«Ιδού Ο Νυμφίος Έρχεται Εν Τω Μέσω Της Νυκτός Και Μακάριος Ο Δούλος, Ον Ευρήσει Γρηγορούντα Ανάξιος Δε Πάλιν, Ον Ευρήσει Ραθυμούντα. Βλέπε Ουν Ψυχή Μου, Μη Τω Ύπνω Κατενεχθής, Ίνα Μη Τω Θανάτω Παραδοθής, Και Της Βασιλείας Έξω Κλεισθής · Αλλά Ανάνηψον Κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος Ει Ο Θεός Δια Της Θεοτόκου, Ελέησον Ημάς»
Το «μέσον της νυκτός» (μεσονύκτιο) είναι η στιγμή κατά την οποία η ημέρα φτάνει στο τέλος της και μια νέα ημέρα αρχίζει.
Ακριβώς γι’ αυτό το μεσονύκτιο γίνεται το σύμβολο του χρόνου στον οποίο ζούμε σαν χριστιανοί.
Γιατί η Εκκλησία από τη μια πλευρά ζει μέσα σ’ αυτό τον κόσμο συμμετέχοντας στις αδυναμίες του και σ’ όλες τις τραγωδίες.
Από την άλλη πλευρά η αληθινή της ύπαρξη δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», γιατί είναι η Νύμφη του Χριστού και η αποστολή της είναι να αναγγείλει και να αποκαλύψει τη Βασιλεία του Θεού και την «καινή ημέρα».
Η ζωή της είναι μια αιώνια αναμονή, μια συνεχής και άγρυπνη προσδοκία αυτής της νέας Ημέρας… Αλλά εμείς ξέρουμε πολύ καλά πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός μας με την «παλαιά ημέρα», με τον κόσμο, με τα πάθη του και τις αμαρτίες.
Ξέρουμε πόσο βαθιά ακόμα ανήκουμε στον «κόσμο τούτο». Είδαμε το φως, γνωρίσαμε τον Χριστό, ακούσαμε για την ειρήνη, τη χαρά, τη νέα «εν Χριστώ ζωή» και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος μας κρατάει σκλάβους του.
Αυτή η αδυναμία, αυτή η συνεχής προδοσία του Χριστού, αυτή η ανικανότητα να δώσουμε ολόκληρη την αγάπη μας στο μόνο πραγματικό αντικείμενο αγάπης, εκφράζονται τέλεια στο εξαποστειλάριο των τριών αυτών ημερών:
«Τον Νυμφώνά Σου Βλέπω, Σωτήρ Μου, Κεκοσμημένον Και Ένδυμα Ουκ Έχω, Ίνα Εισέλθω Εν Αυτώ Λάμπρυνόν Μου Την Στολήν Της Ψυχής, Φωτοδότα Και Σώσόν Με»
Πρωτ. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.
Τους Ύμνους της Μεγάλης Δευτέρας ακούμε από τον Αρχιμ. Ειρηναίο Νάκο, Γεν. Διευθυντή του Ιδρύματος Μουσικής της Ι.Α.Α.
.
