Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, εγκαινιάζει τη σειρά podcast του δημοτικού ραδιοφώνου της πόλης, του Αθήνα984, για την έμφυλη βία. Η συμμετοχή της, που στόχο έχει να ενταθεί η προσπάθεια αφύπνισης της κοινωνίας και ενδυνάμωσης των θυμάτων, είναι ύψιστης σημασίας και λειτουργεί παραδειγματικά τόσο επί της ουσίας όσο και σε επίπεδο συμβολισμών. Συνομιλεί με την Ελεωνόρα Ορφανίδου.
Η έμφυλη βία είναι δυστυχώς ένα παγκόσμιο φαινόμενο, μοναδικής ιστορικής αντοχής, με ιδιαίτερα οδυνηρές προεκτάσεις. Μπορεί να συμβεί οπουδήποτε σε οποιαδήποτε. Δεν παρατηρείται μόνο σε περιθωριακές ομάδες ή σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα. Δεν προκαλείται λόγω κάποιων στοιχείων του χαρακτήρα του θύματος. Και ασφαλώς δεν διαβαθμίζεται. Δεν υπάρχει «ήπια» και «δριμεία» βία. Σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, οικονομική, με όποια μορφή και αν εκδηλώνεται, πλήττει την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια των γυναικών και τις καταδικάζει σε κοινωνική περιθωριοποίηση και ψυχολογική διάλυση, όταν δεν φτάνει στο σημείο να τις δολοφονήσει. Γιατί όταν η έμφυλη βία φτάνει στο έγκλημα, έχουν προηγηθεί χρόνια σωματικής και ψυχικής κακοποίησης του θύματος.
Ο φετινός τρομακτικός απολογισμός – 13 γυναικοκτονίες μετράμε ως σήμερα στη χώρα μας – μας συγκλονίζει. Δεν πρόκειται για απλές ανθρωποκτονίες, αφού εδράζονται σε σχέσεις εξουσίας και εξάρτησης μεταξύ θύτη και θύματος και προϋποθέτουν ανισότητα σωματική, κοινωνική ή οικονομική, επικυριαρχία παρωχημένων κοινωνικών αντιλήψεων και έμφυλων στερεοτύπων. Πρόκειται για εγκλήματα στα οποία εγγράφονται τα πρότυπα ηθικής των δραστών, η ιεραρχία των φύλων και η κατανομή των εξουσιών στον οικογενειακό μικρόκοσμο, η ιδιοκτησιακή νοοτροπία σε σχέση με τα θηλυκά μέλη της οικογένειας, η εσωτερικευμένη, από πλευράς των δραστών, νομιμοποίηση της διαπροσωπικής βίας. Όπως εξάλλου συμβαίνει και με άλλες, εγκληματικές, μορφές έμφυλης βίας, με τον βιασμό ή τους ξυλοδαρμούς.
Είναι δυστυχώς πολλές οι γυναίκες που κακοποιούνται, λεκτικά ή σωματικά, που τραυματίζονται διά βίου από την ανδρική βαναυσότητα και, το χειρότερο, φέρουν το τραύμα τους σιωπηλά επί χρόνια, μη τολμώντας να το καταγγείλουν, παραπαίοντας μεταξύ ντροπής, ταπείνωσης, ακόμη και ενοχής, αφού συχνά τα θύματα, μέσω κάποιου εσωτερικευμένου μηχανισμού ενοχοποίησης, αισθάνονται υπαίτια για την κακοποίησή τους. Είναι, όμως, καιρός να εξαλειφθεί ο κυρίαρχος σεξιστικός λόγος που επιρρίπτει την ευθύνη για τέτοια φαινόμενα στις ίδιες τις κακοποιημένες γυναίκες. Είναι καιρός, μέσω της ενημέρωσης, της ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης και της πολυδιάστατης στήριξης των γυναικών, να αναχαιτιστεί η κλιμάκωση της έμφυλης βίας, η οποία, με τη γυναικοκτονία, εκδηλώνεται στην πιο ακραία, επαίσχυντη και αποτρόπαια μορφή της. Μέρες σαν τη σημερινή Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών συμβάλλουν στην ευαισθητοποίηση όλων μας.
.
