Γράφοντας στο facebook για την εμπειρία του, σε δύο αναρτήσεις ο π Παύλος Παπαδόπουλος συγκλονίζει αφηγούμενος με όσα… θέλει να θυμάται, αλλά και με όσα αναφέρει απευθυνόμενος στο ιατρικό προσωπικό που τον περιέθαλψε
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό των Νοσοκομείων της Βέροιας και του Γ.Σ.Ν.Ε. 424 για την φροντίδα που μου παρείχαν, διότι χωρίς και την δίκη τους συνδρομή τώρα δεν θα ήμουν στην ζωή.
Τους έζησα για λίγο. Είδα μεγαλείο ψυχής. Δεν είναι εύκολο να εργάζεσαι κάτω από τέτοιες συνθήκες. Έχουνε δει ανθρώπους να χάνονται μέσα σε μερικά λεπτά. Μέσα σε ένα χρόνο πέθαναν τόσοι άνθρωποι στα χέρια τους όσοι όλα τα προηγούμενα χρόνια της εργασίας τους… μπορεί και παραπάνω.
Από την μια η σωματική κούραση, μα από την άλλη η ψυχική φθορά που ζούνε, αυτή είναι τρομακτική και δυσβάστακτη.Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς μέσα σου μια τέτοια καθημερινότητα.
Γι’αυτό τέτοιοι άνθρωποι πραγματικά είναι πρότυπα διακονίας και φιλανθρωπίας. Αν και κουρασμένοι οι ίδιοι προσπαθούσαν να σου δώσουν κουράγιο και ελπίδα. Αν και εξουθενωμένοι ερχόντουσαν πρόθυμοι άλλη μια φορά να σε φροντίσουν, με το ίδιο ενδιαφέρον, με την ίδια αγάπη. Διότι εάν δεν υπάρχει αγάπη, αργά ή γρήγορα η διακονία αυτή καταντά ένα επάγγελμα με σκληρότητα και αδιαφορία.Θέλει καρδιά για να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε τέτοιες καταστάσεις. Αυτά τα χέρια τους, που με φρόντιζαν, με καθάριζαν, με νοσήλευαν, θέλω να φιλήσω.Αυτά τα μάτια τους, που με πρόσεχαν, θέλω να φιλήσω.
Αυτά τα πόδια τους που τρέχανε πρόθυμα όταν υπήρχε ανάγκη και κίνδυνος, θέλω να φιλήσω. Αυτά τα στόματά τους, που με παρηγορούσαν, με ενθάρρυναν, με εμψύχωναν, θέλω να φιλήσω. Αυτές τις καρδιές τους, που με συμπονούσαν, με νοιαζόντουσαν, με συντρόφευαν, θέλω να φιλήσω. Αυτές τις ψυχές τους, που ακούραστες και δυνατές πρόσφεραν πάντα το καλύτερο, που με άκουγαν ακόμα και μέσα στην σιωπή με μόνο θόρυβο το μηχάνημα του οξυγόνου, θέλω να φιλήσω. Σας ευχαριστώ και παρακαλώ τον Θεό να σας ενδυναμώνει, να σας φωτίζει και να σας ειρηνεύει μέσα στους ταραγμένους χρόνους και τόπους που διακονείτε.
Έλεος προσφέρεται…Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή από αυτήν. Έλεος, αυτό ιερουργείτε μέσα στις ΜΕΘ και στις πτέρυγες της πανδημίας.
Ήρωες; Μικρή λέξη για εσάς…Είμαι ευτυχής που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους αν και ποτέ δεν είδα το γλυκό πρόσωπό τους.
Ίσως μια μέρα συναντηθούμε και αγκαλιαστούμε χωρίς μάσκες, χωρίς φόβο, χωρίς ενδοιασμούς…Χριστός Ανέστη!
Στην ανάρτηση που είχε προηγηθεί το Σάββατο 1/5 αναφέρει :
Ζω και είμαι ευγνώμων.Ευχαριστώ το Θεό που έδειξε ευσπλαχνία και μου έδωσε κι άλλο χρόνο μετανοίας.
Ευχαριστώ και όλους εσάς που με τις προσευχές σας με παρηγορήσετε, με ενισχύσετε και σταθήκατε αναμμένες λαμπάδες πίστης και ελπίδας.
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, ούτε είναι.
Αυτά που έζησα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην ψυχή μου.
Ο ίδιος είμαι, αλλά «αλλιώς».Όταν φτάνεις τόσο κοντά στον θάνατο, δεν μπορείς να παραμείνεις ίδιος.
Δεν θέλω να ξεχάσω. Δεν θέλω να αφήσω τον χρόνο να αποδομήσει κι αυτήν την δοκιμασία.
Θέλω να θυμάμαι τον πόνο, την μοναξιά, την απελπισία, το κλάμα εκείνα τ’ ατελείωτα βράδια, το σκοτάδι του νου, το πόσο ευάλωτος και εύθραυστος ένιωσα.
Θέλω να θυμάμαι την τελευταία καρδιακή εξομολόγησή μου, την τελευταία προσευχή μου πριν την διασωλήνωση…την αγωνία.
Θέλω να θυμάμαι την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου μέσα στην ΜΕΘ.
Θέλω να θυμάμαι διότι μόνο έτσι θα μπορώ να εκτιμώ καθημερινά την υγεία, την ανάσα, το περπάτημα, το γέλιο, την παρέα, την χαρά…για να μην παίρνω τίποτα ως δεδομένο και τα πάντα ως θείο δώρο. Για να μην πέσω στην αχαριστία, στην γκρίνια, στην μιζέρια…Χωρίς κανένα υποκείμενο νόσημα, παλεύω εδώ και ένα μήνα…Ο covid-19, μου «πήρε» πολλά, αλλά μου «έδωσε» κιόλας. Όταν παλεύεις με τον θάνατο τότε όλα παίρνουν άλλο νόημα. Θάνατο…καταλαβαίνεις; Ε, τότε καταλαβαίνεις πολλά, αλλά δυστυχώς δεν έχεις τον χρόνο να εξηγήσεις και να εξηγηθείς. Πλέον βλέπεις ποια είναι τα σημαντικά και ποια τα ασήμαντα, ποια τα ουσιώδη και ποια τ’ ανούσια.
Στις πτέρυγες των νοσοκομείων του covid-19, των ΜΕΘ, βλέπεις ζωές να φεύγουν και να έρχονται. Και είναι φοβερό πως οι ζωές αυτές ψιθυρίζουν κάτω από τις μάσκες οξυγόνου, το βαθύ νόημα της ζωής.
Αγάπα. Υπέμεινε. Ταπεινώσου.
Συγχώρα.Ζήσε. Ανέπνευσε.
Ήλπιζε…Γιατί;
Γιατί…Χριστός Ανέστη, χαρά μου! Και αυτό έχει σημασία.Χριστός Ανέστη τώρα και πάντα.
Αυτό είναι το μείζων! Αυτή είναι η χειρολαβή από την οποία μπορείς να πιαστείς και ν’ανασηκωθείς, όπως ο κατάκοιτος από το κρεβάτι του…Όχι που Ανέστη, όχι πως Ανέστη, όχι πότε Ανέστη… αλλά ότι Ανέστη! Αυτό έχει σημασία.
Ανέστη ο Χριστός αδελφοί…..και η ζωή πολιτεύεται…Κι ας είμαστε πάνω σε σταυρό.
Έρχεται η ώρα που τα πάντα για όλους θα γίνουν φως και ειρήνη και ζωή.
.
