Με ενδιαφέρον διάβασα στο Liberal.gr το πρόσφατο άρθρο του κ. Σάκη Μουμτζή με τίτλο «Η ανυπαρξία της «λαϊκής δεξιάς»».
Από τη μία λέει πως δεν υπάρχει ως πολιτική οντότητα και από την άλλη, αντιφατικά, πως εκφράζεται μέσα από τη ΝΔ. Πάντως, για να της αφιερώνει κοτζάμ άρθρο, τελικά υπάρχει αλλά πρέπει να μείνει στο μαντρί.
Καταρχήν όπως ο πατριωτισμός δεν ανήκει σε νοσταλγούς του Χίτλερ, όπως δεν εκχωρούμε την κοινωνική δικαιοσύνη στην αριστερά, έτσι και ο όρος λαϊκή δεξιά δεν ανήκει στους γνωστούς φιδέμπορες, καραφλούς που πουλούν φάρμακο για τη φαλάκρα ή όσους πορεύονται με μια λογική «δεξιού» κρατικισμού και «όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά». Το δε «λαϊκή» είναι και πλεονασμός, αφού κάθε κόμμα που φιλοδοξεί να κάνει τις ιδέες του εφηρμοσμένη πολιτική, οφείλει να είναι λαϊκό, να απευθύνεται στις πλατιές μάζες. Αν περνιέσαι για ελίτ, κάνε σωματείο ιαπωνικής ανθοτεχνίας (ικεμπάνα), όχι πολιτικό κόμμα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η Δεξιά – που προφανώς υπάρχει – είναι, ακόμη, ο κορμός της ΝΔ και εκτείνεται και πέραν από αυτήν και υπογραμμίζω τους σκεπτόμενους δεξιούς που επιλέγουν την αποχή, διότι σήμερα η αποχή δεν είναι μόνο απολιτίκ.
Υπάρχουν κάποιοι, απογοητευμένοι, για τους οποίους είναι πολιτική επιλογή, ώσπου κάτι, κάποιος, να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον και να νικήσει τη δυσπιστία τους. Υπάρχουν επίσης αυτοί που στο παρελθόν έκαναν τιμωρητικές επιλογές, που ντράπηκαν ή προδόθηκαν μετά.
Ως δε Δεξιά προσδιορίζω τον κόσμο των εθνικών και αστικών αξιών, τους πολιτικούς απογόνους του Λαϊκού Κόμματος, και του Βενιζελικού Φιλελευθερισμού, που διακρίνονται από πίστη στο Έθνος, το αξιακό του σύστημα, όσοι έχουν σκληρή στάση στα εθνικά θέματα, όσοι τιμούν την εθνική και θρησκευτική μας ταυτότητα και φυσικά, είναι σθεναρά απέναντι στην Αριστερά και στους ποικιλόχρωμους Αποστόλους του Μαρασμού, τους κόκκινους, μπλε ή παρδαλούς μηδενιστές, που χλευάζουν τους τρεις πυλώνες μας, Πατρίδα, Ορθοδοξία, Οικογένεια, όποιο κομματικό μανδύα και αν φοράνε. Σε αυτούς προσθέστε και τα απολωλότα πρόβατα, που γοητεύτηκαν κάποτε από τη θρησκεία χωρίς Θεό του Μαρξισμού και μετά είδαν το φως το αληθινό και ανένηψαν, επιστρέφοντες στις αγκάλες του αστικού πολιτικού συστήματος, πολύτιμοι εκ των έσω μάρτυρες της αληθινής φύσης του άλλου, του κόκκινου άκρου του φασισμού.
Οι ηγεσίες της ΝΔ, παρελθούσες και νυν, συχνά έχουν την αντίληψη αυτού που δεν γράφει ο κ. Μουμτζής, υπερχειλίζει όμως στο πόνημα του: «Πού θα πάνε; Δεν έχουν επιλογή, είναι δεδομένοι». Γνωστή μάλιστα φερόμενη συνεργάτης του Πρωθυπουργού έχει αποκαλέσει δημοσίως «βόδια» τους Δεξιούς. Τα βόδια είναι καλά ζώα, πράα και εργατικά, χρήσιμα, σε αντίθεση με κάτι «επικοινωνιολόγους», αλλά εάν τους φερθείς άσχημα, μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνα. Υπάρχει μάλιστα και μια άλλη στρεβλή αντίληψη που διακατέχει την «ελίτ» της μπλε ρουαγιάλ κεντροδεξιάς, που ανέχεται τη Δεξιά μόνο για τις ψήφους της ή όπως το μουρουνέλαιο μικροί. Πιστεύουν πως η Δεξιά είναι αγράμματη, θρησκόληπτη και προγονόπληκτη, εχθρός ενός σύγχρονου κράτους.
Μία λέξη έχω ως απάντηση: Ισραήλ. Ισχυρή, φανατική, πιο φανατική δεν γίνεται, εθνική και θρησκευτική ταυτότητα, όμως πρωτοπόρο στην τεχνολογία, υπερσύγχρονες δομές και κραταιά στρατιωτική δύναμη, που προκαλεί δέος στους εχθρούς του. Μπορείς λοιπόν να είσαι παραδοσιοκράτης, πιστός Ορθόδοξος αλλά και σύγχρονος και αποτελεσματικός.
Θα μιλήσω για τη Νέα Δεξιά. Αυτήν ταπεινά εκπροσωπώ, που είναι εταίρος του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ μαζί με τη Δημιουργία Ξανά του Θάνου Τζήμερου. Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε πως εκφράζουμε το σύνολο της Δεξιάς, ούτε απευθυνόμαστε μόνον σε αυτήν. Η Δεξιά, ο πατριωτικός, φιλελεύθερος χώρος, της νομιμοφροσύνης και της αληθινής προόδου, είναι κάτι πολύ ευρύτερο ιδεολογικά και αξιακά από οποιοδήποτε κόμμα, συμπεριλαμβανομένης και της Νέας Δημοκρατίας και της Νέας Δεξιάς και της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ. Η δε λαϊκότητα αναφέρεται στην ταύτιση με τη μεγάλη πλειοψηφία των απλών ανθρώπων, με την εθνική ταυτότητα του λαού μας, με το αξιακό πλαίσιο, τον χαρακτήρα και τις παραδόσεις, που συγκροτούν τη διαχρονία του Ελληνισμού. Αυτών που πχ δεν θεωρούν προτεραιότητα τα ανύπαρκτα «δικαιώματα» που πουσάρει ο δικαιωματισμός, αλλά τον Μολώχ της υπογεννητικότητας και την απειλή από την παράνομη μετανάστευση.
Στον ευρύτερο χώρο κινούνται και πρόσωπα που έχουν αναδειχθεί από την υπερπροβολή των συστημικών μέσων, τα οποία αριστεροκρατούνται. Η αριστερά και μερικοί ψευτοδεξιοί, έτσι θέλουν να εμφανίζουν αυτό που καλείται “πατριωτικός χώρος”, λες και η πλειοψηφία δεν είναι πατριώτες. Τη θέλει με ξυρισμένο κεφάλι, άρβυλα και τεντωμένο χέρι, αγράμματη ή με βρώμικο μάτι, να κάνει φιδεμπόριο από τηλοψίας και ανορθολογική σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, από την πανδημία ως τις σχέσεις με τη Ρωσία. Θυμίζω δε όσους στη ΝΔ υποπίπτουν στο αμάρτημα του τσουβαλιάσματος και υβρίζουν ως ακραίους, ακροδεξιούς κλπ, ανθρώπους που πολιτεύονται με κοινή πατριωτική λογική, πως η αριστερά καθυβρίζει ως «ακροδεξιό» ακόμη και τον Πρωθυπουργό. Καλό λοιπόν είναι να υπάρχει μια ευρύτερη παραταξιακή συνείδηση, ενός εθνικού και αστικού αξιακού πλαισίου, και να μην υιοθετείται από κανέναν η χυδαία ρητορική των μηδενιστών κατά οποιουδήποτε ενστερνίζεται τις αρχές της δημοκρατικής πολιτείας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε αντίθεση με την εναντίον του προπαγάνδα, αποδείχθηκε πολύ ικανότερος, οποιαδήποτε δε σύγκριση με τον Τσίπρα και τους μηδενιστές τυχοδιώκτες του, είναι προσβλητική για τον ίδιο και τη νοημοσύνη των πολιτών.
Μάλιστα στηρίξαμε συγκριμένες πολιτικές:
- τη μάχη στον Έβρο για την αποτροπή μαζικής εισβολής λαθρομεταναστών,
- τη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο,
- την ειδική συμφωνία με τη Γαλλία και την προμήθεια των Rafale και των Belhara,
- την ανανέωση και διεύρυνση της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ και την προμήθεια των F 35 και
- σταθήκαμε σθεναρά υπέρ της ορθολογικής αντιμετώπισης της πανδημίας, καταγγέλλοντας όσους εκμεταλλεύονται τον φόβο των πολιτών και με θεωρίες συνωμοσίας προσπαθούν να αποκομίσουν πολιτικά ή οικονομικά οφέλη, παίρνοντας όμως στον λαιμό τους ευκολόπιστους ανθρώπους.
Το κάναμε χωρίς μεμψιμοιρίες και υποσημειώσεις. Λέγεται πολιτική ακεραιότητα και δίνει αξιοπιστία και στην κριτική μας σε όσα διαφωνούμε, όπως ενδεικτικά:
- Ενώ έχει αυστηροποιηθεί η φύλαξη των συνόρων, αρνούμαστε ως κράτος να σπάσουμε τον μαγνήτη των παροχών, τα επιδόματα τα τζάμπα σπίτια, που γίνονται δέλεαρ για πλήθη παρανόμων μεταναστών και ενώ δίνονταν υποσχέσεις για μόνο κλειστά κέντρα κράτησης, είναι ανοικτά.
- Η αριστερή ανομία στα πανεπιστήμια πρέπει να συντριβεί με άμεση εγκατάσταση της κανονικής Αστυνομίας στα πανεπιστήμια με ταυτόχρονη ψήφιση ιδιωνύμου για εγκλήματα εντός ΑΕΙ, όπως βανδαλισμοί, σωματικές βλάβες, φθορές, καταλήψεις.
- Η χώρα λεηλατείται από διάφορους κακοποιούς και ψευτοευπαθείς, διότι τα πλημμελήματα παραμένουν πλέον ουσιαστικά ατιμώρητα, το έγκλημα συμφέρει, απαιτουμένων ριζικών μεταρρυθμίσεων, όπως και για τη βαριά εγκληματικότητα.
- Στα ειδεχθή εγκλήματα τα ισόβια να είναι ισόβια. Αδιανόητες οι άδειες και η πρόωρη απόλυση σε βιαστές, παιδόφιλους, ψυχρούς δολοφόνους, τρομοκράτες.
- Είμαστε επίσης υπέρ ενός οριζόντιου φόρου 15%, χωρίς κλίμακες, με έκπτωση όλων των εξόδων. Αυτό θα έβαζε τον κινητήρα της οικονομίας στη μετάκαυση και όλη τη μαύρη οικονομία μέσα στην κανονική, αφού κανείς δεν θα είχε λόγο φοροδιαφυγής και θα γίνουμε πόλος έλξης επενδύσεων, με στόχοι το καλύτερο κοινωνικό μέτρο, καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας.
Μπορεί να διαφωνήσει κάποιος αλλά κανείς δεν μπορεί να πει πως οι απόψεις μας δεν είναι άξιες σοβαρής συζήτησης.
Η πραγματικότητα έχει ένα ελάττωμα. Υπάρχει. Και αν την αγνοήσεις στην κρίσιμη στιγμή σε τιμωρεί παραδειγματικά. Ο δε δρόμος της πολιτικής Ιστορίας είναι γεμάτος δεξιά και αριστερά με κουφάρια από βεβαιότητες και τα νεκροταφεία από αναντικατάστατους και δήθεν αποκλειστικούς εκφραστές του οτιδήποτε.
Υπήρξαν κόμματα εξουσίας που δεν υπάρχουν πια, όπως η Ένωση Κέντρου ή που βυθίστηκαν αύτανδρα και τώρα προσπαθούν να ανακτήσουν δυνάμεις, όπως το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Υπήρξε κόμμα που ήταν κάτω από 3%, εκτός Βουλής και μετά έγινε κυβέρνηση, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ που μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, συνασπισμός Φιλελεύθερων Πατριωτών που συγκροτήσαμε με τον Θάνο Τζήμερο, που περιλαμβάνει φιλελεύθερους, δεξιούς, κεντρογενείς, πάντως πρωτίστως πατριώτες με κοινή λογική και αληθινά φιλελεύθερες ιδέες για το κράτος και την οικονομία, ξεκινώντας από την αφάνεια και με αποκλεισμό από τα συστημικά μέσα, κατέγραψε πρόσφατα δημοσκοπική επίδοση 2,2%. Αν σας φαίνεται ασήμαντο, όπως και οι 37.500 ψήφοι του 0,66% που πήρε η Νέα Δεξιά στις Ευρωεκλογές του 2019 και οι 41.631 του 0,74% που πήρε στις τελευταίες εθνικές εκλογές η Δημιουργία Ξανά, καλά θα κάνετε να το ξανασκεφτείτε, πολύ περισσότερο τώρα που το άθροισμα μας πλησιάζει πια το 3%.
Έχουν χαθεί πολλά για λιγότερες ψήφους. Ουδείς δεδομένος. Θυμίζω απλά το σοκ των πρώτων εκλογών του 2012. Οι απώλειες θα υπάρξουν, φθορά από αδυναμίες των κυβερνητικών αποφάσεων, από την ιλιγγιώδη αύξηση του κόστους ζωής, από δισταγμούς απέναντι στην ανομία της Αριστεράς και στην αντιμετώπιση του εγκλήματος, για διάφορους λόγους, πάντως θα υπάρξουν. Θα είναι λοιπόν εθνωφελές να βρεθούν σε ένα συντεταγμένο χώρο, που έχει στόχο την ουσία της πολιτικής, η Ελλάδα να γίνει ισχυρή και να ευημερούν οι πολίτες της, με τον οποίο να μπορεί να συνεννοηθεί κανείς όταν θα το επιτάσσει το εθνικό συμφέρον.
* Ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης είναι δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς, εταίρου του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (www.neadexia.eu)
