Από την ανάρτηση του Βασίλη Παπάζογλου :
Αναμφισβήτητα ο άνθρωπος είναι το ον που επηρεάζει τον πλανήτη περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κάτοικό του. Επεμβαίνει στη μορφολογία του ποικιλοτρόπως διαμορφώνοντας την επιφάνειά του είτε με βιομηχανικές κατασκευές είτε με οικιστικά κτίσματα είτε με χαράξεις δρόμων, καλλιέργειες, εξορύξεις αλλά και με απομεινάρια άχρηστων πλέον κατασκευών ή κτηρίων, που αποτελούν αναμφισβήτητα ίχνη του παρελθόντος. Ο άνθρωπος είναι παρών παντού στις εικόνες έμμεσα δια των δημιουργημάτων του.
Οι φωτογραφίες λειτουργούν υπαινικτικά θέτοντας ερωτήματα του τύπου: Πού βαδίζει ο πλανήτης; Τι είναι αυτή η κατασκευή; Ποια είναι η χρηστικότητά της στον χώρο; Ποια είναι η σημασία της αισθητικής για τον άνθρωπο; Μπορεί ένα κτήριο, όταν αυτό αποκόπτεται από το υπόλοιπο τοπίο, να μεταμορφωθεί με το πέρασμα του χρόνου σε μια σουρεαλιστική κατασκευή; Πώς θα ήταν η εικόνα του πλανήτη, αν ξαφνικά έλειπε ο άνθρωπος; Ποια η μορφή του βιομηχανικού και αστικού τοπίου, που κατακλύζεται από κατασκευές φαντάσματα του παρελθόντος; Όλα αυτά αποτελούν ενδιαφέροντα ερωτήματα αλλά και δυνατά κίνητρα δημιουργίας για τους φωτογράφους της φετινής μας φωτογραφικής μας έκθεσης με θέμα ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΝΕΣ ΤΟΠΙΟ.
Οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες του ΔΙΕΚ, με αφορμή τη νέα αισθητική οπτική που προτάθηκε το 1975 στην Αμερική ονομαζόμενη «Νέα Τοπογραφία», ξεκίνησαν να φωτογραφίζουν το ανθρώπινο αποτύπωμα στο τοπίο με έναν αποστασιοποιημένο και αποφορτισμένο συναισθηματικά τρόπο, χρησιμοποιώντας τη φόρμα χωρίς εντυπωσιασμούς, μη επιδιώκοντας τη συμπάθεια του θεατή αλλά προτάσσοντας εικόνες ουδετερότητας.
.
