Τέτοια μέρα τον Ιούλιο του 1943, λαοθάλασσα πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας. Ναι συγκέντρωση διαμαρτυρίας την εποχή των ναζί !!!
Τον Ιούλιο του 1943, η χιτλερική διοίκηση, πήρε την απόφαση να παραχωρήσει ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Θράκη στους Βούλγαρους φασίστες. Η μάχη ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου απ’ τη Θεσσαλονίκη.
Στις 22 Ιουλίου 1943 πραγματοποιήθηκε μαζική διαμαρτυρία στην κατεχόμενη Αθήνα ενάντια στα γερμανικά σχέδια για επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στη Μακεδονία.
Στις αρχές Ιουλίου 1943, ο Αδόλφος Χίτλερ ζήτησε από τη βουλγαρική κυβέρνηση να επεκτείνει τη ζώνη κατοχής της για να περιλάβει επιπλέον εδάφη στην Ελλάδα .
Η Βουλγαρία είχε ήδη επισήμως προσαρτήσει τμήματα της Μακεδονίας και της Θράκης στις 14 Μαΐου 1941.
Ξεκίνησε μια μαζική εκστρατεία αποικισμού, όπου όλοι οι Έλληνες αξιωματούχοι (δήμαρχοι, δάσκαλοι, δικαστές, δικηγόροι, ιερείς, χωροφύλακες) απελάθηκαν.
Απαγορεύτηκε η χρήση της ελληνικής γλώσσας και τα ονόματα των πόλεων και των τόπων άλλαξαν σε βουλγαρικά
Επιπλέον, η βουλγαρική κυβέρνηση προσπάθησε να αλλάξει την εθνική σύνθεση της Μακεδονίας, απαλλοτριώνοντας γη και σπίτια από Έλληνες προς όφελος Βούλγαρων εποίκων και με την εισαγωγή καταναγκαστικής εργασίας και οικονομικών περιορισμών στους Έλληνες σε μια προσπάθεια να τους αναγκάσει να μεταναστεύσουν.
Η αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης στην Ανατολική Μακεδονία και στη Θράκη ήταν ήδη σε εξέλιξη τον Μάρτιο του 1941 πριν από την εισβολή των βουλγαρικών ενόπλων δυνάμεων.
Αντιμέτωποι με το φάσμα μιας πιθανής βουλγαρικής εισβολής, πολλοί Έλληνες άρχισαν να ρέουν κυρίως στην υπόλοιπη Ελλάδα και κάποιοι από τη Θράκη στην Τουρκία. Αυτό το κύμα διογκώθηκε μετά την εισβολή του βουλγαρικού στρατού στην περιοχή στις 20 Απριλίου 1941.
Όταν έλαβαν την είδηση ότι η Βουλγαρία θα επεκτείνει περαιτέρω την κατοχή της στη Μακεδονία, οι Έλληνες εξοργίστηκαν. Απεργία διαμαρτυρίας, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχημένη και παρέλυσε την πόλη σχεδόν ολοκληρωτικά για 24 ώρες, προκηρύχθηκε στις 13 Ιουλίου στην Αθήνα. Παρόμοιες διαδηλώσεις οργανώθηκαν στη Θεσσαλονίκη και σε μικρότερες πόλεις της βόρειας Ελλάδας.
Δεύτερη γενική απεργία στις 22 Ιουλίου. Ένα τεράστιο πλήθος προσπάθησε να βαδίσει από την πλατεία Ομονοίας προς την Πλατεία Συντάγματος κατά μήκος της οδού Πανεπιστημίου, αλλά συνάντησε οδόφραγμα που είχαν στήσει μηχανοποιημένες δυνάμεις του γερμανικού στρατού και το ιταλικό ιππικό.
Οι διαδηλωτές δέχθηκαν πυρά κατά την προσπάθειά τους να παραβιάσουν το οδόφραγμα και αναγκάστηκαν να αποσυρθούν αφήνοντας πίσω τους είκοσι δύο νεκρούς και αρκετές εκατοντάδες τραυματίες.
Τελικά μπροστά στην αποφασιστικότητα του Ελληνικού λαού με τις αιματηρές διαδηλώσεις που επακολούθησαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ο βουλγαρικός στρατός δεν έκανε, όπως προγραμμάτιζε την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, η επέκταση της βουλγαρικής κατοχής δεν έγινε και οι Γερμανοί κατακτητές αναγκάστηκαν να αναστείλουν την υλοποίηση των αποφάσεων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Βούλγαροι, προωθούμενοι αργότερα προς τη Χαλκιδική, περνούσαν από τη Θεσσαλονίκη μόνο τις νυχτερινές ώρες για να μην γίνονται αντιληπτοί από τους Θεσσαλονικείς.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο συγγραφέας, ποιητής και πεζογράφος από την Ηράκλεια Σερρών, Γιώργος Καφταντζής: «Μόνο στις 22 Ιουλίου, πέρασαν μέρα τμήματα ιππικού με αντιαρματικά πυροβόλα και μεταγωγικά για τη Χαλκιδική, μα τα αποδοκίμασαν στην οδό Τσιμισκή και στην παραλία οι περαστικοί και οι θαμώνες των καφενείων και των μαγαζιών, χτυπώντας κάτω τις καρέκλες, σφυρίζοντας, χλευάζοντας και τραγουδώντας τον Εθνικό μας ύμνο».
