Ο Ίων Δραγούμης δημοσιεύει το μικρό βιβλίο με τίτλο «Η Μεγάλη Ιδέα» το 1908.
Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (1840-1900) συμπίπτει με την προσπάθεια του Ελληνισμού να διαμορφώσει την εθνική του συνείδηση καθώς και με τον αγώνα να οικοδομήσει την κρατική του οντότητα μέσα σε ένα νέο πνευματικό και πολιτικό περιβάλλον.
Τα χρόνια αυτά η εθνική συνείδηση μετασχηματίζεται και εκφράζεται ως ιδεολογία και πίσω από αυτήν την ιδεολογία κρύβεται η Μεγάλη Ιδέα.
Αυτή η Εθνική Μεγάλη Ιδέα αποτελεί την επιδιωκόμενη από τον εθνικισμό σύμπτωση της πολιτισμικής κοινότητας του έθνους με την εθνοκρατική μονάδα πολιτικής οργάνωσης ή διαφορετικά έναν “μύθο” με κοινωνική λειτουργία.
Η ιδεολογία όμως της Μεγάλης Ιδέας είχε να αντιμετωπίσει δυσκολίες γιατί ερχόταν σε σύγκρουση με την πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων σχετικά με το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τις εθνικές διεκδικήσεις και επιδιώξεις των υπόλοιπων βαλκανικών λαών. Η αναζήτηση του περιεχομένου της Μεγάλης Ιδέας αποτέλεσε ένα σοβαρό ερμηνευτικό ζήτημα. Για το τι ακριβώς εννοούσαν οι Έλληνες με τον όρο Μεγάλη Ιδέα δεν μπορούμε να αποφανθούμε με σιγουριά. Άλλοι εννοούσαν την εδαφική επέκταση και άλλοι την πνευματική αναγέννηση του τόπου.
Ο Ίων Δραγούμης ξεκινά το έργο του ως εξής: «Όταν και η Κωνσταντινούπολις έπεσε, το Έθνος εις το οποίον δεν απέμεινε πλέον καμμία δύναμις και καμμία ευτυχία, εφάνη καταδικασμένον ν’ αποθάνη υπό την εσχάτην δουλείαν. Αλλά το έθνος δεν απέθανε. Όταν όλα τα έχασε, μόνον, χάρις εις την θρησκείαν του, που υποβάλλει την ιδέαν της αναστάσεως, εδημιούργησε δι’ εαυτό μίαν δύναμιν, ένα Ιδανικόν, την Μεγάλην του Ιδέαν. Επίστευσεν ότι θα έλθη πάλιν ημέρα που θ’ αναστηθή από τον τάφον της δουλείας και ενωμένο πάλιν θ’ αποτελέση κράτος εύμορφο και δυνατό».
Διαβάστε και κατεβάστε το βιβλίο με ένα κλικ ΕΔΩ
