«Ας νικήσουμε την ενδοοικογενειακή βία όλοι μαζί»

Πρόκειται για ένα βίντεο – πρωτοβουλία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, με κεντρικό μήνυμα: «Ας Νικήσουμε τη Βία!», το οποίο βασίζεται σε σενάριο μυθοπλασίας που αναδεικνύει το πρόβλημα και λειτουργεί παρακινητικά προς τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας.

Το μήνυμα, που μεταφέρουν μία σειρά από επιφανείς προσωπικότητες της πόλης της Κρήτης, λίγο πριν το τέλος του βίντεο, είναι ξεκάθαρο: «Μη σιωπάς, μην ανέχεσαι την κακοποίηση. Προστάτευσε την ζωή και την αξιοπρέπειά σου. Υπάρχουν ειδικοί και θεσμοθετημένες διαδικασίες για να βοηθήσουν εσένα και την οικογένεια σου» και στο βίντεο εμφανίζονται τρόποι αντιμετώπισης του φαινομένου.

«Η Εκκλησία μας λέει “έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν”. Η συγχώρεση, η ενότητα, η αμοιβαία αγάπη, η αλληλοκατανόηση είναι πάρα πολύ σημαντικά. Δεν υπάρχει λόγος για οποιαδήποτε ενδοοικογενειακή βία» αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος.

Το βίντεο κλείνει με την δημοσιογράφο Στέλλα Τερζάκη να παρακινεί «Διώξε το φόβο. Μίλα».

Μη σιωπάς, λοιπόν, μην ανέχεσαι την κακοποίηση. Δες που μπορείς να απευθυνθείς. Ακολούθησε τις παροτρύνσεις ώστε να καταφέρεις να σπάσεις τα αόρατα δεσμά που σε  κρατούν σε μια τοξική σχέση και μίλησε. Μια σειρά από ειδικοί είναι δίπλα σου, τείνουν τη χείρα και σε περιμένουν για να ξεκινήσετε μαζί μία νέα ζωή.

Συγκλονίζει το βίντεο για την ενδοοικογενειακή βία, ένα φαινόμενο με ανησυχητικές διαστάσεις στη χώρα μας.

«Όπως ήρθαν τα πράγματα πρέπει να μιλήσω. Το κρατούσα για χρόνια κρυφό. Φοβόμουν. Δεν αντιδρούσα. Αυτό ήταν το λάθος μου. Έκανα υπομονή, ευχόμουν κάθε μέρα να είναι καλύτερη. Μα εκείνος γινόταν όλο και πιο βίαιος λες και μισούσε εμένα και την κόρη μας. Ένα ακατανόητο μίσος».

Ένας άντρας μπαίνει στο σπίτι, κάθεται στο τραπέζι, μία γυναίκα φοβισμένη και νευρική προσπαθεί να τον περιποιηθεί με κάθε δυνατό τρόπο. Όμως εκείνος ξεσπά σε φωνές και ύβρεις άνευ λόγου και αιτίας ενώ ένα μικρό παιδί βρίσκεται κλεισμένο στο δωμάτιο του προσπαθώντας να μελετήσει.

«Υπήρχαν στιγμές που καταριόμουν την ίδια μου τη ζωή. Έριχνα σ’ εμένα το φταίξιμο γι’ αυτό που συμβαίνει. Τελικά η μόνη ευθύνη μου ήταν η σιωπή. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή που σκέπαζε τη φωνή και τη ψυχή μου».

Τόσο η μητέρα όσο και το παιδί καταβάλλουν προσπάθειες για να κρύψουν τα σημάδια της κακοποίησης στο σώμα τους. Κι αν τα σημάδια του σώματος γίνονται κάποια στιγμή ορατά από τον κοινωνικό περίγυρο, τα σημάδια της ψυχής στέκουν σαν φαντάσματα που μας ακολουθούν σε κάθε μας βήμα αφού η επούλωσή τους απαιτεί χρόνο και φροντίδα.

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν απλά το σενάριο για μία μικρού μήκους ταινία ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία. Δυστυχώς περιγράφουν την καθημερινότητα χιλιάδων γυναικών και παιδιών που βιώνουν πίσω από κλειστές πόρτες τη μοναξιά της βίας.

Πηγή: neakriti.gr

Κοινοποίησε:

Σχετικές δημοσιεύσεις