Αργότερα μετά τη συνθήκη της Λωζάννης[u1] , οι Τούρκοι προσπάθησαν να επιρρίψουν τις ευθύνες στους Τσέτες και τους Κούρδους. ( Προσφιλή τους τακτική όπως κάνουν και σήμερα με όλους τους γείτονες και κυρίως με εμάς).
Σε άλλο σημείο αναφέρεται στο εν λόγω βιβλίο – για να καταλάβει κανείς την διαφορά του πολιτισμού μας – ο Ελληνικός Στρατός έσωσε 500 στρατιώτες του Σουλτάνου, που θέλησαν σε αντίποινα να τους σφάξουν οι Έλληνες Αϊβαλιώτες.
Αυτά δεν τα θυμόμαστε για να υποδαυλίσουμε το μίσος και την αντεκδίκηση αλλά για να αφυπνιστούμε και να κρατηθούμε σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα για να μην τα ξαναζήσουμε. Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε να φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. Και οι νοικοκύρηδες σε όλο το αιγαίο στα παράλια της Μικράς Ασίας και στον Πόντο, όπου εδώ και χιλιάδες χρόνια δέσποζε ο ελληνικός πολιτισμός, του οποίου η συστηματική εξόντωση άρχισε πριν 1000 χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός υπερέβαινε τα είκοσι πέντε εκατομμύρια, ήτο ακραιφνώς Ελληνικός ( βλ. Ιστορία Καρολίδη), χάθηκε όμως άδοξα και άδικα κυρίως από δικά μας λάθη. Είμαστε η μόνη χώρα – όπως είπε η Αρβελέρ – που όταν απελευθερώθηκε από του Οθωμανικό ζυγό δεν απελευθέρωσε την πρωτεύουσά του. Μια πρωτεύουσα και μια αυτοκρατορία που έπεσε όχι λόγω της υπεροχής των Οθωμανών, αλλά λόγω των διχασμών των εσωτερικών συγκρούσεων και φυσικά της αφέλειας των αυτοκρατόρων να αφήσουν τον συρφετό των Λατίνο-σταυροφόρων να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν την βασιλεύουσα 250 περίπου χρόνια πριν την άλωσή της. Παρόμοια λάθη κάναμε και στον Εθνικό Διχασμό και ενώ ο Βενιζέλος βρίσκονταν στα πρόθυρα ενός εθνικού οράματος που ήταν αυτονόητο δίκαιο και εφικτό, εμείς τον καταψηφίσαμε για να επακολουθήσει η μεγαλύτερη καταστροφή του ελληνισμού.
Επανέρχεται δε μετά και πάλι ο Βενιζέλος, ενώ είχαμε ηττηθεί στρατιωτικά και απομονωθεί διπλωματικά, να πετύχει έναν διπλωματικό θρίαμβο στην Λωζάνη, απειλώντας μάλιστα την Τουρκία ότι εάν δεν υπογράψει θα επιτίθετο με την στρατιά του Έβρου. Η Τουρκία άργησε να συνειδητοποιήσει τί έκανε, γι’ αυτό και ξεκίνησε αμέσως μετά τις αμφισβητήσεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα με τους ποιο ανήθικους τρόπους.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των πολιτισμικών μας αρχών, καταγράφεται στην ιστορία από αρχαιοτάτων χρόνων, όταν ο Παρμενίων προέτρεψε τον Μέγα Αλέξανδρο να επιτεθούν νύχτα στους Πέρσες για να τους αιφνιδιάσουν. Αυτός δε αρνήθηκε λέγοντας ότι, εγώ θέλω μια έντιμη Νίκη. Και φυσικά την πήρε την Νίκη όπως και όλες τις άλλες με το σπαθί του που λέμε.
Η διπλωματική δεινότητα και συμβολή του Βενιζέλου στις διαπραγματεύσεις μετά την λήξη του Α’ ΠΠ πολέμου το 1918 φαίνεται στις επιστολές του και τα αποτελέσματα του Συνεδρίου των Παρρησιών (1918-9), όπου εκεί είχε να αντιπαραταχθεί ακόμη και με συμμάχους μας όπως οι Ιταλοί. Τι γράφει λοιπόν ο τότε Πρωθυπουργός, σε μια από τις επιστολές του που αναφέρονται στο 4μηνο των διαπραγματεύσεων στο Παρίσι: << Όταν συλλογίζομαι, φίλε μου, ότι ύστερον από όλα τα εγκλήματα του Κωνσταντίνου και των περί αυτόν πλησιάζομεν να πραγματοποιήσωμεν το μέγιστον μέρος των ονείρων μας και όταν συλλογίζωμαι ότι άνευ των εγκλημάτων τούτων η θέσις μας εν τω συνεδρίω θα ήτο τοιαύτη ώστε και την Κωνσταντινούπολιν ασφαλώς θα μας έδιδον με διεθνοποίησιν των στενών και η εν Μικρά Ασία εγκατάστασις μας θα ελάμβανεν όλην την έκτασιν την οποίαν είχα χαράξη κατά το 1915, ευρίσκω ότι καμία τιμωρία δεν είναι ικανή να εξαγνίση το διαπραχθέν έγκλημα υπό του εκπτώτου και των περί αυτόν>>.
Δυστυχώς αυτά τα παθήματα, δεν μας έγιναν ακόμη και σήμερα, μαθήματα. Οι πολιτικοί μας συνεχίζουν την ίδια τακτική και δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν οι ανιστόρητοι τι κακό κάνουν στην Πατρίδα τους και τον Ελληνισμό, όταν κάνουν αντιπολίτευση σε Εθνικά θέματα που απειλούν την ύπαρξή μας. Δεν καταλαβαίνουν ότι όταν κάνουν αντιπολίτευση σε εθνικά θέματα μείζονος σημασίας, όχι μόνο δεν ωφελούνται πολιτικά ή κομματικά αλλά κάνουν ζημία στον Ελληνισμό και την Πατρίδα. Αυτό τουλάχιστον έδειξε η ιστορία σε πάμπολλες περιπτώσεις από αρχαιοτάτων χρόνων, με αποκορύφωμα την συμπεριφορά των λεγόμενων βυζαντινών χρόνων, την περίοδο της επανάστασης μέχρι τον Καποδίστρια, την περίοδο του εθνικού διχασμού του εμφυλίου και άλλων περιπτώσεων μείζονος και ελάσσονος σημασίας.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα υπήρχε Ελλάδα και Ελληνισμός σήμερα, εάν δεν υπήρχαν Ηγέτες όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, οραματιστές Επαναστάτες όπως ο Υψηλάντης, ο Κολοκοτρώνης φλογεροί Πατριώτες όπως ο Παύλος Μελάς και χιλιάδες άλλοι γνωστοί και άγνωστοι Ήρωες Πατριώτες που έγιναν σύμβολα της ύπαρξης και της αναγέννησης του Ελληνισμού.
Όλα αυτά ας τα αντιληφθούν και τα αξιολογήσουν οι σύγχρονοι πολιτικοί μας που ανταμείβονται πλουσιοπάροχα και πολλοί από αυτούς έκαναν την πολιτική βιοποριστικό επάγγελμα, έτσι ώστε να μην υποστούμε άλλες απώλειες καθότι οι πόλεμοι σύντομα δεν θα γίνονται μόνο με όπλα αλλά και άλλα μέσα τα λεγόμενα υβριδικά. Επομένως αυτό που προέχει σήμερα είναι να ανακαλύψουμε-οριοθετήσουμε το νέο μας ΟΡΑΜΑ το οποίο θα επιτευχθεί με ΕΝΟΤΗΤΑ, σκληρή δουλειά, πειθαρχία και γενικά με όλες εκείνες τις αυτονόητες και συμπαντικές Αξίες που διέπουν τη ζωή στον υπέροχο πλανήτη μας.
