Τα γεγονότα τα οποία προηγήθηκαν είναι λίγο-πολύ γνωστά: μια απότομη αύξηση των τιμών των καυσίμων, άνω του κόστους επιβίωσης των πολιτών, προκάλεσε ένα κύμα διαδηλώσεων, από τις 02 Ιανουαρίου.
Τα μέχρι σήμερα γεγονότα, έχουν όλα τα στοιχεία των «διεθνιστικών επαναστάσεων» με την ύποπτη κλιμάκωση, ως προς την έντασή της και προς τον τύπο των αντιδράσεων. Οι ταραχές εξαπλώθηκαν σε πολλές πόλεις και οδήγησαν σε βίαιες συγκρούσεις των διαδηλωτών με την αστυνομία, αλλά και λεηλασίες, εμπρησμούς και βαλδαλισμούς.
Ο Πρόεδρος Τοκάγιεφ χαρακτήρισε αυτό που συνέβαινε πράξη εξωτερικής επιθετικότητας και στράφηκε στους εταίρους του CSTO για βοήθεια. (Η CSTO είναι μια στρατιωτική συμμαχία που αποτελείται από δυνάμεις από τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Αρμενία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν.) Παράλληλα ζήτησε στρατιωτική βοήθεια από τους συμμάχους της πατρίδας του, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Ρωσίας, η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα. Ο πρωθυπουργός της Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν ανακοίνωσε ότι ο Οργανισμός CSTO ανταποκρίνεται στο αίτημα για αποστολή στρατευμάτων, προκειμένου να αντιμετωπισθεί «διεθνής τρομοκρατική απειλή» κατά της χώρας του.
Όπως υπογραμίζει ο Θέμης Τζήμας στο Κοσμοδρόμιο: “Αυτό που μένει είναι η συντονισμένη εκστρατεία των δυτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης και κατόπιν η απόφαση των ελεγχομένων από τις ΗΠΑ κυβερνήσεων, να πάψουν να αναγνωρίζουν τον Καζάχο πρόεδρο ως νόμιμο. Αυτή θα είναι η ολοκλήρωση της πρώτη φάσης μιας πολύχρωμης επανάστασης, η οποία μπορεί κατόπιν να πάρει τον δρόμο ενός διεθνοποιημένου εμφυλίου πολέμου ή να «παγώσει» σε ένα επίπεδο μόνο κυρώσεων.” και συμπληρώνει: Το ακόμα χαρακτηριστικότερο ωστόσο είναι ότι αυτό το σενάριο, των πολύχρωμων επαναστάσεων ή ακόμα καλύτερα των επιχειρήσεων αλλαγή καθεστώτος έχει λάβει χώρα οκτώ φορές την τελευταία εικοσαετία σε χώρες που αφορούν άμεσα την Ρωσία: Συρία, Ουκρανία (δις), Αρμενία, Κιργισία, Γεωργία, Λευκορωσία, Καζακστάν. Σε σχέση με τα τωρινά μάλιστα γεγονότα, ενώ η προσοχή όλων είχε στραφεί στην Ουκρανία, η ένταση ξέσπασε στο Καζακστάν.
Τα γεγονότα είναι εντυπωσιακά και επιβεβαιώνουν ότι δεν νοείται «μεγάλο παιχνίδι» που να μην συμπεριλαμβάνει κάθε χώρα που βρίσκεται στις τεκτονικές πλάκες των διεθνών σχέσεων.
.
