Σήµερα παρατηροῦσα ἕναν νεανίζοντα ἑξηντάρη καὶ …βάλε! Eἶχε ντυθεῖ «καρναβαλέ» γιὰ νὰ κρύβει τὴν ἠλικία του.
Λένε κάποιοι ὅτι νηπιάζουµε ὡς λαὸς ἐδῶ καὶ αἰῶνες πολλούς. Ἀπορῶ πῶς μποροῦν καὶ προσδιορίζουν χρονολογικὰ ὅρια. Προσωπικὰ -καὶ ἂν ὑπῆρχε- δὲν θὰ μὲ ἀνησυχοῦσε ὁ νηπιασµός. Γιατὶ ἔχει προοπτικἡ ὠριμάσεως. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἀνησυχεῖ εἶναι τὸ γήρασµα τοῦ λαοῦ µας – καὶ ἰδιαίτερα τῆς νεολαίας µας.
Τὸ ὅτι παιδιαρίζουν κάποιοι Ἰαπετοῦ γηραιότεροι, δὲν εἶναι νηπιασµός, εἶναι παλιμπαιδισµός. Ὅπως παλιμπαιδισµός εἶναι καὶ τὸ κυνήγι τοῦ νεωτερισμοῦ, µὴ δὰ καὶ µείνουµε πίσω ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις! Μᾶς ἔφαγαν ἐδῶ καὶ χρόνια οἱ καινοτοµίες ποὺ οἱ περισσότερες ἀποδείχθηκαν κενοτοµίες.
Οἱ ἐπιστήμονες κρούουν τὸν κώδωνα γιὰ τὴν τρύπα τοῦ ὄζοντος. Ἀλλ᾽ ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη τρύπα βρίσκεται στὸ μυαλὸ κάποιων διανοητῶν ἀπὸ τὴν ὁποία περνάει ἀνὰ πενταετία καὶ µία νέα θεωρία. Καμμιὰ χωµατερὴ δὲν χωράει τὶς θεωρίες ποὺ κατὰ καιροὺς ἀπέρριψαν.
Ὁ Νίτσε εἶχε πεῖ ὅτι ὁ διανοητὴς πρέπει ν᾿ ἀλλάζει ἰδέες, ὅπως τὸ φίδι ποὺ κάθε χρόνο ἀλλάζει δέρµα. Ἀλλιῶς ψοφάει. Είναι κι αὐτὸ μιὰ ἄποψη ποὺ παντοῦ κολλάει. Βολεύει τὸν πνευματικὸ «ἀνεμοδουρισµό».
Ἀλλὰ ἂς σκεφθοῦμε τὸν ἁπλὸ λαό. Αὐτὴ ἡ «ἀνεμοδούρα» τοῦ φέρνει ζάλη.
Μὲ ρώτησε ἕνας ἐπιβάτης: «Σὲ τί νὰ πιστέψω; Ἄλλα λέει ὁ ἕνας ἄλλα λέει ὁ ἄλλος». Τοῦ ἀποκρίθηκα: «Σὲ ὅ,τι πίστευε ὁ παπποῦς σου». Ὁ παπποῦς του εἶχε σκοτωθεῖ στὸ Σκρᾶ.
Σ.Ι. Καργάκος, Μιὰ στάση ζωῆς ποὺ σὲ κάνει νὰ λὲς «παρών», Ἐκδόσεις Ι. Σιδέρης, 2014, σσ. 135-136
