Τώρα τα Χριστούγεννα, ανηφόρισε για ένα σαββατοκύριακο ο δημοσιογράφος να δει χιόνια… στα Ζαγοροχώρια. Το αυτοκίνητο του ένα 4χ4 που δεν θα λεκιαστεί ποτέ από λάσπη, αυτός από τους τύπους που τα ξέρουν όλα, η συνοδός του «κουλτουριάρα», η συνείδηση του ζευγαριού «οικολογική»…
Καλά περάσανε στον πέτρινο ξενώνα, καλά ήπιαν, καλά έφαγαν, ξεκοκάλισαν μέχρι… και τα προβατάκια της φάτνης.
Όμως, κάποια στιγμή το ζευγάρι είδες τους ντόπιους ορεσίβιους κυνηγούς και έφριξε, άκουσε τις τουφεκιές της παγάνας και… ανατρίχιασε!
– «Πώς επιτρέπεται να κυνηγάνε στον σημαντικότερο τουριστικό προορισμό της Ηπείρου;», αναρωτήθηκαν στο δημοσιευμένο άρθρο.Δεν εκπλήσσομαι, ούτε με τις απορίες ούτε με το ερώτημα…Έχει την κοινωνιολογική αξία του όλο αυτό το σύνδρομο του αστού, που πάει για ένα σαββατοκύριακο σε ένα χωριό και… πληρώνει για να γίνει μέρος του, αλλά, ταυτόχρονα, θέλει… να επιβάλει και τις αξίες του.
Αυτά που κατάλαβε ο δημοσιογράφος από τη βόλτα του στο Ζαγόρι, περιορίστηκαν σε ότι του επέτρεψαν τα πρότυπα του αστικού χώρου και η κουλτούρα των καφέ του Κολωνακίου…
Στοιχειώδης αντίδραση, και δεν αφορά μόνο τον δημοσιογράφο: οι άνθρωποι από τις πόλεις «διεισδύουν» ένα σαββατοκύριακο στις ζωές των χωριών, διεκδικούν μια εικόνα «φολκλόρ» και βουκολικού παρελθόντος, πληρώνουν για μια υπαίθρια δόση «αυθεντικότητας», αλλά… μέχρις εκεί!
Θέλουν χωριάτικη τη συκωταριά ή τη σπαλομπριζόλα , αλλά παθαίνουν πολιτισμικό σοκ σαν μάθουν πως είναι από… αγριογούρουνο, που χτυπήθηκε στα φαράγγια του Ζαγορίου…
Τους αρέσουν οι βουκολικές εικόνες, αλλά απαλλαγμένες από τις οσμές της στάνης και των γελαδιών που ενοχλούν τη μύτη τους, ή τις σβουνιές που λερώνουν τα σκαρπίνια τους…
«Γουστάρουν» τους ανθρώπους του χωριού, αλλά μόνο σαν… σερβιτόρους, ή «διασκεδαστές» και πάροχους υπηρεσιών. Κατά τα άλλα είναι… «μπουρτζόβλαχοι»
Ουδέποτε τους πέρασε από το μυαλό ότι, δεν γίνεται όλοι να μένουν γύρω από το Σύνταγμα ή τον Λευκό Πύργο. Ή ότι στο Ζαγόρι και στα άλλα χωριά, οι άνθρωποι έχουν βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις, συνήθειες, στάσεις και αξίες ζωής. Ότι το χωριό που καταλύσανε μέσα στα βουνά είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν «τουριστικό προορισμό», και οι άνθρωποι του αξίζουν πολλά παραπάνω από την απαξίωση ενός γραφιά.
Η ανοχή στην κουλτούρα του άλλου είναι το πιο δύσκολο πράγμα, αν και έχω την υποψία πως αν ρωτήσεις τον δημοσιογράφο, θα δηλώσει υπέρμαχος της… «πολυπολιτισμικότητας»!
