Φωτογραφία από την επίσκεψη του Αντώνη Σαμαρά (ΠΟΛ.ΑΝ.) στην Καστοριά και στο Εκθετήριο Γούνας (ΕΚΗΚΑ α.ε.) το 1996
Θέλοντας αφενός να δώσω απαντήσεις και να κάνω διευκρινήσεις σε σχόλια και λάθος κατανόηση σε κάποιες απόψεις προηγούμενου άρθρου μου με τίτλο ‘’ ΡΕΑΛ ΠΟΛΙΤΙΚ ΚΑΙ ΡΕΑΛ ΕΚΛΟΓΗ’’ [1], αφετέρου θεωρώντας ως κοινωνικό και πατριωτικό καθήκον να λέει κανείς τη γνώμη του ελεύθερα και να μην κρύβεται, όπως ανέκαθεν έκανα, δημοσιεύω αυτό το άρθρο προκειμένου να συνδράμω και εγώ με τις μικρές μου δυνάμεις στην δεξαμενή σκέψης, μιας ανήσυχης κοινωνίας, που επιζητά, πελαγοδρομεί, βομβαρδίζεται, από ένα σωρό αντιλήψεις ιδεολογήματα αλήθειες και ψέματα που σε αφήνουν πολλές φορές αδιάφορο, ωχαδερφικό, αλλά πολλές φορές και διψασμένο, έτσι ώστε να θέλεις να διακρίνεις το αληθινό, το ρεαλιστικό, το ορθολογικό, από το ψεύτικο το παραπλανητικό, το δημαγωγικό ή όπως αλλιώς μπορεί να το χαρακτηρίσει ή εκφράσει κανείς, θεώρησα σκόπιμο να γράψω ένα νέο άρθρο με τον συγκεκριμένο τίτλο που θα είναι και η ουσία του περιεχομένου του παρόντος άρθρου.
Το προηγούμενο άρθρο δεν είχε σαν στόχο να λιβανίσει να εξωραΐσει ή να υποστηρίξει την κυβερνώσα παράταξη ή τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό. Το γράψαμε και στο προηγούμενο άρθρο μάς ότι θα κάναμε το ίδιο για οποιαδήποτε παράταξη, κόμμα ή ηγέτη αρκεί να ακολουθούσε την ίδια ή παρόμοια πολιτική που την χαρακτηρίσαμε ΡΕΑΛ ΠΟΛΙΤΙΚ. Ο νυν πρωθυπουργός είχε την τύχη ή την ατυχία να κυβερνήσει την πατρίδα μας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο μετά από μια προηγηθείσα οικονομική κρίση που την διαχειρίστηκε μια συγκυβέρνηση που έκανε τέτοια λάθη και παλινωδίες ώστε να την καταψηφίσει ο Ελληνικός Λαός. Έφερε δε στην κυβέρνηση μια παράταξη η οποία με άλλους ηγέτες δεν τα κατάφερε, αλλά με τον νέο της ηγέτη δημιούργησε προσδοκίες οι οποίες όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα μετρήσεις, δεν διαψεύσθηκαν.
Η τότε αντιπολίτευση θολωμένη από το άγχος της εξουσίας, το πρώτο τραγικό λάθος που έκανε ήταν να επισπεύσει τις εκλογές, χρησιμοποιώντας την ευκαιρία της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, μη επιτρέποντας έτσιστην κυβέρνηση Σαμαρά να πάρει αυτή τα επιπλέον επώδυνα μέτρα, με αποτέλεσμα να τα πάρει ή τότε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με όχι μόνο αρνητικά για αυτήν αποτελέσματα, αλλά και αντιφατικές ενέργειες που την εξέθεσαν.
Έτσι λοιπόν έχοντας στην πλάτη της όλα τα βάρη των μνημονίων που κατήγγειλε και τα οποία θα τα καταργούσε με ένα νόμο και ένα άρθρο, την διευκόλυνση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ με την συμφωνία των Πρεσπών την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης με τα ανοχύρωτα σύνορα, την παραμέληση της Άμυνας της χώρας, την ασυδοσία των βανδάλων στα ΑΕΙ, το ακαδημαϊκό άσυλο και ένα σωρό άλλες αστοχίες αδυναμίες ή ανικανότητες, που επόμενο ήταν όλα αυτά, να φέρουν έναν νέο ηγέτη που είχε να παρουσιάσει ένα υπουργικό έργο, με πολιτική παιδεία και ρητορική ικανότητα, σε μια εποχή που η ιδεολογία της αριστεράς δεν είχε να προσφέρει όχι μόνο κάτι θετικό, αλλά ούτε και να καταγγείλει κάτι που δεν ήταν αριστερό.
Έτσι λοιπόν σήμερα ο μετριοπαθής κεντρώος ψηφοφόρος, που κάποτε στήριξε τον Παπανδρέου και το Πασόκ αφενός λόγω: έλλειψης αξιόλογης κεντρώας παράταξης, ηγετικών και δημαγωγικών ικανοτήτων του Ανδρέα, αφετέρου λόγω έλλειψης αφηγήματος από την τότε δεξιά-συντηρητική παράταξη, καλείτε να εκλέξει μία παράταξη και έναν ηγέτη που θα του καλύψει τη χαμένη του προσδοκία. Επειδή λοιπόν η αριστερά στερείται αφηγήματος, έχει δοκιμαστεί, παλινδρομήσει, σκάνδαλο-θηρεύσει, και δεν μπορεί να κατανοήσει τις ανάγκες και απαιτήσεις μιας συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας, έρχεται ένας πολιτικός του κέντρου και της πεφωτισμένης δεξιάς, με μακράν οικογενειακή πολιτική εμπειρία, με ρητορική δεινότητα τόσο στην μητρική του γλώσσα όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, να καλύψει αυτό το κενό με ότι αυτό συνεπάγεται.
Μπορεί να προσάψει κανείς στην κυβερνώσα παράταξη και στον συγκεκριμένο πρωθυπουργό ένα σωρό κατηγορίες, λάθη παραλήψεις, αστοχίες και ότι άλλο επιθυμεί, εκείνο όμως που διακυβεύεται είναι το ποιος άλλος ηγέτης ή ποια άλλη πολιτική παράταξη είναι σήμερα σε θέση θα δημιουργήσει ΑΦΗΓΗΜΑ δηλαδή ΟΡΑΜΑ που να συμπυκνώνεται σε μερικές φράσεις όπως ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΙΣΧΥΡΉ ΕΛΛΑΔΑ, ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΣΥΜΑΧΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΗΡΕΜΙΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, και μερικές ακόμη στρατηγικής σημασίας επιλογές όπως το μεταναστευτικό, ενεργειακοί πόροι κ.λπ.
Σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή καθότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν γείτονα που έχασε το μέτρο, έχει νέο-οθωμανικές βλέψεις, στην γειτονιά μας εξελίσσεται ένας πόλεμος με απρόβλεπτο μέλλον, τα βαλκάνια παρά τις προόδους που έγιναν βρίσκονται ακόμη σε αναταραχή, το δημογραφικό πρόβλημα με την συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού πρέπει άμεσα να αντιμετωπισθεί, για να μην βάλω μέσα στην εξίσωση την κλιματική αλλαγή, την ανεργία, την παιδεία, την υγεία και πολλά άλλα. Σ’ αυτό το δύσκολο, εύφλεκτό και απρόβλεπτο περιβάλλον καλούμαστε να ψηφίσουμε κυβέρνηση και ηγέτη που δεν θα είναι τέλειοι και άψογοι αλλά από τους υπόλοιπους οι λιγότερο χειρότεροι. Έτσι λοιπόν ελλείψει μιας άψογης ιδανικής και άμεμπτης επιλογής θα επιλέξουμε από τα δύο κακά τον μη χείρον που κατά την ρήση θεωρείται το βέλτιστον.
Επειδή όμως παρόλα αυτά κάποιοι που λέγονται αναποφάσιστοι είναι επιφυλακτικοί, απογοητευμένοι ή σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν να ψηφίσουν κάποιο κόμμα που βρίσκεται εντός βουλής, υπάρχει μια σοβαρή και ενδιαφέρουσασυμμαχία από δύο εκτός βουλής πολιτικές κινήσεις που συνένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν την ΄΄ Εθνική Δημιουργία΄΄. Μία πολιτική κίνηση που εάν την παρακολουθήσει κανείς θα διαπιστώσει ότι, αποτελείται από δύο γνωστά και ψαγμένα πρόσωπα που έχουν μια αξιόλογη πολιτική κοινωνική και επαγγελματική δράση που δεν θυμίζει τίποτε με τις γραφικότητες και άλλα πυροτεχνήματα που βιώσαμε και βλέπουμε συνεχώς στην καθημερινότητα. Ο ένας μάλιστα εξ’ αυτών συμμετέχει ως παράταξη στην περιφέρεια Αττικής με τον συνδυασμό ΄΄Δημιουργία΄΄ και ό άλλος είναι μαχόμενος δικηγόρος γνωστός από την υπόθεση Οτσαλάν και όχι μόνο. Με τον Φαήλο έτυχε να συνυπάρξουμε πολιτικά στην Πολιτική Άνοιξη όπως και με τους αείμνηστους Νίκο Δόικο, Πασχάλη Γκέτσιο, τον Ανδρέα Λεντάκη τον πρέσβη Μανώλη Καλαμίδια, τον Νικήτα Κακλαμάνη και και φυσικά τον νεαρό τότε Φαήλο Κρανιδιώτη ο οποίος μεταξύ άλλων συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη τον Αντώνη Τρίτση και πολλές άλλες πολιτικές προσωπικότητες που άφησαν το αποτύπωμά τους στην χώρα μας.
Μπορεί να μην συμφωνεί κανείς σε όλα όσα οι υποψήφιοι πρεσβεύουν, αλλά όταν ακόμη και σε ένα γάμο που είναι σημαντικότερος από μια εκλογική επιλογή ή απόφαση, προχωράμε και κάνουμε την επιλογή, τότε γιατί να μην την κάνουμε και σε μια εκλογική διαδικασία που δεν είναι και τόσο σημαντική όσο ένας γάμος.
Επομένως όσους δεν τους πάει το χέρι να στηρίξουν την κυβερνώσα παράταξη ή τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής, μπορούν να εκπληρώσουν το πατριωτικό τους καθήκον με την προαναφερθείσα επιλογή, προκειμένου να μην μπούμε σε περιπέτειες και ζήσουμε καταστάσεις ακυβερνησίας, με ευθύνη κομμάτων που κυβέρνησαν με τα προνόμια της ενισχυμένης αναλογικής, αλλά μόλις είδαν τη φθορά τους, ψήφισαν νόμο της απλής αναλογικής, προκειμένου να δυσκολέψουν την κεντροδεξιά παράταξη. Και δεν είναι τυχαίο ότι και στις δύο περιπτώσεις το νόμο τον άλλαξαν δήθεν προοδευτικές κυβερνήσεις πράγμα που αποδεικνύει πολιτική ανεντιμότητα. Με λίγα λόγια για κάποια δυστυχώς αριστερά κόμματα προέχει το κομματικό από το πατριωτικό ή εθνικό συμφέρον. Και όλα αυτά μας αποδυναμώνουν ως κρατική οντότητα γεωπολιτικά και έρχονται μετά οι μεγάλες δυνάμεις όπως είναι νομοτελειακά γνωστό, να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία κα να μας πιέσουν να ενδώσουμε στα δικά τους γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Εν κατακλείδι το ζητούμενο σήμερα είναι ένα, όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο, να κάνουμε τη λεγόμενη ΡΕΑΛ ΠΟΛΙΤΙΚΗ με την ΡΕΑΛ ΕΠΙΛΟΓΗ. Ας αναλογισθεί ο καθένας τις ευθύνες του, καθότι η ΕΥΘΥΝΗ στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πέρα για πέρα ΑΤΟΜΙΚΗ. Όσο για τους χαρακτηρισμούς και τις ταμπέλες δεξιός αριστερός φασίστας ή κομουνιστής, είναι ξεπερασμένα στερεότυπα που ήταν αναγκαία δημιουργήματα μιας άλλης εποχής και όχι της σημερινής που έχει να αντιμετωπίσει τόσο μεγάλα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα που δεν λύνονται με παρωχημένες ιδεολογικές αντιλήψεις μιας άλλης εποχής. Αυτό που μετράει σήμερα είναι το έργο η συμπεριφορά και η συμμόρφωση με του νόμους που ψηφίζει η Δημοκρατία. Όσοι δεν συμμορφώνονται με τον νόμο δεν έχουν θέση στη Δημοκρατία που πολλές φορές μπορεί να μας πληγώνει αλλά όπως είπε και ο Τσώρτσιλ είναι το καλύτερο από τα χειρότερα πολιτεύματα. .
[1] Τίτλος άρθρου μου που δημοσιεύθηκε στο Capital.gr και στο oladeka.gr
