Ήταν Ηρακλείδης απ’ τόν πατέρα του, απ’ τήν γενιά τού Κάρανου (απόγονος τού Ηρακλή) καί Αιακίδης απ’ τήν μητέρα του, απ’ τήν γενιά τού Νεοπτόλεμου (γυιού τού Αχιλλέα). Οι γονείς του Φίλιππος καί Ολυμπιάδα μυήθηκαν μικροί στά Καβείρια μυστήρια στή Σαμοθράκη κι εκεί αλληλοερωτεύθηκαν. Οι Κάβειροι ήταν γυιοί τού Ηφαίστου καί τής Καβειρώ. Ο Φίλιππος μετά από όραμα πού είδε, ζήτησε χρησμό από τούς Δελφούς. Τού είπαν νά λατρεύει τόν Άμμωνα περισσότερο απ’ όλους τούς θεούς καί ότι θά χάσει τό μάτι του εκείνο μέ τό οποίο είχε κοιτάξει απ’ τήν κλειδαρότρυπα καί είδε τήν Ολυμπιάδα δίπλα σ’ ένα δράκο. Ο δράκος ήταν ο ίδιος ο Άμμων. Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε τήν μέρα πού ο Ηρόστρατος έκαψε τόν ναό τής Αρτέμιδος στήν Έφεσο, γιά νά γίνει διάσημος. Τήν ίδια μέρα ο Φίλιππος έμαθε ότι ο Παρμενίων νίκησε τούς Ιλυριούς, καί πώς νίκησε τό άλογό του στούς Ολυμπιακούς αγώνες, σέ ιπποδρομία. Ο ίδιος δέ είχε κυριεύσει τήν Ποτίδαια. Ο Αλέξανδρος μάλλον αδιαφορούσε γιά τόν αθλητισμό καί δέν είχε αγαθές σχέσεις μέ τούς αθλητές. Παιδαγωγοί τού Αλεξάνδρου ήταν ο Λεωνίδας, συγγενής τής Ολυμπιάδος καί ο Λυσίμαχος απ’ τήν Ακαρνανία. Υπήρξε μαθητής τού Αριστοτέλη, ο οποίος τού έκανε μαθήματα στήν Μίεζα ιδρύοντας εκεί σχολή. Όταν ο Αλέξανδρος κατάφερε νά ιππεύσει τόν Βουκεφάλα, ενώ οι άλλοι δέν μπόρεσαν, ο Φίλιππος μέ δάκρυα χαράς τού είπε: ” ώ παί, ζήτει σεαυτώ βασιλείαν ίσην, Μακεδονία γάρ σε ού χωρεί “. Διακρινόταν επίσης ο Αλέξανδρος γιά τήν αγάπη του πρός τά βιβλία καί ιδιαίτερα τήν Ιλιάδα, τήν οποία είχε μονίμως κάτω απ’ τό μαξιλάρι του. Όταν ήταν 16 ετών ο μέν πατέρας του είχε εκστρατεύσει στό Βυζάντιο, ο ίδιος δέ έμεινε υπεύθυνος τού θρόνου. Μάλιστα κατέπνιξε καί προσπάθεια γιά αποστασία τών Μαίδων, κυρίευσε τήν πόλη, έδιωξε τούς βαρβάρους, έφερε άλλους κατοίκους καί έκανε τήν Αλεξανδρούπολη. Οι σχέσεις του μέ τόν πατέρα του όμως ψυχράνθηκαν, λόγω τών γάμων αυτού μέ άλλες γυναίκες καί μάλιστα έφυγε μέ τήν μητέρα του στήν Ήπειρο. Επανήλθε όμως μέ τήν μεσολάβηση τού Δημάρατου. 20 ετών έγινε βασιλιάς, αφού ο Φίλιππος δολοφονήθηκε απ’ τόν Παυσανία, τόν οποίο ο Αλέξανδρος τιμώρησε μετά. Σύντομα εξεστράτευσε μέχρι τόν Ίστρο, όπου νίκησε καί τόν Σύρμο, τόν βασιλιά τών Τριβαλλών. Μετά εξεστράτευσε κατά τών Θηβαίων, οι οποίοι επανεστάτησαν καί τούς κατέσκαψε τήν πόλη. Επειδή μάλιστα δέν ένοιωθε καλά πού τά έβαζε μέ Έλληνες εδικαιολογείτο ότι φταίγανε οι σύμβουλοί του. Πράγματι τούς Θηβαίους τούς κατηγόρησαν οι Φωκείς καί οι Πλαταιείς. 30.000 τούς πούλησε ως δούλους καί 6.000 θανατώθηκαν. Γλύτωσαν οι ιερείς, οι φίλοι τών Μακεδόνων καί οι απόγονοι τού Πινδάρου. Μετά τό συνέδριο τών Ελλήνων στόν Ισθμό, πού τόν ανεκήρυξε αρχιστράτηγο γιά τήν εκστρατεία στήν Ασία, επισκέφθηκε τόν φιλόσοφο Διογένη τόν Σινωπέα στό Κράνειο, κοντά στήν Κόρινθο, αφού δέν πήγαινε νά τόν δεί ο ίδιος ο φιλόσοφος καί όταν τόν ρώτησε άν θέλει κάτι, ο φιλόσοφος είπε τό γνωστό : ” Μικρόν από τού ηλίου μετάστηθι “, επειδή τού έκρυβε τόν ήλιο.
Όταν ο Αλέξανδρος ζήτησε χρησμό από τούς Δελφούς καί η Πυθία δέν τού έδινε, επειδή οι μέρες ήταν γρουσούζικες, τήν έβαλε βιαίως στό ναό καί αυτή τού είπε : ” Ανίκητος εί ώ παί “. Τίς μέρες εκείνες εν όψει τής εκστρατείας είχε ιδρώσει τό ξόανο τού Ορφέως στά Λείβηθρα καί ενώ όλοι φοβήθηκαν ο Αρίστανδρος τούς ενεθάρρυνε λέγοντας ότι ο Αλέξανδρος θά πετύχει τόσο ένδοξα κατορθώματα, πού οι ποιητές θά ιδρώσουν γιά νά τά υμνήσουν.
Στήν Ασία εξεστράτευσε κατ’ άλλους μέ 30.000 πεζούς καί 4.000 ιππείς, κατ’ άλλους μέ 43.000 πεζούς καί 5.000 ιππείς. Πρίν τήν αναχώρηση μοίρασε τήν βασιλική περιουσία στούς αξιωματούχους καί όταν τόν ρώτησαν τί αφήνει στόν εαυτό του είπε : ” τίς ελπίδες “. Έτσι τόν μιμήθηκαν ο Περδίκκας κι οι άλλοι στρατηγοί του. Στό Ίλιο θυσίασε στήν Αθηνά κι έκανε ιδιαίτερες σπονδές στόν τάφο τού Αχιλλέα. Η πρώτη μάχη έγινε στόν Γρανικό ποταμό τό 334 π.Χ. Εκεί κινδύνεψε ο Αλέξανδρος, αλλά σώθηκε τελικά απ’ τόν Κλείτο, πού πρόλαβε καί σκότωσε τόν Σπιθριδάτη, ενώ αυτός ετοιμαζόταν νά κτυπήσει τόν Αλέξανδρο. Απ’ τούς βαρβάρους σκοτώθηκαν 20.000 πεζοί καί 2.500 ιππείς. Απ’ τούς Έλληνες σκοτώθηκαν 9 πεζοί καί 25 ιππείς. Μετά τήν νίκη αυτή ο Αλέξανδρος έστειλε ειδικά γιά τούς Αθηναίους 300 ασπίδες, ενώ στά άλλα λάφυρα τά κοινά, εγράφη κατ’ εντολήν του τό ” Αλέξανδρος ο Φιλίππου καί οι Έλληνες πλήν Λακεδαιμονίων από τών βαρβάρων τών τήν Ασίαν κατοικούντων “. Μετά τήν μάχη αυτή πολλές πόλεις κι ανάμεσά τους οι Σάρδεις προσεχώρησαν χωρίς μάχες στόν Αλέξανδρο. Η Αλικαρνασός όμως καί η Μίλητος έπεσαν μετά από πολιορκία. Εν συνεχεία υπέταξε τήν Φρυγία καί Πισιδία κι ήλθε στό Γόρδιο, έδρα τού βασιλιά Μίδα. Εκεί έκοψε (κατά τόν Αριστόβουλο όμως έλυσε) τόν Γόρδιο δεσμό. Κατόπιν προσχώρησαν οι Παφλαγόνες καί οι Καππαδόκες καί πληροφορήθηκε τόν θάνατο τού μόνου επίφοβου στρατηγού τών Περσών, τού Μέμνονος. Στήν Κιλικία καθυστέρησε ο Αλέξανδρος επειδή αρρώστησε βαριά, είτε απ’ τούς κόπους, είτε επειδή λούστηκε στά παγωμένα νερά τού ποταμού Κύδνου. Εκεί εκτυλίχτηκε καί η συγκινητική σκηνή, κατά τήν οποία ο μέν Αλέξανδρος έπινε τό φάρμακο πού τού είχε δώσει ο γιατρός του Φίλιππος ο Ακαρνάν, ο δέ Φίλιππος διάβαζε τήν επιστολή πού τού ενεχείρησε ο Αλέξανδρος, σύμφωνα μέ τήν οποία ο Παρμενίων τού εφιστούσε τήν προσοχή, γιατί τάχα ο Φίλιππος πληρώθηκε απ’ τόν Δαρείο γιά νά τόν δηλητηριάσει.
Τό 333 έγινε η μάχη τής Ισσού, κατά τήν οποία ηττήθηκαν περί τίς 110.000 βάρβαροι, ο ίδιος ο Δαρείος ετράπη σέ φυγή, ενώ συνελήφθησαν η μητέρα, η γυναίκα τού Δαρείου καί δύο κόρες του, πρός τίς οποίες ο Αλέξανδρος φέρθηκε ιπποτικά. Κάποτε ο Φιλόξενος, στρατηγός τής παραλιακής ζώνης, τούγραψε πώς έχει κοντά του κάποιο Θεόδωρο απ’ τόν Τάραντα, πού έχει γιά πούλημα δύο νεαρούληδες πολύ όμορφους κι άν θέλει νά τούς αγοράσει. Ο Αλέξανδρος έγινε έξω φρενών, έβρισε τόν Φιλόξενο καί τόν διέταξε ” φορτίοις τόν Θεόδωρον εις τόν όλεθρον αποστέλλειν ” (= στόν διάβολο νά στείλει τόν Θεόδωρο καί τήν πραμάτεια του). Στήν διατροφή του ο Αλέξανδρος ήταν επίσης εγκρατής καί λιτός. Μετά τήν μάχη στήν Ισσό, τού παραδόθηκαν η Κύπρος καί η Φοινίκη, πλήν τής Τύρου, τήν οποία κατέλαβε μετά από 7μηνη πολιορκία τό 332 π.Χ. Στήν συνέχεια κυρίευσε καί τήν Γάζα. Μετά ήλθε στήν Αίγυπτο, όπου ίδρυσε τήν Αλεξάνδρεια καί επισκέφθηκε τό Αμμώνειον στήν όαση Σιούα, όπου οι ιερείς τού επεφύλαξαν θερμή υποδοχή καί ελέχθη καί η γνωστή φράση ” Παί Διός “. Τήν έρημο, στήν οποία άλλωστε ο Καμβύσης είχε χάσει 5.000 ανθρώπους από αμμοθύελλες, τήν διέσχισε μέ τήν βοήθεια τών θεών (προηγήθηκαν βροχές) αλλά καί τήν βοήθεια κορακιών πού έδειχναν τόν δρόμο !!! Μετά γύρισε στήν Φοινίκη, όπου έκανε θυσίες καί οργάνωσε αγώνες. Όταν τού προσκομίστηκε ένα θαυμάσιο κουτί από τά λάφυρα τού Δαρείου, φύλαγε μέσα σ’ αυτό τήν Ιλιάδα, θεωρώντας ότι εκεί μέσα θα έπρεπε νά βάλει ότι πολυτιμώτερο είχε. Όταν ο Δαρείος τού έδινε τήν περιοχή μέχρι τόν Ευφράτη, τήν φιλία του καί τήν κόρη του γιά γυναίκα, ρώτησε τούς φίλους του τί θά έκαναν αυτοί. Ο Παρμενίων τού είπε ότι άν ήταν ο Αλέξανδρος θά δεχόταν κι εκείνος απάντησε : “κι εγώ, άν ήμουν ο Παρμενίων“. Στόν Δαρείο απάντησε φυσικά αρνητικά.
Η επόμενη σύγκρουση έγινε τό 331 π.Χ. στά Γαυγάμηλα καί όχι στά Άρβυλα, όπως λένε μερικοί. Γαυγάμηλα μάλιστα σημαίνει τό “σπίτι τής καμήλας”. Εκεί ηττήθηκε κατά κράτος ο Δαρείος, παρά τήν εντυπωσιακή παρουσία τών δρεπανηφόρων αρμάτων τά οποία όμως συνάντησαν τήν ανυπέρβλητη στρατιωτική ευφυία τού μεγάλου στρατηλάτη. Ο Δαρείος διέφυγε μέ νεόγενη φοράδα. Ο Αλέξανδρος έστειλε πολλά λάφυρα στήν Ελλάδα, ιδιαίτερα στούς Πλαταιείς, πού είχαν δώσει τήν πατρίδα τους γιά νά γίνει η μάχη κατά τών βαρβάρων. Ακόμα έστειλε λάφυρα στόν Κρότωνα, γιά νά τιμήσει τόν Φάϋλο, πού μόνος είχε εξοπλίσει τριήρη καί ήλθε στήν Σαλαμίνα νά πολεμήσει, ενώ οι άλλοι Έλληνες τής Ιταλίας θεωρούσαν τελειωμένους τούς Έλληνες λόγω τής εισβολής τού Ξέρξη. Στά Γαυγάμηλα ο Αλέξανδρος ανακηρύχτηκε βασιλιάς τής Ασίας καί άρχισε νά κάνει μεγαλόπρεπες θυσίες στούς θεούς καί νά μοιράζει πλούτη, σπίτια καί αξιώματα. Η Βαβυλωνία προσεχώρησε αμέσως ολόκληρη στόν Αλέξανδρο. Στά Σούσα, τήν παλαιά πρωτεύουσα τών Περσών, βρήκε στά ανάκτορα 40.000 τάλαντα καί σκεύη αμύθητης πολυτέλειας. Τά ίδια καί στήν Περσέπολη, όπου διέταξε νά σφάζονται ακόμα καί οι αιχμάλωτοι. Όταν κάθισε στό θρόνο τού Δαρείου, ο Δημάρατος ο Κορίνθιος, πατρικός του φίλος, δάκρυσε καί είπε πώς στερήθηκαν μεγάλη χαρά όσοι Έλληνες πέθαναν πρίν δούν τόν Αλέξανδρο νά κάθεται στό θρόνο τού Δαρείου. Τά πλούτη τής Περσέπολης (Περσίς) λένε ότι κουβαλήθηκαν μέ 10.000 ζευγάρια μουλάρια καί 5.000 καμήλες. Εκεί έμεινε 4 μήνες. Επειδή οι συνεργάτες του άρχισαν νά συνηθίζουν στήν καλοπέραση, ο Αλέξανδρος τούς έλεγε ” δουλικώτατον μέν εστι τό τρυφάν, βασιλικώτατον δέ τό πονείν “. Όταν δίκαζε παραπτώματα πού επέσυραν τήν θανατικήν ποινή, στήν αρχή σκέπαζε μέ τό χέρι τό ένα αυτί, όσο μιλούσε ο κατήγορος, γιά νά διατηρήσει τήν κρίσι του αντικειμενική καί ανεπηρέαστη απ’ τίς συκοφαντίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι φυλάκισε αυτούς πού πρώτοι τού ανήγγειλαν, ότι ο Άρπαλος άρπαξε τό ταμείο καί κατέφυγε στήν Αθήνα ζητώντας άσυλο εκεί, επειδή θεώρησε ότι τόν συκοφαντούν. Ήταν όμως αλήθεια. Αργότερα όμως από τό πλήθος τών περιπτώσεων έγινε σκληρός καί πολλές φορές παρασυρόταν κι απ’ τίς ψεύτικες καταγγελίες. Ήταν αυστηρός καί άτεγκτος, γιατί τήν καλή του φήμη τήν αγαπούσε πιό πολύ απ’ τήν ζωή του καί τόν θρόνο του.
” Βασιλικόν είναι τό κακώς ακούειν εύ ποιούντα ” (είναι βασιλικό τό ν’ ακούει τό ν’ ακούει τίς κακολογίες ένας πού ευεργετείται).
Στή συνέχεια στράφηκε κατά τού Δαρείου, τόν οποίο είχε συλλάβει ο Βήσσος, ένας από τούς στρατηγούς του Δαρείου, κι άρχισε μιά φοβερά επίπονη περιπλάνηση. Σέ μιά περίπτωση μάλιστα πού συνάντησε κάποιους Μακεδόνες καί τού προσέφεραν απ’ τό λιγοστό νερό τους πού τό είχαν συλλέξει στάλα-στάλα, αρνήθηκε νά πιεί, διότι δέν αρκούσε καί γιά τούς υπόλοιπους. Οι στρατιώτες του συγκινήθηκαν, τάχθηκαν στό πλευρό του μέ περισσότερο πάθος καί συνέχισαν τό κυνηγητό τού Βήσσου καί τού Δαρείου. Ο μέν Δαρείος σκοτώθηκε, τόν δέ Βήσσο εκσφενδόνησε αφού τού έδεσε τά σκέλη σέ κορυφές δένδρου πού κάμφθηκαν. Τόν αδελφό τού Δαρείου, τόν Εξάθρη, τόν κατέταξε στούς εταίρους, τό επίλεκτο σώμα του, ενώ τό σώμα τού Δαρείου τό έστειλε στήν μητέρα του αποδίδοντάς του τιμές. Μετά κατευθύνθηκε στήν Υρκανία, στήν σημερινή Αζοφική θάλασσα καί εν συνεχεία στήν Παρθική, όπου ντύθηκε γιά πρώτη φορά τήν βαρβαρική ενδυμασία. Εκεί καταδίωξε καί τούς Σκύθες, άν καί έπασχε από διάρροια. Λίγο αργότερα ο Αλέξανδρος σκότωσε καί τόν φίλο του Φιλώτα, επειδή πληροφορήθηκε ότι συνομωτούσε εναντίον του ή στήν καλύτερη περίπτωση απέκρυπτε εξυφαινομένη συνομωσία. Παράγγειλε δέ καί σκότωσαν καί τόν πατέρα τού Φιλώτα, τόν γέρο πιά Παρμενίωνα, τόν άνθρωπο πού είχε βοηθήσει τόσο τόν πατέρα του καί πού ήταν ο μόνος απ’ τούς ηλικιωμένους φίλους του πού τόν παρακίνησε νά περάσει στήν Ασία. Η πράξη αυτή φόβησε τούς φίλους του καί πρό παντός τόν Αντίπατρο. Αυτός μάλιστα αντήλλαξε όρκους φιλίας κρυφά μέ τούς Αιτωλούς, οι οποίοι αφ’ ότου κατέστρεψαν τούς Οινιάδες φοβόντουσαν τόν Αλέξανδρο, επειδή ο τελευταίος όταν έμαθε τήν καταστροφή τούς παρήγγειλε ότι δέν θά τούς εκδικηθούν τά παιδιά τών Οινιαδών, αλλά ο ίδιος. Μετά από λίγο καιρό συνέβη καί ο φόνος τού Κλείτου, κατά τήν διάρκεια δείπνου καί υπό τήν επιρροή τού οίνου. Αφού ο Αλέξανδρος σκότωσε γεμάτος οργή τόν αυθαδιάζοντα Κλείτο, αμέσως θέλησε νά αυτοκτονήσει όταν συνειδητοποίησε τό τί έκανε, αλλά τόν πρόλαβε ο περίγυρός του. Όλη δέ τήν νύκτα δέν έκλεισε μάτι, παρά θρηνούσε γιά τήν αποτρόπαια πράξη του. Κάπως τόν συνέφεραν οι φιλόσοφοι Καλλισθένης καί Ανάξαρχος. Κάποτε πού ο Καλλισθένης κλήθηκε νά επισημάνει τά καλά καί τά κακά τών Μακεδόνων είπε καί τήν φράση: ” εν δέ διχοστασίη καί ο πάγκακος έλλαχε τιμής “, εννοώντας ότι άν οι Έλληνες δέν ήταν διχασμένοι οι Μακεδόνες δέν θά τούς επεβάλοντο, κι έτσι ο φιλόσοφος έπεσε σέ δυσμένεια. Τόν καιρό εκείνο άρχισε νά μήν τά πάει καλά ο Αλέξανδρος καί μέ τόν Αριστοτέλη, ο οποίος ήταν θείος τού Καλλισθένη.
Εν όψει τής εκστρατείας στήν Ινδική ο Αλέξανδρος διέταξε καί εκάη πάν ότι τόν παρεμπόδιζε στήν πορεία. Είχε ήδη αρχίσει νά γίνεται σκληρότερος κατά τών απειθαρχούντων. Μελανό σημείο αποτελεί γιά τόν μέγιστο στρατηλάτη η εξόντωση Ινδών μισθοφόρων μέ εξαπάτηση. Επίσης κρέμασε πολλούς φιλοσόφους επειδή επηρέαζαν εναντίον του τίς ελεύθερες πολιτείες. Στόν Υδάσπη ποταμό νίκησε τόν βασιλιά τών Ινδών Πώρο μετά από σκληρή μάχη τόν ίδιο δέ τόν Πώρο τόν συνέλαβε αιχμάλωτο. Επειδή όμως θαύμασε τόν άνδρα, τόν έκανε σατράπη τής περιοχής πού πρίν βασίλευε. Στήν μάχη μέ τόν Πώρο σκοτώθηκε κι ο Βουκεφάλας 30 χρονών. Στήν μνήμη του δέ έκτισε τήν πόλη Βουκεφαλία κοντά στόν Υδάσπη. Μετά τήν μάχη αυτή οι στρατιώτες του δέν ήθελαν νά προχωρήσουν πλέον, παρά τίς απεγνωσμένες προσπάθειες, νά τούς πείσει νά περάσουν τόν Γάγγη, άλλως θά θεωρούσε τόν εαυτό του αποτυχημένο. Έτσι έδωσε εντολή αναχώρησης μέ στόχο τήν επιστροφή.
Άρχισαν πλέον νά κατεβαίνουν τούς παραπόταμους τού Ινδού ποταμού, χτυπώντας διάφορες πόλεις. Πολεμώντας μάλιστα τούς Μαλλούς, τόν πιό πολεμικό λαό τής Ινδίας, παραλίγο νά σκοτωθεί. Απ’ τούς γυμνοσοφιστές συνέλαβε 10 καί επειδή είχαν φήμη γιά τίς λακωνικές τους απαντήσεις, τούς έκανε από μιά ερώτηση λέγοντάς τους ότι θά σκοτώσει πρώτα αυτόν πού δέν θ’ απαντήσει σωστά καί μετά τούς άλλους μέ τήν σειρά. Τελικά τούς άφησε όλους ελεύθερους. Η κάθοδος πρός τήν θάλασσα διήρκεσε 7 μήνες. Από εκεί ο μέν Νέαρχος καί Ονησίκριτος μέ τόν στόλο κατευθύνθηκαν πρός τόν Περσικό κόλπο, ενώ ο Αλέξανδρος μέ 120.000 πεζούς καί 15.000 ιππείς μετά από δίμηνη ταλαιπωρία καί αφού έχασε τά 3/4 τών δυνάμεών του απ’ τίς κακουχίες, ήλθε στήν Γεδρωσία. Από κεί η πορεία έγινε πολύ πιό εύκολη καί εν μέσω μάλιστα διασκεδάσεων. Συναντήθηκε καί μέ τόν Νέαρχο και συνηπαρμένος μάλιστα από τίς αφηγήσεις του, αποφάσισε καί άρχισε ετοιμασίες στόλου στήν Θάμψακο, μέ τόν οποίο σχεδίαζε ο ίδιος νά περιπλεύσει τήν Αφρική καί νά έλθει στό Αγαίο διά μέσου τών Ηρακλείων στηλών. Δυστυχώς όμως εκείνη τήν εποχή φύσηξε άνεμος αναταραχής καί στάσεων. Τότε στασίασαν κατά τού Αντιπάτρου καί η Ολυμπιάδα μέ τήν Κλεοπάτρα μοιράζοντας τήν εξουσία καί παίρνοντας η μέν Ολυμπιάδα τήν Ήπειρο η δέ Κλεοπάτρα τήν Μακεδονία. Έτσι ο Αλέξανδρος ματαίωσε τά σχέδιά του, έστειλε τόν Νέαρχο από τήν θάλασσα νά κάνει πολέμους στήν παραλία κι ο ίδιος άρχισε νά τιμωρεί τούς διαφόρους στασιαστές. Στήν Περσέπολη σκότωσε τόν Πολύμαχο, μολονότι ήταν απ’ τήν Πέλλα επειδή εσύλησε τόν τάφο τού Κύρου, τού ιδρυτή τού Περσικού κράτους. Στήν πόλη αυτή ο γυμνοσοφιστής Καλανός ενοχλήθηκε από κοιλιακά, ζήτησε νά τού ανάψουν μιά φωτιά, ανέβηκε πάνω της καί θυσιάστηκε κατά τήν παράδοσή τους. Πρίν πεθάνει μάλιστα είπε γιά τόν Αλέξανδρο, ότι θά τόν δεί στήν Βαβυλώνα. Στά Σούσα ο Αλέξανδρος νύμφευσε τούς εταίρους. Ο ίδιος πήρε τήν Στάτειρα, τήν κόρη τού Δαρείου. Κατόπιν έκανε δείπνο γιά 9.000 ανθρώπους. Εκεί εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον γιά τούς 30.000 Πέρσες νεανίες πού τούς παρείχετο μόρφωση, πράγμα πού δυσαρέστησε τούς Μακεδόνες. Η δυσαρέσκεια μάλιστα έγινε πιό έντονη επειδή ο Αλέξανδρος διόριζε ραβδούχους απ’ αυτούς τούς νεανίες. Τελικά όμως συμφιλιώθηκε μαζί τους, αποστράτευσε τούς γεροντότερους καί τούς έστειλε στόν Αντίπατρο μέ πολλά δώρα καί μέ τήν εντολή σ’ αυτόν νά τούς δίνει τιμητικές θέσεις στούς αγώνες καί τά θεάματα. Στά Εκβάτανα τής Μηδίας αρρώστησε καί πέθανε ο παιδικός του φίλος Ηφαιστίων. Τήν συμφορά αυτή δέν μπορούσε νά τήν υποφέρει μέ τίποτα. Σταύρωσε ακόμα καί τόν γιατρό πού δέν μπόρεσε νά τόν θεραπεύσει. Βρίσκοντας δέ παρηγοριά στόν πόλεμο, κατέστρεψε τόν λαό τών Κοσσαίων σφάζοντάς τους απ’ τήν εφηβική ηλικία καί πάνω. Τό θεώρησε αυτό θυσία πρός τιμήν τού Ηφαιστίωνα, πιστεύοντας ότι υλοποιεί παραγγελία τού Αμμωνείου Μαντείου, νά κάνει δηλαδή θυσίες καί νά τιμά τόν Ηφαιστίωνα.
Ενώ κατευθυνόταν στήν Βαβυλώνα, ο Νέαρχος τού είπε ότι κάποιοι Χαλδαίοι , πού συνάντησε, τόν συμβούλευσαν νά μήν πάει ο Αλέξανδρος στήν Βαβυλώνα. Ο μάντις Πυθαγόρας επίσης διαπίστωσε κακά σημάδια στήν θυσία πού έκανε. Έτσι ο Αλέξανδρος έστησε τήν σκηνή του έξω απ’ τήν πόλη καί έκανε περιπάτους μέ πλοιάρια στόν Ευφράτη. Μιά μέρα μετά από πλούσιο τραπέζι πού παρέθεσε στόν Νέαρχο καί τούς φίλους του, λούστηκε καί πήγε στό σπίτι τού φίλου του Μήδιου από τήν Θεσσαλία νά διασκεδάσει. Εκεί ήπιε πολύ καί τήν επόμενη μέρα έκανε πυρετό καί πέθανε στίς 30 τού μηνός Δαισίου (13 Ιουνίου). Έξ χρόνια αργότερα η Ολυμπιάδα κατήγγειλε πώς ο Ιόλας, ο γυιός τού Αντιπάτρου, δηλητηρίασε τόν Αλέξανδρο, γι αυτό μάλιστα έβγαλε απ’ τόν τάφο του τά κόκκαλα καί τά πέταξε. Αργότερα καί η Ρωξάνη, κόρη τού Οξυάρτη καί γυναίκα τού Αλεξάνδρου, πού ήταν έγκυος, εξαπάτησε τήν Στάτειρα καί τήν δολοφόνησε αυτήν καί τήν αδελφή της.
(πηγή : Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι (Αλέξανδρος))
Διανομή τής απέραντης αυτοκρατορίας μετά τόν βιολογικό θάνατο τού Παμμεγίστου Αθανάτου Αλεξάνδρου.
Περδίκκας: σ’ αυτόν έδωσε τό δαχτυλίδη ο Αλέξανδρος πρίν πεθάνει. Έγινε αντιβασιλιάς μέ βασιλιά τόν Αριδαίο, γιό τού Φιλίππου καί έκανε τήν εξής διανομή.
α) ο Πτολεμαίος (γιός τού Λάγου) πήρε τήν Αίγυπτο,
β) ο Λαομέδων ο Μυτιληναίος τήν Συρία
γ) ο Φιλώτας τήν Κιλικία
δ) ο Πίθων τήν Μηδία,
ε) ο Ευμένης τήν Παφλαγονία, τή Καππαδοκία καί τήν γειτονική περιοχή,
στ)ο Αντίγονος τήν Παμφυλία, τήν Λυκία καλι τήν μεγάλη Φρυγία,
ζ) ο Άσανδρος τήν Καρία,
η) ο Μένανδρος τήν Λυδία,
θ) ο Λεοννάτος τήν Φρυγία στόν Ελλήσποντο,
ι) ο Λυσίμαχος τήν Θράκη καί γειτονικές φυλές στόν Πόντο,
κ) ο Αντίπατρος τήν Μακεδονία καί τούς πλησιοχώρους λαούς,
λ) ο Πώρος καί ο Ταξίλης τά βασίλειά τους στήν Ινδία,
μ) ο Οξυάρτης, πατέρας τής Ρωξάνης, τόν Καύκασο,
ν) ο Φίλιππος τήν Βακτριανή καί Σογδιανή
ξ) ο Τληπόλεμος τήν Καρμανία,
ο) ο Άρχων τήν Βαβυλωνία,
π) ο Αρκεσίλαος τήν Μεσοποταμία καί
ρ) ο Σέλευκος έγινε διοικητής τών εταίρων (ιππικό), διαδέχθηκε τόν Περδίκκα πού κι αυτός είχε διαδεχθεί τόν Ηφαιστίωνα.
Εκστρατευτικό Σώμα Αλεξάνδρου (334 π.Χ.): α) 12.000 Μακεδόνες, 7.000 Σύμμαχοι καί 5.000 μισθοφόροι μέ επικεφαλής τόν Παρμενίωνα, β) 7.000 Οδρύσαι, Τριβαλλοί καί Ιλλυριοί. γ) 1.000 τοξότες καί Αγρινιάνες, δ) 1.800 ιππείς Μακεδόνες υπό τόν γιό τού Παρμενίωνα Φιλώτα ε) 1.800 ιππείς Θεσσαλοί υπό τόν Κάλα, στ) 600 ιππείς λοιπών Ελλήνων υπό τόν Ερίγυιο καί ζ) 900 Θράκες καί Παίονες ανιχνευτές υπό τόν Κάσανδρο. Σύνολο 37.100. 12.000 έμειναν στήν Ευρώπη υπό τόν Αντίπατρο.
Θάνατος Μ. Αλεξάνδρου: Τό 324 π.Χ. αφού βασίλεψε 12 χρόνια καί 7 μήνες. Στήν ερώτηση σέ ποιόν αφήνει τήν διαδοχή απάντησε ” τώ κρατίστω “. Κατά μία εκδοχή δηλητηριάστηκε απ’ τόν γιό τού Αντιπάτρου Ιόλλα, πού ήταν οινοχόος του, λόγω καί τής έχθρας τής μητέρας τού Αλεξάνδρου Ολυμπιάδος πρός τόν Αντίπατρο. Άλλωστε μετά τόν Αλέξανδρο επεκράτησε στήν Ευρώπη ο Αντίπατρος καί μετά ο γιός του Κάσσανδρος καί έτσι δέν τολμούσε κανείς νά αναφέρει τίς υποψίες δηλητηριάσεως απ’ αυτούς.
(πηγή : Διόδωρος Σικελιώτης Ιστορική Βιβλιοθήκη))
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1. Υπήρξε ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων τών εποχών, αφήνοντας πολύ πίσω τούς επίδοξους ανταγωνιστές του, Ιούλιο Καίσαρα, Αννίβα, Πύρρο, Ναπολέοντα κ.α. Καί τούτο διότι αντιμετώπισε πολυπληθέστερους στρατούς, ακόμα καί πεντηκονταπλάσιους τού δικού του καί όλους τούς κατενίκησε. Γρανικός – Ισσός – Γαυγάμηλα κ.α. Εκπόρθησε πόλεις πού φαινόταν αδύνατη η κατάληψή τους. Αλικαρνασός – Μίλητος – Τύρος – Γάζα κ.α. Αντιμετώπισε βαρβαρικά, άγρια καί πολεμικότατα έθνη καί λαούς μέ καινοφανείς εξοπλισμούς (δρεπανηφόρα άρματα – πυργωτοί ελέφαντες), όπως Σκύθες, Πάρθους, Πέρσες, Ινδούς κ.α. καί ουδεμία υπέστη ήττα, φαινόμενο μοναδικό παγκοσμίως.
2. Υπήρξε ανυπέρβλητος πολιτικός. Συνήνωσε τούς μέχρι τότε αλληλοσπαρασσόμενους Έλληνες στή εκστρατεία του κατά τών Περσών. Απήλλαξε τίς πόλεις τής Μ. Ασίας απ’ τά τυραννικά καθεστώτα. Ίδρυσε περισσότερες από 70 νέες πόλεις καί ανάμεσά τους τήν Αλεξάνδρεια τής Αιγύπτου, η οποία εξελίχθηκε σέ πρωτεύουσα τού Κόσμου. Εδραίωσε στά όρια τού τότε γνωστού κόσμου τήν οικουμενική του εξουσία, τήν οποία κατέκτησε μέ τούς μεγαλοφυείς του στρατιωτικούς χειρισμούς.
3. Υπήρξε ο μεγαλύτερος καί ο μόνος μετακατακλυσμιαίος εκπολιτιστής τού γνωστού τμήματος τού πλανήτη. Δίδαξε τούς Υρκανούς νά συνάπτουν νόμιμους γάμους, τούς Αραχωσίους νά καλλιεργούν τήν γή, τούς Σογδιανούς νά συντηρούν τούς γέρους πατεράδες τους καί νά μήν τούς σκοτώνουν, τούς Πέρσες νά σέβονται τίς μητέρες τους καί νά μήν συνουσιάζονται μαζί τους. Δίδαξε ακόμα τούς Ινδούς νά λατρεύουν τούς θεούς τής Ελλάδος καί τούς Σκύθες νά θάβουν τούς νεκρούς τους καί νά μήν τούς καταβροχθίζουν. Εξημέρωσε όλη τήν Ασία κάνοντας τόν Όμηρο ανάγνωσμά της αλλά μαθαίνοντας καί τά παιδιά τών βαρβάρων νά ψάλουν τίς τραγωδίες τού Ευριπίδη καί τού Σοφοκλέους. Διέδωσε μέ μιά λέξι τόν Ελληνικό πολιτισμό στήν Ασία αποσπώντας τούς ανθρώπους απ’ τόν θηριώδη καί άγριο τρόπο ζωής. Γι αυτό δικαίως καί ο Πλούταρχος γράφει γι αυτόν:
νύν δέ τής γής ανήλιον μέρος έμεινεν, όσον Αλέξανδρον ούκ είδεν!!!
Η προσφορά του στήν ανθρωπότητα είναι ανεκτίμητη. Καί μόνη η διάδοση αυτού τού καταπληκτικού μέσου επικοινωνίας, αλλά καί θείου εργαλείου ανάπτυξης νοητικών δυνατοτήτων, πού λέγεται “Ελληνική Γλώσσα”, αρκεί γιά νά αποδείξει κανείς τό μέγεθος τής προσφοράς πού μετέτρεψε τούς κοινούς βροτούς σέ αν(ω)θρώπους.
Γιά όλους αυτούς τούς λόγους καί άλλους τόσους ακόμα, η σύγκρισή του καί μόνον μέ άλλους υποτιθέμενους “Μεγάλους” καί φυσικά, η κάθε απόπειρα δυσφήμησής του αποτελεί προσβολή τής ίδιας τής Ιστορίας καί ύβριν, η οποία πρέπει νά προκαλεί επέμβαση τής Νέμεσης.
