Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα Χριστούγεννα του 1980. Εγώ ήμουν δεκατεσσάρων ετών, η αδερφή μου η Μαρία ήταν 16 ετών και η Τζένη, η άλλη αδερφή, δεν ήταν ακόμη 18 χρονών. Ήμασταν τρεις και η μητέρα μου. Ο πατέρας μου πέθανε σε ατύχημα σε ορυχείο πριν από πέντε χρόνια.
Συγγραφέας: Eddie Ogan
Ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα, ο ιερέας μας ανακοίνωσε μια ειδική συλλογή χρημάτων για την πιο φτωχή οικογένεια της Εκκλησίας.
Ζήτησε από όλους να εξοικονομήσουν χρήματα για ένα μήνα για να τα δώσουν στην οικογένεια που τα αδέρφια της επιτροπής θα θεωρούσαν την πιο φτωχή.
Σκεφτήκαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε οι τέσσερις μας. Το σχέδιο της μητέρας μου ήταν να τρώει μόνο πατάτες για ένα μήνα. Έτσι, θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε 300 λέι. Επίσης, αν μένουμε με σβηστή λάμπα κάθε βράδυ, θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε άλλα 100 λέι.
Η Μαρία κι εγώ καθαρίσαμε μερικούς πλούσιους και η Τζένη πούλησε μερικά από τα βιβλία της.
Στο σκοτάδι της νύχτας, μιλήσαμε και φανταστήκαμε πόσο χαρούμενη θα ήταν αυτή η οικογένεια. Ήμασταν 80 άτομα στην Εκκλησία και η μητέρα μου υπολόγιζε ότι θα μαζευόταν αρκετά χρήματα ειδικά που ο παπάς μας υπενθύμιζε κάθε Κυριακή τη συλλογή.
Μια μέρα πριν τα Χριστούγεννα, η Μαρία και εγώ πήγαμε στο κατάστημα για να αλλάξουμε τα χρήματά μας σε ολοκαίνουργια χαρτονομίσματα. Έτσι μάθαμε ότι πρέπει να δίνουμε στον Θεό. Γύρισα σπίτι με 800 λέι. Ένα τραπεζογραμμάτιο των 500 λέι και τρία τραπεζογραμμάτια των 100 λέι. Ποτέ δεν είχαμε τόσα πολλά χρήματα. Δεν μας ένοιαζε που δεν είχαμε χριστουγεννιάτικα ρούχα. Ήμασταν χαρούμενοι. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα ανυπομονούσα.
Την επόμενη μέρα, ανήμερα των Χριστουγέννων, έβρεχε κουβάδες, και δεν είχαμε ομπρέλα. Η εκκλησία ήταν 2 μίλια από το σπίτι, αλλά δεν μας ένοιαζε πόσο βρεγμένοι ήμασταν. Η Τζένη είχε τρύπες στα παπούτσια της και τους έβαλε λίγο χαρτί. Στο δρόμο, το χαρτί βράχηκε, και ήταν μούσκεμα. Καθίσαμε χαρούμενοι στην εκκλησία, αν και ακούσαμε μερικά κορίτσια στη χορωδία να γελούν με τα παλιά μας φορέματα. Αλλά το έχουμε ξανακούσει αυτό και δεν μας έκανε κακό. Ήμασταν πλούσιοι με χρήματα στο χέρι. Όταν έγινε η συλλογή, η μητέρα μου έβαλε το χαρτονόμισμα των 500 λέι και ο καθένας μας έβαλε 100 λέι ο καθένας.
Στο δρόμο για το σπίτι τραγουδούσαμε με χαρά. Το μεσημέρι η μητέρα μας μας έκανε έκπληξη. Είχε αγοράσει 10 βραστά αυγά και τα έφαγα με τηγανιτές πατάτες. Ήταν Χριστούγεννα και νιώσαμε τόσο καλά. Όμως γύρω στις 3 το μεσημέρι μας ήρθε ο ιερέας. Φώναξε τη μητέρα μου στην πόρτα. Όταν γύρισε η μητέρα μου πίσω, ήταν άσπρη σαν και κρατούσε έναν φάκελο στο χέρι. Τη ρώτησα τι είχε ο φάκελος και μόλις μετά από μισή ώρα τον άνοιξε η μητέρα μου.
Στον φάκελο ήταν ένα χαρτονόμισμα των 500 λέι, τρία τραπεζογραμμάτια των 100 λέι και τα 40 χαρτονομίσματα των 10 λέι. Συνολικά 1.200 λέι.
Κανείς δεν είπε τίποτα, απλά κοιτούσαμε το πάτωμα. Λίγα λεπτά νωρίτερα, νιώθαμε εκατομμυριούχοι. Τώρα, με το φάκελο στο χέρι, νιώθαμε τρομερά φτωχά παιδιά.
Μας άρεσε που ήμασταν πλούσιοι σε σύγκριση με άλλους – ότι είχαμε πατάτες. Τότε ήξερα ότι ήμασταν πλούσιοι επειδή είχαμε μια υπέροχη μητέρα και πολλά παιδιά δεν είχαν καθόλου μητέρες. Ήμασταν χαρούμενοι που είχαμε τρεις αδερφές στο σπίτι και τόσες πολλές οικογένειες δεν είχαν παιδιά.
Ξέραμε ότι δεν είχαμε πολλά πράγματα που είχαν οι άλλοι, αλλά ποτέ δεν πιστεύαμε ότι ήμασταν φτωχοί, αλλά εκείνη την ημέρα των Χριστουγέννων μάθαμε ότι ήμασταν φτωχοί.
Δεν ήταν ποτέ το ίδιο πριν. Κανείς δεν μίλησε στο σπίτι μας την επόμενη εβδομάδα.
Δεν θέλαμε να πάμε πια στην εκκλησία ντρεπόμενοι, αλλά η μητέρα μου δεν μας άφηνε.
Η μητέρα μου μας ρώτησε τι να κάνει με τα 1.200 λέι, αλλά δεν ξέραμε τι έκαναν οι φτωχοί με τα χρήματα. 80 άτομα συγκέντρωσαν 1.200 λέι, από τα οποία τα 800 δόθηκαν από τους φτωχότερους ανθρώπους της Εκκλησίας.
το κείμενο αποδίδεται σε ελεύθερη μετάφραση
